Op zondagavond loop ik vaak even een rondje door het dorp met als eindbestemming broer Adam, dit om de samenvattingen van het voetbal te bekijken. Met dat rondje krijg je een aardig beeld van mensen die op de route wonen. De een heeft zijn huis als een vesting hermetisch afgesloten, welhaast zonder een reepje licht prijs te geven, terwijl je bij de ander meer het idee hebt van een open huis. “Schroom niet, kom binnen” lijkt dan welhaast de op de loer liggende gedachte. Je ziet mensen voor de tv, pratend in het achterhuis of luierend in de bankstand. Zou God op zo’n zondagavond ook even een rondje maken om te kijken hoe het op dat moment reilt en zeilt?
We kennen allemaal “Het Dorp” van Wim Sonneveld, “Thuis heb ik nog een ansichtkaart….”, een prachtig tijdsbeeld van een dorp waar alles nog een gemoedelijke sfeer uitademt. We weten immers precies van “kar met paard” en hoe het “bankstel staat bij Mien.” Waar ik van mijn kinderen niet al te veel over vroeger mag praten, hou ik er toch van. Een stukje nostalgisch mijmeren is normaal gesproken dan ook wel aan mij besteed!
Natuurlijk is de tijd doorgegaan en is veel niet meer te vergelijken met vroeger, maar de emoties in en rond een huis hoeven niet zozeer veranderd te zijn. Ook in onze tijd leef je alleen, samen als gezin of als stel in je woning waar alles zodanig is ingedeeld dat het afgestemd is op je levenspatroon. Bij de een neemt de tv een prominente rol in, bij de ander is het muziek, terwijl sommige mensen ook kunnen genieten van een samenzijn met een goed gesprek.
Ieder huis vertelt hierbij zijn eigen verhaal. Geluk en verdriet liggen dan soms dicht bij elkaar waarbij gezondheid, kwaliteit van relaties en onder meer het werk bepalende factoren kunnen zijn.
Zo in het donker met het lichtjespatroon in de huizen en straten lijkt het net een wijdvertakte kerstboom vol van levenslicht samengesteld uit vroeger, heden en toekomst. Bij de een loopt het op rolletjes en is er reden voor verwachtingsvol uitzien naar de komende kerstperiode en het nieuwe jaar, terwijl misschien bij de buren de zorgen de overhand hebben en er totaal geen sprake is van een warm kerstgevoel en van mooie vooruitzichten.
Dat is dan dus klaarblijkelijk zo ongeveer wat het leven inhoudt. Een levenslang traject van levensfases en gebeurtenissen en omstandigheden die hand in hand met het dagelijks bestaan meelopen. Het lijkt wat dat betreft op een loterij, een rad van fortuin waarvan de uitkomst nooit zeker is.
Want we gaan nu inderdaad op naar de kerstperiode en richting het nieuwe jaar. Een periode waar je meestal echt van kunt genieten en een tijd waarin ook de kerk weer even nadrukkelijk in de belangstelling staat. De drang naar samenzijn, verbondenheid en genegenheid is in deze tijd dan ook net even groter. We kijken dan meer naar elkaar om en staan bij het feest van de geboorte van Jezus ook meer stil bij voor- en tegenspoed van naasten.
Niemand weet immers precies wat het nieuwe jaar gaat brengen en hoe helder het lichtje voor een ieder van ons van die levenskerstboom gaat schijnen.
God dankbaar zijn mag overigens altijd voor al het goede dat je mee mag maken. Belangrijk is echter ook om stil te staan bij de mensen die het moeilijk hebben en voor wie de verwachtingen ongewis of zelfs ronduit donker lijken. Wat mooi dat je dan voor je medemens God kunt influisteren als Hij zijn rondtochtje door het dorp doet. Dat God ook bij hen is die het moeilijk hebben, die wellicht geen mooie kerst zullen krijgen.” Voor hen hoop je op betere tijden en zelfs zo nodig een wonder, want daarin mag je toch als Christen blijven geloven…. ook al lijkt het schijnbaar bijna nooit te gebeuren!
JOOST