Sinds kort heb ik er weer een nieuwe hobby bij, namelijk tochtjes maken op de racefiets. Zeer lichtjes aangestoken door een collega, maar in de verste verte niet meteen overtuigd en gegrepen door de noodzaak en het enthousiasme van deze bezigheid, was de start ronduit aarzelend. Nu een klein aantal tripjes verder verbaas ik me nog het meest over de mooie omgeving, verrassende paadjes en de soms schitterende luchtpanorama’s zo dicht bij huis!
Langs ‘s Heren wegen” en “kerkenpad” zijn dan voor mij de meest toepasselijke religieuze benamingen voor in dit geval, de schoonheid van alles waar wij in leven. De schepping van al dat mooie om ons heen. Zo lieflijk en rustgevend als de natuur hier kan zijn, zo weerbarstig is deze echter in de overzeese gebieden van wat wij op onze tv voorgeschoteld krijgen. Van orkanen in Amerika met bijna koosnaampjes als “Diana”en “Irma” tot de Tsunami op het Indonesische eiland Sulawesi .
Hartverscheurende beelden van mensen onder puin, vluchtende mensen voor natuurgeweld en totale ontreddering bij de mensen die achterblijven en dierbare familie en vrienden zijn kwijtgeraakt. Voor ons vaak de spreekwoordelijke “Ver van mijn bed show”, aangrijpend voor het moment maar ook al weer snel in de vergetelheid gerakend, omdat het nu eenmaal niet ons land of onze naasten betreft. Typerend is het ook dat het vaak de landen overkomt die al op of onder de aanvaardbare grens van armoede leven.
“Waarom nou zij?” is dan vaak de overheersende gedachte bij velen van ons. Bij ons heerst welvaart, is er de rijkdom en zijn er de voorzieningen die ons steeds weer op de juiste weg kunnen brengen. Voor ieder detail van de samenleving is er voor ons wel een goede regeling of plan van aanpak. Het klinkt raar maar wij zouden beter ingericht zijn op calamiteiten van buitengewone omvang. Bij een windkracht tien treedt bij ons het rampenplan al in werking en wordt bijna vooraf de eventuele schade al opgenomen!
Schijnbaar zitten wij in onze westerse wereld net in een gunstiger klimaatstroming, die de vaak getroffen gebieden ontberen. Al deze omstandigheden worden ook al snel in verband gebracht met ons geloof. Hoe kan God het toelaten dat mensen die al zo weinig hebben en elke dag vechten om te overleven ook nog eens getroffen worden door natuurrampen. In mijn beleving is de God waar wij in geloven er nooit op uit om dit te laten gebeuren of om al die mensen in het verdriet te storten.
Het is nu eenmaal de wereld waarin wij leven met al die mensen, landen, werelddelen en klimaten waar dit kan gebeuren. De God waar ik in geloof wil enkel het goede voor de mens en niet het verschrikkelijke lijden of verdriet. Waarom zou God ook. Wie zou dan nog willen geloven? Niemand verdient het om armoede en leed mee te maken in een hoeveelheid wat de normale voorstelling van ons mensen overtreft en te boven gaat.
Dit zijn dan soms de gedachtespinsels die bij mij naar boven borrelen, wanneer ik de grootsheid van de schepping aanschouw. De mooie natuur en de imposante luchten om ons heen waarbij alles op elkaar afgestemd lijkt te zijn. Blijkbaar kan God niet alles in de wereld in een dusdanige vorm gieten dat er geen verdriet en leed is en slechts geluk en voorspoed.
Klimaatveranderingen in de natuur maar ook in de kerk. Meer extremen in natuurverschijnselen en ook steeds meer moeite en strijd van kerken om de mensen te blijven binden en boeien. Interessant hoe deze twee waarden zich zullen ontwikkelen de komende decennia!
Misschien dan toch eens een hoopgevende uitspraak van president Trump die verklaart dat schommelingen in de natuur van alle tijden zijn en daarom niet perse verontrustend. Hopelijk geldt dit ook voor het kerkelijk leven en maken we ook weer eens een bloeitijd mee!
JOOST