Vergeten 

Geplaatst op juni 26, 2019

Home Columns Vergeten 

Exemple

Vergeten 

Opdat we niet vergeten. Het zijn woorden die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden met de oorlog, de verschrikkingen die ermee gepaard gingen. Vergeten kan leiden tot pijnlijke gevolgen. In het groot, in het klein. 

 Ik raakte met haar aan de praat. Mijn interview met Durkje Posthumus zette haar aan het denken, vertelde ze. Ze zag zichzelf zitten, gekluisterd aan de keukentafel, haar uren slijtend met handwerken en knutselen. Gezien haar ziekte een niet ondenkbaar toekomstbeeld. Ze werd er niet vrolijk van en het benauwde haar. Ik was er stil van en dacht aan mijn goede voornemens. In dat scenario reserveer ik elke week een middag om deze en gene een bezoekje te brengen. Zoals het een goed christen betaamt. Omdenken en aandacht voor onze naasten, zodat ze niet in dat eenzame vergeethoekje belanden. Hoe moeilijk kan het zijn. 

  

Ik kan me natuurlijk verschuilen achter mijn werk, al dan niet betaald. Het doet inderdaad een flinke aanslag op mijn tijd, maar er blijven heus nog wel wat uurtjes over. Waarom kom ik wel in actie als ik na de dienst een briefje of bloemetje in handen krijg gedrukt? Stiekem weet ik het antwoord wel. Zomaar bij iemand binnenlopen, anders dan familie of vrienden, daar zit iets van een drempel. Maar zo’n grote schijtlijster ben ik nu ook weer niet. Voor een interview of een fotoshoot is die drempel geen hobbel. Ik moet gewoon een stok achter de deur hebben. Dat is het. En velen met mij, vermoed ik. De eenzaamheid is groot. Veel mensen voelen zich vergeten. 

 

Is dat niet gek? Wij, die lid zijn van de kerk? De club waar er juist, vanuit het geloof, aandacht moet zijn voor elkaar? Een pareltje in een maatschappij die steeds meer verhardt en waar de medemens ondergeschikt is aan het individu? Is niet juist die club de stok die we nodig hebben? Zodat we elkaar niet vergeten. Hoe moeilijk kan het zijn. 

 

Staat het individu niet veel te veel in picture? 

Ik moet denken aan de woorden, die scheidend directeur Chris Oomen van DSW Zorgverzekeraar op tv uitsprak. DSW is de luis in de pels van de grote zorgverzekeraars. DSW heeft maar één soort polis, voor iedereen gelijk. Gebaseerd op solidariteit, net als vroeger. Ja, dat betekent dat je misschien wel te veel premie betaalt als je kerngezond bent en blijft.  Wat mag je je gelukkig prijzen, als je aan het eind van je leven kunt zeggen dat je meer premie hebt betaald, dan dat er aan zorgkosten aan jou is besteed, concludeerde hij met tranen in zijn ogen. Ik werd erdoor geroerd. Mijn gedachten gaan terug naar jaren geleden. Toenmalig voorzitter van onze uitvaartvereniging Foppe Smits grapte dat je op hoge leeftijd toch maar weer blij mocht zijn dat je elk jaar weer contributie mocht betalen. Weer die solidariteitsgedachte. Misschien dat ik daarom zo het gedachtengoed van het fenomeen uitvaartvereniging aanhang.  

 

Mijn moeder placht te voorspellen dat er eerst een bom moet vallen eer mensen elkaar weer vinden. Ze stierf in 1984. Kennelijk was het proces van individualisering ook toen al aan de gang, of het moet zijn dat ze een vooruitziende blik had. Ik hoop alleen dat die bom niet hoeft te vallen, maar dat we wakker worden voor het te laat is. Opdat we niet vergeten. 

 

RIA