Onze voorganger van een aantal weken terug, de heer Ruben Koningsveld, memoreerde al aan het begrip tijd. Minuten, uren, dagen, weken, maanden en jaren. Begin je aan een nieuw jaar dan is het uitgerekend in seconden een astronomisch getal en lijkt het jaar daarop mijlenver weg! Toch is het soms niet te bevatten hoe snel de tijd gaat! Zo is het voor mij ook gegaan wat betreft de column die ik schrijf voor Tsjerkelûden. Na mijn besluit te stoppen met deze column wist mijn eindredacteur en verzorger van de illustraties bij mijn verhalen Wim Kuikman mij haarfijn te vertellen dat met het schrijven van deze laatste bijdrage precies vier jaar zijn verstreken!
Een mooi rond getal! Iets waar ik wel van houd. Niet halverwege of op een oneven getal uitkomend maar bij voorkeur afgerond. Kwam dat even mooi uit! Met een gevoel zoals wellicht Wim mij vier jaar terug vroeg de column te schrijven, zo voelde ik mij aan zijn voordeur om mijn afscheid aan te kondigen: een beetje opgelaten, licht nerveus en met de intentie de juiste toon proberen te treffen! Kortom het gevoel alsof je voor het eerst bij je schoonouders voor de deur staat en er allerlei scenario’s door je hoofd spelen!
Uiteindelijk werd het een meer dan interessant bezoek, temeer toen bleek dat Wim in mijn geboortedorp Minnertsga had gewoond en nog veel fotomateriaal had uit de periode dat ik net geboren was…….. hoe leuk is dat!
Een feest der herkenning dat bijna vroeg of zelf schreeuwde om een vervolgbezoek! Had ik dit al geweten van Wim dan had ik waarschijnlijk eerder letterlijk aan de bel getrokken en zeker geen vier jaar vol gemaakt! Dat het activiteitenschema thuis, door mijn late thuiskomst en verzuim van kookverplichting, ook nog eens danig in de war werd geschopt nam ik daarbij maar even voor lief!!
Het schrijven van de column is voor mij overigens altijd iets speciaals geweest, met altijd de insteek er iets moois van te maken. Uiteraard kwam ik niet in aanmerking voor de gouden Griffel of toast met kaviaar maar somtijden een goed gevoel vergoedde ook veel!
Scherp van toon zijn de verhalen nooit geworden, “kamervragen” zijn er nooit over gesteld! Ik denk dan eerder meer beschouwend, verhalend en een beetje ter promotie van kerk en geloof in Berltsum. Ook zal een ieder nu wel weten dat ik uit een groot gezin kom, dat kerkgang in mijn jeugd ten zeerste werd aanbevolen en de zondag nog echt een rustdag was in de breedste zin van het woord. Andere tijden dan de huidige uiteraard maar zeker waardevol!
Je hebt de kerkelijke cyclus met Kerst, Pasen, Hemelvaart en Pinksteren, maar ook ervaringen uit mijn Kerkenraadperiode kwamen vaak van pas bij het schrijven van de column. Een beetje jeugdsentiment, werkervaringen en huis, tuin en keuken-gebeurtenissen en je kunt weer een jaar vooruit! Soms zat er ook een liedje in mijn hoofd zoals “Ik houd niet van madammen met een bontjas” van Urbanus , wat eigenlijk nergens op sloeg maar waarbij een kronkel in je hoofd er toch voor zorgt dat het in je verhaal past.
Het vervolg van de column komt zonder meer in goede handen! Zeer waarschijnlijk weet ik immers al wie het vervolg gaat verzorgen! Een nieuw fris geluid, een andere stijl en vanuit een ander perspectief! Alvast heel veel plezier en succes gewenst!
Vier jaar een column, vier jaar lang een bijdrage mogen verlenen aan een prachtig blad dat staat als een huis en de verwachtingen mijn inziens heeft waargemaakt wat betreft vernieuwing en promotie van het kerkelijk leven in Berltsum! In mijn eerste column schreef ik nog: “Rome heeft het Vaticaan, de EO Arie Boomsma en Drachten nog steeds Bottenbley, maar wij hebben ons eigen “Glossy Magazine!” Dat we nog minuten, uren, dagen, weken, maanden en jaren vooruit kunnen!
Bedankt voor uw jarenlange niet aflatende aandacht!
JOOST