Het is een prachtige zaterdag in oktober als ik deze woorden schrijf, met een heerlijk zacht zonnetje, en bomen die naar de herfst kleuren. Zo mooi kan deze tijd van het jaar zijn, een tijd van verstilling, een beetje weemoedig.

We voelen de tijd voorbijgaan, we nemen afscheid van de zomer als alles groeit en bloeit. Maar in de herfst kan het ook tekeer gaan, met harde wind en kille regen. En zo is deze zaterdag ook, want in Ankara, Turkije, was vandaag een zware aanslag. Tegenwoordig staat elke dag het nieuws bol van machthebbers en wereldmachten die vliegtuigen met bommen laten vallen en stromen vluchtelingen.

Het zegt denk ik wel iets dat het Acht-uur-Journaal het weerbericht vaak begint met mooie ‘plaatjes’ van een zon die opkomt of prachtige wolkenluchten. Dat geeft wat tegenwicht aan al dat zwaar wegende wereldnieuws.

Ieder jaar als het licht dimt en het donker zich breed maakt, doen we zoiets in de kerk ook.

Dan maken we het in de kerk vier weken lang elke week een beetje lichter. Elke week komt er het licht van een kaars bij. We noemen die tijd ‘Advent’.Want we leven in de verwachting van de komst van het Kind dat vrede belooft.

En dan kan het ook gaan spoken in ons hoofd en in ons hart, met steeds maar deze vraag: als God een God van liefde is, waarom is er dan zoveel ellende in de wereld?

Ik geef u niet direct antwoord op deze vraag, maar geef u een vraag terug. Wat is diep in ons hart ons verlangen, wat willen wij echt: Willen wij een God als Een Supermacht der ‘supermachten’ ? Willen wij dat God zo is? Een Superpower die zijn macht gebruikt om neer te slaan wie tegen Hem is, net als machtige mensen doen?

Of willen wij – diep in ons hart – een God die afdaalt, zichzelf als het ware naar beneden haalt, die uitmunt in gewoonheid en medemenselijkheid?

Als dat zo is, dan heb ik nog wel een tweede vraag: verdragen wij dat wel? Als God zo dichtbij komt, als Hij teveel mens onder de mensen is, gaan we dan niet slaan en schoppen?

Ik herinner me uit mijn kinderjaren dit liedje nog: ‘as je mekaar niet meer vertrouwen kan, waar blijf je dan, zo is het toch meneer? As je mekaar niet meer vertrouwen kan, dan blijf je nergens meer!’
Een tijdje geleden hoorde ik tijdens een reclameblok: vertrouwen is goed, controle is beter….
Vertrouwen wordt in onze tijd op een tweede plaats gezet. Maar geloven is een zaak van vertrouwen! Vertrouwen in God die tot je komt. En als je vertrouwen leert, ebben je angsten weg. Dan ontstaat er ruimte en vrijheid, en worden onmogelijkheden omgezet in mogelijkheden.

De vraag van Advent is: kunnen en durven wij de God van de Bijbel vertrouwen? We zijn in verwachting van iets wat helemaal niet zo bijzonder is, niet sensationeel van bovenaf komt. Het gaat om een jonge vrouw. Eigenlijk nog een meisje. Een tienermeisje dat zwanger is. Het Kind dat geboren gaat worden zal een ‘aardje naar zijn vaartje’ hebben. Dat kun je straks aan hem zien, let maar op het eenvoudige leven dat hij gaat leiden. Een leven dat geworteld is in een onbeschaamd en onbeschadigd vertrouwen.

Advent: het licht dimt, de duisternis neemt toe. Maar wij vertrouwen erop dat het Kind het Licht is waardoor de schaduw van het donker verdwijnt, voorgoed.

Ds A.J. Bouwknegt