Verwondering 

Geplaatst op mei 4, 2019

Home Columns Verwondering 

Exemple

Verwondering 

Oei, word ik gevraagd of ik Joost als columnist wil opvolgen voor ons kerkblad. Kijk, gaat het om versterking van een of ander zangkoor, dan is er niemand die op het idee komt mij te vragen. En terecht, zingen is een kwaliteit die in mijn geval louter binnenshuis tot zijn recht komt. Is er iets waar een pen aan te pas komt, dan is het een ander verhaal, dan sta ik redelijk hoog in de dorpshitlijst. Na meer dan 20 jaar Op ‘e Roaster en heel veel schrijfsels verder, misschien ook niet verwonderlijk. Ik heb me een jaar of zes geleden dan wel laten verleiden tot het bundelen van mijn columns in boekvorm, maar een column schrijven voor het kerkblad, dat is andere koek. In mijn beleving hoort daar wel een ‘christelijk sausje’ overheen. Ik heb niet de illusie dat ik onze Jan, alias Joost, kan evenaren. Waar haalt-ie het alle keren weer vandaan, is een gedachte die mij vaak bekroop bij het lezen van zijn spontane, humoristische schrijfsels met een boodschap. Wat ik nu zeg, heet zoiets niet een veer in de kont steken? Nou Jan, je hebt ‘em verdiend. 

 De meesten onder jullie zullen mij wel kennen. Per slot beweeg ik me dan ook al meer dan 40 jaar onder de Berltsumer bevolking. En toch, vraag je mij ‘fan wa bisto ien en wêr komst wei’, dan antwoord ik dat ik ‘der een fan Tjalling en Beitske bin en dat ik fan St.-Anne kom.’ Ik koester mijn roots. Mijn pake kwam overigens van Berltsum en was een broer van Teake Runia, juist ja, van de Ynema’s onder ons. Pake Tjeerd schakelde over van Fries naar Bildts en vice versa zodra hij de Dievedyk passeerde, en mij vergaat het niet anders. 

 Terug naar de column en dat christelijk sausje Kan ik dat, wil ik dat? Mijn gedachten met jullie delen? Ik ga het proberen, dat heb ik Maartje beloofd. Laat me dan ook maar een poging doen. Bij mijn dagelijkse wandelingen met onze trouwe viervoeter, plopt regelmatig één woord op: verwondering.  

 Verwondering, wonderen. Ze bestaan. Eerst al het simpele gegeven dat we allemaal worden geboren. Wie anders dan God kan ooit zo’n ingenieus systeem hebben bedacht. In de kiem is het zo mooi, maar hoe mis kan het gaan. Onze oudste was een baby van acht maanden toen hij hersenvliesontsteking kreeg. Zomaar. Het had weinig gescheeld of we hadden ons vrolijke kereltje moeten missen. In coma en aan slangetjes lag hij in zijn kleine ziekenhuisbedje. Het moment dat hij me met zijn blauwe kijkers recht aankeek trof me als een enorm wonder. De behandeling sloeg aan. Dat hij er zonder kleerscheuren doorheen kwam, was een evenzo een groot wonder. Om maar in mijn eigen kleine kring te blijven, is het geen groot wonder dat ik genezen ben van borstkanker? Is het geen groot wonder dat onze jongste dochter genezen lijkt van melanoom; dat hun eerste dochtertje midden in het proces van ziek zijn en onzekerheid, gezond geboren is? Ik besef, ik schrijf ‘lijkt’, het woord ‘is’, durf ik nog niet te bezigen. Het blijft spannend.  

 Op het moment dat ik aan deze column begin, spijbel ik van de zondagse kerkgang. Johannes de Heer staat op het programma. Ik sta vandaag niet in de juiste modus. Maar Ik was even vergeten hoe Berltsum Johannes de Heer zingt. Opgezweept door de enthousiaste zang van de Bliid Boadskip Sjongers tijdens hun jubileumzangdienst, kwam het onderste uit de kan. Prachtig. 

Helemaal niks is ook maar niks, dus die keer dat ik spijbelde, wordt de tv afgestemd op het Hour of Power. Ik vang een fragment op van een gesprek van Jan van den Bosch met GertJan Segers van de ChristenUnie. Slechts een fragment, want als altijd plof ik ergens middenin. Lang leve Netflix. Maar wat Segers daar zegt, het blijft hangen. Segers, die zo heel helder vertelt van de plek die God in zijn leven inneemt. Intens verdriet is hem niet bespaard gebleven. Zo heeft het verlies van zijn vader op jonge leeftijd een wond geslagen die nooit over gaat. Waar hij zich aan vasthoudt is dat Jezus zegt ‘Ik ben de goede Herder, ik zal je niet in de steek laten, al ga je door een dal van diepe duisternis, al is er een schaduw in je leven’. Dat is een fantastische belofte, vindt Segers. En dat vertrouwen in die belofte, ook dat vind ik een groot wonder.   

 

RIA