In de avondmaalsdienst van 13 januari sprak dominee Bouwknegt over het brood en de wijn die Jezus ons in handen heeft gelegd om te gaan van hand tot hand. 

Een zin om vast te houden en deze gaf mij aanleiding om de gewoonte in onze kerk (en vroeger kerken) eens nader te bespreken. In onze gemeente gaat vanouds het brood en de wijn van hand tot hand. Aan dit van hand tot hand doorgeven zit ook een symbolische, diepere betekenis. Het delen van het brood en wijn gaat niet alleen over het delen van brood en wijn door de Here Jezus met ons. Het gaat ook over het doorgeven van deze gave van hand tot hand aan alle gelovige mensen. Dat geeft verbinding.  

Dit doorgeven gaat al vanaf het begin van de Protestantse Gemeente in Berltsum die in 1580 uit de Rooms Katholieke kerk is ontstaan. De oudste zilveren avondmaalsbeker is uit 1601 en later zijn daar in 1818 twee en 1953 nog een zilveren beker aan toegevoegd. Het brood gaat rond met 4 schalen van plate waarvan 2 met een inscriptie uit 1923. De bekers van de voormalige Hervormde Gemeente zijn voorzien van een inscriptie en een afbeelding van de 3 bekende kerkgebouwen. Ik denk, dat deze in 1953 aangebracht zijn op alle 4 bekers. Het oude avondmaalstel van de voormalige Gereformeerde Kerk is vorig jaar al eens besproken. Ook de recentere aanvullingen zijn nu even weggelaten.  Meer lezen over Brood en wijn gaan van hand tot hand 

 Op de preekstoel in de Koepelkerk staan de vier jaargetijden afgebeeld. Op het wintertafereel hangen aan een ring veel elementen die met de winter te maken hebben en ook schaatsen. Voor zover mij bekend is er geen enkele andere preekstoel waarop een paar echte Friese doorlopers zijn afgebeeld. Net als met een schilderij uit de 18e eeuw moet je er even langer naar kijken en dan zie je steeds meer dingen. Naast de schaatsen diverse soorten schelpen, schepjes, een voorraad pot, bladeren van de klimop. 

Wat heeft dit nou te maken met een preekstoel en de bijbelse boodschap? Toen moest ik denken aan het gezegde Hoe komt Jan Splinter door de winter?  Meer lezen over Winter tafereel op de preekstoel

Op een gegeven ogenblik viel mijn oog op het borduurwerk in de kerkenraadskamer van de Kruiskerk. Het is gemaakt in 1992 en laat veel bijbelse verhalen zien en ook veel symbolische figuren. Ik heb diverse mensen gevraagd wie dit heeft gemaakt maar niemand kon me dat vertellen. Misschien dat u mij uit de droom kunt helpen. Aan de onderkant staan links en rechts de letters O en B. Misschien de maakster? 

Je kan een hele tijd naar de afbeeldingen kijken en je ontdekt steeds meer verhalen. Deze staan erbij geschreven, zoals Saul en David, Jacob’s droom en De vijf wijze maagden. Moeilijker wordt het met de symbolen, zoals de pelikaan, Pax Christi, de levensboom. Veel symbolen zijn al heel oud en verwijzen naar de Joodse traditie. Anderen zijn in de loop der eeuwen ontstaan, zoals de vis, het herkenningsteken van de vervolgde christenen in Rome. Het zou heel mooi zijn, dat we de informatie achterop de lijst zetten zodat men later ook weet, wie het gemaakt heeft en wat de voorstellingen zijn. 

Wie kan me ze allemaal noemen? Je kan ze me mailen: durkosinga@upcmail.nl of bellen mag ook 0518-452345. 

Durk Osinga 

Het kan bijna niet anders dan dat ik iets schrijf over de mannenklok uit 1663 die nu in de Konkordienkirche in Mannheim hangt. Veel mensen kennen nu het verhaal van de klokken van Berltsum wel. Interessant zijn ook de vele wapens op deze klok. Het zijn allemaal bestuurders in Belkum en Menaldumadeel. De grietman en mederechters van Menaldumadeel (nu burgemeester en wethouders) staan er op en ook de kerkvoogden en predikant van Belkum. Berltsum werd in de 17e eeuw vaak als Belkum geschreven. 

Ik licht er één persoon uit met een bijzonder wapen, dat ook nu nog op de rechterherenbank voorkomt. Het wapen op de klok uit 1663 is voor de helft de Friese adelaar en de andere helft is een geblinddoekte morenkop. Het onderschrift luidt: Kornelis Thijsz mederechter Menaldumadeel. Hij was dus wethouder van de gemeente en woonde in Berltsum. Op de herenbank in de Koepelkerk staan op beide hoeken twee ‘popjes’. Dat zijn gebeeldhouwde wapens met een wapenschild met daarop weer een morenkop, een helmkleed, daarboven een helmteken met weer een morenkop. 

Wie was deze Cornelis Thijsz ? Hij was schoenmaker in Berltsum, en in 1658 ook genoemd als mederechter van Menaldumadeel. Zijn kleinkinderen van een dochter, waaronder een Cornelis noemden zich Van Gelder. In een voorontwerp van de Koepelkerk uit ca 1777 was ook een herenbank gereserveerd voor Van Gelder. In 1779 woonde Sybren van Gelder in Berltsum en hij was een achterkleinzoon van Cornelisz Thijsz. Sybren van Gelder was steenfabrikant.  

Waarom nou zo’n bijzonder wapenkenmerk? Dat zou men tegenwoordig wel uit zijn hoofd laten, gezien de ‘zwarte pieten’ discussie. Maar vroeger was het een teken van welstand. De zeer rijke familie Van Loon uit Amsterdam voerde 2 morenkoppen in hun wapen waarschijnlijk vanwege de handel (slavenhandel?) op Oost Indië. Willem van Loon was een van de oprichters van de Verenigde Oostindische Compagnie. Op schilderijen van de stadhouders komen ook moren voor. Je zou ervan kunnen afleiden, dat Cornelis Thijsz (van Gelder) rijk geworden was met handel of met aandelen in de VOC. Of zou hij veel geld hebben verdiend als schoenmaker? Hij was wel mederechter en dan voerde je wel een zekere staat van welstand. Maar of al dat vermogen in de familie gebleven is? 

Durk Osinga 

 Met Pasen is er een nieuwe paaskaars op de standaard gezet. We letten het meest op de kaars, zeker als die een rol speelt in de dienst. Maar het is ook goed eens de standaard in de Koepelkerk nader te bekijken. Deze standaard is in 1995 gemaakt door Matthé van Hout en hij heeft daarbij de volgende gedachten opgeschreven. 

 De standaard voor de Paaskaars en de kleine standaard voor de kaarsen voor de overledenen horen  bij elkaar. Voor beide standaarden zijn daarom dezelfde houtsoorten gebruikt. De beide voeten zijn van iepenhout, de houtsoort die typisch is voor deze regio. 

De bovenste delen zijn van eikenhout, een duurzame houtsoort met een goddelijke symboliek.  

De overwegingen bij de standaard voor de Paaskaars waren:  

De bolle ronde voet is van iepenhout. Dit symboliseert de berg Golgotha waar het kruis van Jezus stond.
Het ‘bovenaardse’ gedeelte van de standaard is gemaakt van eikenhout, een duurzame houtsoort. De aandachtige waarnemer zal in de staander de vorm van een gestileerd kruis ontdekken. Op het kruis staat de kaars die brandt als wij als gemeente bij elkaar komen. 

Kruis en brandende kaars symboliseren samen de oneindige liefde van God die ons door Jezus Christus is geschonken en voorgeleefd. Wij mogen dat licht doorgeven, wat hoop geeft op een betere wereld en de wetenschap dat ons leven niet eindigt bij de dood. 

Met dank aan Matthé van Hout 

Durk Osinga 

Op oudejaarsdag wordt volgens een oude traditie brood en boter uitgedeeld aan ’behoeftige weduwen’ uit Berltsum vanuit het Brouwersfonds, dat beheerd wordt door de diaconie.  Waarom is dit zo? De koopman Lammert IJsbrands Brouwers overleed in 1903 en hij heeft in zijn testament bepaald, dat de Hervormde diaconieën van Berlikum en Minnertsga elk f 2.000, –  kregen en dat van de opbrengst van dat geld brood en boter moet worden uitgedeeld aan de behoeftige weduwen van het dorp. De diaconie heeft van dat geld een perceel land gekocht en van de pacht wordt nu nog steeds brood en boter uitgedeeld aan de weduwen van het dorp. Vroeger waren weduwen meestal niet benijdenswaardig omdat zij vaak geen eigen inkomen hadden. Dat is tegenwoordig gelukkig meestal anders. Het onderscheid ‘behoeftig’ is al jaren geleden losgelaten. Ook is wel eens een gulden of rijksdaalder uitbetaald als daar ruimte voor was. 

Deze liefdadigheid kwam niet zomaar uit de lucht vallen. In een artikel uit de LC van 1963 staat, dat de voorouders van Lammert IJsbrands Brouwers al 200 jaar brood uitdeelden aan armen. In het testament staat, dat hij en zijn vrouw dit al deden sinds 1880.  

Vroeger toen er nog geen sociale voorzieningen waren, deden rijken wel meer aan armenzorg, zoals huisvesting. Een mooi voorbeeld daarvan is het gasthuis bij het Poptaslot in Marsum. Deze woningen waren uitsluitend bestemd voor alleenstaande vrouwen. Een veel ouder voorbeeld staat op bijgaand schilderij. Dit kwamen we de afgelopen zomer tegen in Fécamp in Frankrijk. Het is in de 16e eeuw gemaakt door een Vlaamse schilder en heet De goede Rijken. Volgens mij steekt de schilder de draak met deze menslievendheid. Kijk maar eens goed naar de gezichten. Enkele mannen kijken wel wat zuur als naast het brood ook nog geld gegeven wordt aan de armen. Een enkele geeft oprecht aan de armen. Er is dus in de loop van de tijd niet veel veranderd. 

We leven in een heel andere tijd en veel jongere mensen kunnen zich niet meer goed voorstellen wat het effect van deze liefdadigheid was op deze groep mensen. Let je op de gezichten dan was men echt blij met deze uitdeling. Maar wat wil je ook als je niets hebt.  

De diaconie worstelt wel met de vraag hoe invulling te geven aan de doelstelling van het Brouwersfonds in de moderne tijd. De traditie is al meer dan 100 jaar oud en misschien zelfs wel 300 jaar en van het testament kan eigenlijk niet worden afgeweken. Het Brouwersfonds is immaterieel kerkelijk erfgoed en zegt iets van het verleden van de kerkelijke gemeente in Berltsum. Maar een traditie die geen recht doet aan de bedoeling van Lammert IJsbrands Brouwers en zijn voorouders namelijk de armenzorg, heeft weinig functie meer. Maar wat is een goede invulling van de doelstelling in de huidige tijd?  

Durk Osinga 

Korter kan ik het niet samenvatten wat muziek kan doen met mensen. Het brengt allerlei emoties bij mensen naar boven: blijdschap, verdriet, ingetogenheid en uitbundigheid. Vanouds worden daar naast de menselijke stem muziekinstrumenten bij gebruikt. Soms een enkel instrument maar vaak ook een veelheid van instrumenten. En de oude en nieuwe muziekstukken zijn daarbij van onschatbare waarde. 

Het hele dorp heeft dit weer ervaren bij de brand bij muziekvereniging Opmaat, waarbij veel muziekinstrumenten en muziekstukken verloren zijn gegaan. Ook dan zie je wat muziek doet met mensen. Muziek maken geeft ook weer kracht en het elan waarmee Opmaat de zaken weer oppakt duidt erop, dat muziek ook Opmaat de kracht geeft er weer te bovenop te komen. 

In onze beide kerken hebben we twee prachtige muziekinstrumenten staan, die beide een veelheid van instrumenten bevatten. Het Boegem orgel uit 1968 in de Kruiskerk heeft 19 stemmen en het Mitterreither orgel in de Koepelkerk uit 1780 heeft sinds de restauratie in 1980 (weer) 17 stemmen.  

En we hebben maar liefst 6 organisten, die als een dirigent bij toerbeurt ‘voor het korps’ staan. Zij versterken elk met een eigen speelwijze de emotie in de kerkdienst met muziek.  

Het gaat te ver de beide disposities te beschrijven maar bij muziekinstrumenten als een fluit, hoorn en trompet kan elk zich wel wat bij voorstellen. Maar het wordt al lastiger bij een flageolet, gemshoorn, viola di gamba, nachthoorn, roerfluit, gedekte fluit of dulciaan. Deze laatste bijvoorbeeld is de voorganger van de fagot, een instrument dat in elk klassiek orkest aanwezig is. Bij de restauratie van de kast van het Mitterreitherorgel zijn nieuwe vleugelstukken gemaakt waarop muziekinstrumenten zijn afgebeeld, zoals een gemshoorn, een luit en viola di Gamba (maar ik kan mij vergissen). 

Veel mensen vinden tegenwoordig orgels maar saai en gedateerd en houden liever van moderne instrumenten. Gitaar vind je inderdaad niet bij orgels maar daar houdt het wel zo’n beetje mee op. Het zijn meer de muziekstukken en stijlen in een kerkdienst, die minder passen bij de muziek emotie van de jeugd. Daarom is het mooi, dat de organisten in hun vrije werk ons geregeld laten genieten van moderne muziek op het orgel. En daarmee geven zij aan, dat orgels heel goed bij de huidige muziekstijlen kunnen passen. De verschillende emoties die ook de moderne stijlen oproepen passen ook heel goed bij de emoties tijdens een dienst. De organisten spelen daar een heel belangrijke (dirigenten)rol. 

Durk Osinga 

PS Wie heeft trouwens een foto van het orgel in de Geref. Kerk aan de Wiersterdyk?  

Op de wynwizer is in troanjend figuer te sjen mei yn syn rjochterhân in hoedersstêf en mei op de holle de pontifikale pauslike tiara mei dêroan twa ôfhingjende siden linten (dus gjin biskoplike miter). Boppe op de wynwizer stiet in do ôfbylde.  

 Allinne in krekt ta Paus keazen biskop mocht sa’n kopdeksel drage en dat barde foaral yn it earste jier fan syn pauslik amt (sa no en dan en by bepaalde feestlike tsjerklike gelegenheden). Dizze Paus kin hast net oars wêze as paus Gregorius I (de Grutte). Hy allinne wurdt mei in do ôfbylde dy’t him de hillige wurden fan God it ear ynflustert. De do yn de stalte fan de Hillige Geast.  

 Wat hat no dizze Gregorius I as opfolger fan de op 7-2-590 oan de pest ferstoarne Paus Pelagius II mei de oan de eardere Berltsumer krústsjerke wijde aartsingel te krijen? Yn ien fan de leginden komt foar, de ferskining op 25-4-590 fan de aartsingel Michaël boppe it Keizerlik Mausoleum yn Rome, mei in flamjend swurd yn de hân, om nei de prosesjes en boetedwaaning dêr, de pestepidemy wei te nimmen, dy’t Rome yn dy tiid taheister hie. Dat wie yn 590, it kroanjier fan Gregorius I op 3-9-590. Fandêr dy tiara op syn holle.  

 Út tankberens tsjinoer de aardsingel Michaël en ta eare fan dizze gesant fan God waarden der yn Rome njoggen Michaëlstsjerken stifte. It Mausoleum soe tenei de Ingelenboarch hjitte. De njoggende Michaëlstsjerke, dy’t as ienige oerbleaun is, kenne wy as “de tsjerke fan de Friezen”. Op 8 maaie wurdt yn Rome no noch elts jier dizze ferskining fan Sint Michaël oan Gregorius I. betocht. Syn feestdei is op 29 septimber.  

 It soe nei alle gedachten wêze kinne, dat dizze nochal lytse wynwizer hjir op de Berltsumer toer earder op it daksútein stien hat fan de eardere tsjerke en de grutte, no net mear besteande wynwizer, op de sealtektoer fan destiids mei de ôfbylding fan de aartsingel Michaël. Sa stiet no noch, op de oan de Sint Joris wijde tsjerke fan Easterbierrum, Sint Joris op de toer. Biskop dr. M.P.M (Tiny) Muskens, lid fan de Fryske Akademy, skriuwt hjir ek oer yn syn boek : De kerk van de Friezen bij het graf van Petrus. 

 Watse H. Posthumus. 

Als we in de Koepelkerk samenkomen, luisteren we als het goed is naar de dominee. Maar soms willen de gedachten wel een afdwalen. Als dat gebeurt, laat je ogen dan eens afdwalen naar de lessenaar waar de oude statenbijbel op ligt. De lessenaar wordt ondersteund door een vogel, die vlees prikt uit zijn hals en daarmee zijn jongen voedt. Deze vogel is de pelikaan.

In een eerder artikel is de pelikaan als symbool van de opofferende liefde al even genoemd. Dit symbool is gebaseerd op de legende, dat pelikanen vlees uit hun eigen borst pikken en daarmee hun jongen voedt. In de oudste christelijke dierenboeken wordt een vergelijking gemaakt tussen de pelikaan die zijn kinderen met zijn eigen bloed voedt en Christus die zijn bloed voor de mensheid heeft vergoten.

De lijdenstijd en Pasen is de tijd dat wij het lijden van Jezus gedenken en vieren wij de opstanding van Jezus uit de dood. Deze opofferende liefde van Jezus Christus heeft ons immers bevrijd van alle zonden. Dat een kerk in Leeuwarden de Pelikaankerk heet, is niet alleen een verwijzing naar de Pelikaanstraat, waar deze kerk staat maar zeker ook een verwijzing naar Jezus Christus.

Als je dan even afdwaalt van de liturgie en je ogen vasthoudt aan de pelikaan en deze symboliek, dan is de aanwezigheid in de kerk niet voor niets geweest.

Het houtsnijwerk is gemaakt door Johannes George Hempel, die woonde in Sneek en Harlingen en is afkomstig uit Duitsland. Hempel heeft veel houtsnijwerk gemaakt in Sneek (stadhuis) en Harlingen (Grote Kerk en woonhuizen). Hij heeft in 1768 de bijzondere preekstoel en doophek in Sexbierum gemaakt en in 1779 de preekstoel en doophek in de Koepelkerk. In de Vrije Fries 2015 staat een uitgebreid overzicht over Hempel en zijn houtsnijwerk.

De preekstoel en doophek in Sexbierum is ouder en Hempel heeft veel symbolen ook gebruikt in de Koepelkerk zoals de vier jaargetijden en de pelikaan. Deze vormt daar de bekroning op de houten doopboog aan het doophek.

Durk Osinga

Doe ’t de Koepeltsjerke yn 1779 oplevere waard, sieten der mar twa wizerplaten oan de lantearne befêstige, te witten ien oan de East-side en ien oan de Súd-side. Wizerplaten oan de Noard- en West-side fûn men net nedich, sa like it. Dêr wennen ommers dochs gjin minsken. Wêrom soe men sa it jild fuortsmite. Oan de Westkant fan de Koepeltsjerke wie dêr allinne mar it greidlân fan de Hurdegarypster feeboer Reitsma en oan de Noard-kant, no de Bûterhoeke, wie allinne mar in modderreed. Dy rûn by de feart lâns mei dêr tusken it tsjerkhôf en de East-ynjen opfeart (de doarpsfeart efter de Bûterhoeke) en der wiene wat stikjes túngrûn en in pear lytse hôfkes. Doe’t yn it begjin fan de 19de ieu begûn waard mei húzebou ensafuorthinne oan de Bûterhoeke kaam de winsk fan de bewenners dêr op, om ek oan dizze beide hjirboppe neamde keale siden fan de toer wizerplaten te befêstigjen. It hat noch lang duorre foardat dizze winsk fan de bewenners troch de tsjerkfâden yn ferfolling gien is. Yn 1929 binne pas dizze wizerplaten op de toer oanbrocht. Oan de hear Enne S. de Haan, klokke- en ynstrumintmakker destiids hjir yn de Buorren wenjende yn it hûs mei de wizerplaat yn de foargevel, waard dit wurk opdroegen. Enne is ek de útfiner west fan it elektrysk kloklieden. Oeral út it lân wei kamen minsken nei Berltsum ta om te sjen hoe dit wurke. Hy hat dêrnei in protte tsjerken yn de omkriten fan Berltsum en fierderop fan sa’n liedynstallaazje fersjoen. Klaas Holstes Meijer is hjir as feint by him kommen te wurkjen en hat letter de saak fan him oernommen. Yn de Bûterhoeke wie men der tige wiis mei, krekt as de skippers en in protte gerniers.

Watse H. Posthumus