Hoe hoog leg jij de lat

Geplaatst op september 4, 2016

Home Columns Hoe hoog leg jij de lat

Exemple

Hoe hoog leg jij de lat

Het sportgeweld van afgelopen zomer ligt weer achter ons. Het EK en de zomerspelen gaven vertier, plezier, emoties en ook de nodige ergernis! Dit bij het voetballen vanwege het ontbreken van Oranje en bij de Spelen vanwege de voor sommigen toch wel tegenvallende resultaten. Ranomi Kromowidjojo  ging onbetwist voor prolongatie van haar gouden medailles van vier jaar terug en Dafne Schippers was vooraf al de ongekroonde koningin van de spelen van Rio! Het liep allemaal even anders en dan blijkt eens te meer dat successen uit het verleden geen garanties geven voor de toekomst.

 

Jaren van voorbereiding, kwalificaties en bijna onmetelijke stress gingen vooraf aan een mogelijk hoogtepunt uit hun sportcarrière en hoe groot is dan wel niet de teleurstelling wanneer de doelstellingen niet worden bereikt. Voor hen zelf, het thuisfront en daarbij ook nog eens het vernietigende oordeel van het kijkend publiek. Het steeds maar moeten en altijd professioneel bezig zijn waarbij de pure focus op sport en prestatie ligt geeft een enorme inbreuk op je gewone doen en laten in de maatschappij. Voor dat ene doel wat soms nog zo ver weg is geef je veel, zo niet alles op.

 

Van buiten lijkt het leven van een topsporter geweldig. Een ogenschijnlijk bevoorrecht leven waar roem en aandacht om voorrang strijden. De vraag is alleen of je altijd wel zo gelukkig van topsport wordt, gezien de weinigen die uiteindelijk hun naam terug vinden in de sport geschiedschrijving. Als je het trieste relaas er op na kijkt van “net niet” en de opofferingen en ontsporingen van veel sporters, zoals Yuri van Gelder, dan kunnen velen de weelde niet dragen.

 

Kijk ook nog eens naar vooral de Amerikaanse atleten tijdens de afgelopen spelen. Zij zoeken de steun van trainers en vooral van God wanneer zij een kruisje slaan of hartstochtelijk bidden om goede prestaties. Overigens, voetballers zie je dit ook vaak doen, al zijn het dan meestal geen nuchtere Hollanders! Sport is egoïstisch blijkt dan maar weer, want ik denk daarbij meteen dat er voor hulpverzoeken aan God wel belangrijkere zaken zijn dan iemand een doelpunt, hoofdprijs of een gouden medaille te gunnen. Al die armoede, ziekte en rampspoed in de wereld zouden dan toch wel voorrang moeten krijgen lijkt mij, boven nog meer succes in de sport.

 

Om steeds maar weer een geslaagd winterseizoenprogramma te draaien is overigens ook bijna een Olympische uitdaging geworden, terwijl je je niet eens hoeft te kwalificeren om er deel van uit te maken. Er worden geen speciale verrichtingen verwacht of adequate en parate kennis voor deze “winterspelen” om er onderdeel van te zijn. Je bent altijd welkom, de deur staat open en alle plekken zijn vrij. Je hoeft niet alle Bijbelboeken of passages te kennen om voorin de kerk te mogen zitten op “Pole Position”. Dus geen Olympische spanningen, voorrondes voor een groot publiek, die je dan ook nog eens mag beoordelen en veroordelen al naar gelang je prestaties! Wat dat betreft mag je jezelf gelukkig prijzen met de laagdrempeligheid van de kerk in onze tijd.

 

Sporters hopen het wonder van die ene onuitwisbare prestatie te beleven, al was het maar om jarenlange opofferingen te compenseren. In de kerk weet je ook dat wonderen niet voor het oprapen zijn. God beslist in mijn opinie niet wie de gouden plak krijgt of wie als mens een onbezorgd leven krijgt.

 

Geen enkel leven is met goud geplaveid en zowel in de topsport, als in het dagelijks leven zijn er nooit louter successen. Tegenslag maakt soms ook weer sterk en er weer beter uitkomen is een uitdaging. Hopelijk mag het geloof daarbij enige steun geven. Een sporter gaat voor dat gouden moment, in een geloofsgemeenschap ga je voor het uiteindelijke ultieme goud als het waar mag zijn waar wij in geloven!

 

JOOST