Meditaties

archive

Home Meditaties

Exemple

Gevulde graansilo’s

“Maar waar hèbben jullie het dan de hele tijd over?!” Het is een vraag die je als kerkenraadslid nog wel eens kan krijgen, als je zuchtend op een verjaardagsfeest vertelt dat je de avond ervoor weer tot half 11 hebt zitten vergaderen. Wat valt er nou allemaal te organiseren? Even besluiten waar de volgende collecte naartoe gaat, alvast wat nadenken over een naderende bijzondere dienst en misschien nog wat financiële zaken, en dat is het we ongeveer, toch?

Nou, niet dus! Ik kan in elk geval vanuit mijn eigen ervaring, in alweer drie verschillende kerkenraden, vertellen dat het elke keer weer spannend is of elk agendapunt behandeld kan worden vóór 10 uur. En dan hebben we een korte inleiding gehad en een nog kortere pauze, en zijn we best efficiënt aan het vergaderen geweest. Er valt toch altijd weer een heleboel te bespreken en te besluiten.

Dat komt omdat zo’n gemeente als de onze best een complexe organisatie is. We doen veel en we proberen de dingen goed te doen. Het kost veel mensen en veel tijd om dat systeem in de lucht te houden op een verantwoorde manier. En we houden het graag in de lucht, want wat zit het goed in elkaar! Diakenen die zorgdragen en ons helpen dat ook te doen, ouderlingen en bezoekers die honderden bezoekjes afleggen, een predikant die je voor van alles en nog wat kan vragen, organisten die spelen, techniekmensen die techniekdingen doen, rentmeesters die de cijfers bijhouden, en nog tal van andere vrijwilligers. Gebouwen, jaarrekeningen en beleidsplannen.. Het is er allemaal met een reden en als alles goed werkt zou je het niet anders willen.

Maar dan kom ik als gastvoorganger eens in een dorpje dat wat kleiner is dan Berltsum, en heb ik 15 hoogbejaarden tegenover me zitten. De kerkenraad is hopeloos onderbemand, vrijwilligers blijven hun taak maar uitvoeren want niemand zal hen vervangen, een dominee kan niet meer betaald worden, en de gemiddelde leeftijd is 75 jaar. Dat mooie kerksysteem dat er altijd was, brokkelde stukje voor stukje af, en de vraag is wanneer het tijd is om er definitief een punt achter te zetten. Helaas geen zeldzaam beeld.

Als we kijken naar de kerk in Nederland, stevent menselijkerwijs gesproken een groot deel van de kerkgemeentes op zo’n scenario af. Sommigen zullen daar pas over 50 jaar uitkomen, anderen al eerder. Ondanks de enorme kerkverlating van de afgelopen decennia, konden we op veel plekken nog best goed doorgaan met het kerkzijn zoals het altijd ging; het systeem draaiende houden. Er is de afgelopen halve eeuw wezenlijk maar weinig veranderd, ook al zijn de ledenaantallen drastisch verminderd. Maar we naderen nu echt het punt dat de generaties die nog gewend waren de kerk te dragen, een leeftijd bereiken dat ze dat niet meer kunnen. En dan?

Ik zie verschillende reacties in kerken. Veel kerken proberen zo lang mogelijk de boel draaiende te houden. Met het absolute minimum aan kerkenraadsleden, en mensen die eindeloos hun taak blijven doen, of bijvoorbeeld door fusies en samenwerkingsverbanden. Alles om het systeem wat af te slanken; pastorale bezoekjes alleen nog op verzoek, diaconaal alleen het absolute minimum.. Het zijn stapjes waarmee je soms weer een paar jaar vooruit kan, maar ergens weet je dat je slechts tijd koopt.

In andere gemeentes is deze zorg een reden om halsoverkop volgende generaties te gaan bereiken: een brandbrief, langs de deuren! Want hoe blijft de kerk bestaan als niemand onder de 70 meer betrokken wil zijn? Het blijkt echter een hele onhandige stimulans om mensen te bereiken. Ik hoor het nu ook wel in gesprekken met 50-ers en jonger; ‘de ouderen maken zich zorgen om de kerk en daarom hopen ze dat wij weer betrokken raken.’ Oftewel: het gaat niet om ons, maar om de kerk. Nee bedankt, is dan vaak de reactie.

De realiteit is: als er geen bijzonder ingrijpen van Gods kant komt, dan houdt de kerk zoals we die kennen, op veel plekken op te bestaan. Dat mooie systeem, dat altijd zo goed gewerkt heeft, waar we eindeloos over kunnen vergaderen, nadert haar houdbaarheidsdatum. Best eng!

De Bijbel levert ons een beeld wat mij hierin inspireert. Als Jozef in Egypte komt, krijgt hij een belangrijke positie toegewezen. In een droom kreeg hij te horen dat er na 7 rijke jaren, 7 droge jaren zouden volgen. Wetend van de naderende hongersnood, ging Jozef voorbereidingen treffen. In de rijke jaren was hij bezig met wat hij in de droge jaren nodig zou hebben, en zo overleefde men de hongersnood.

Het zou maar zo eens kunnen dat voor de kerk in Nederland, en ook hier in Berltsum, we aan het einde zitten van onze rijke jaren. Op sommige fronten raken de voorraden al wat op, met name op het gebied van mankracht. De vraag is: hoe kunnen wij ons voorbereiden op de magere jaren? Gaan we verder zoals we de dingen altijd al deden, hopend het zo lang mogelijk vol te kunnen houden? Schouders eronder, hakken in het zand? Of leggen we voorraden aan, anticiperen we? En ik doel zeker niet alleen op financiële voorraden! Geven we volgende generaties een kerksysteem door dat voor hen te dragen is? Of erven ze een wankelend paleis waarvan de fundamenten al vol scheuren zitten en dat elk moment om kan vallen?

Het is een vraag die mij bezighoudt als predikant. Het is ook een vraag waar de kerkenraad zich op moet bezinnen. Maar bovenal is het een persoonlijke vraag aan ons allemaal. Want de kerk in Berltsum, dat zijn uiteindelijk u en ik samen. Kunnen wij, terwijl we nog kunnen genieten van de rijkdom van dat mooie kerksysteem, onszelf de vraag stellen: wat is van dit alles de kern? Wat is onopgeefbaar? Wat zouden we doen, als we geen gebouw, dominee, kerkenraad of geld hadden? Als er nog maar een handjevol van ons is? Ons persoonlijke antwoord op díe vraag, is wat wij zullen behouden, ook in de arme jaren, en wat we kunnen doorgeven aan volgende generaties. Het is nu zaak om dat te zoeken, te formuleren, er warm voor te lopen. Het kan nu nog in alle rust.

Let wel: God gaat nergens heen, ook als ons mooie kerksysteem verdwijnt. Hij begint na de arme jaren weer iets nieuws, en het zal waanzinnig mooi zijn. Hij zal er ook zijn in de arme jaren. U en ik ook?

 

Al gaat mijn weg

door een donker dal,

ik vrees geen gevaar,

want U bent bij mij,

uw stok en uw staf,

zij geven mij moed. (Ps. 23:4)

 

Rob Bergsma

Read More →
Exemple

Bericht van Jezus en Jules Deelder

Deze keer een bijdrage in dit kerkblad van mijn kant.  In 2022, toen Rob Bergsma dominee werd in de Protestantse Gemeente van ons dorp, hebben we afgesproken dat we om en om een bijdrage zullen schrijven voor Tsjerkelûden (het kerkblad). Vandaar! Een leuke en altijd weer uitdagende opdracht iets te schrijven.

Altijd is daar weer die deadline van het inleveren van kopy, weken daarvoor komen er soms ideeën naar boven waarvan ik denk dat het wel iets zou zijn, soms verdwijnen ze ook als sneeuw voor de zon uit mijn gedachten. Kortom, het duurt even voordat een idee echt begint te “ leven” om daar iets over te schrijven.

De eerste contouren van deze bijdrage vormen zich in de week van verkiezingen en de komst van Sinterklaas naar ons dorp. Kinderen zijn vol verwachting en ook de onstuimigheid van het weer maken dat kinderen in rep en roep zijn. Tegelijkertijd staan we in de kerk(en) stil bij de “laatste zondag” van het kerkelijk jaar (26 november).  Deze zondag markeert een periode van afsluiten en tegelijkertijd begint er een nieuwe periode in de kerk. Op deze zondag staan we stil bij mensen die er niet meer zijn, die zijn overleden. Er is voldoende “ruimte” om samen met anderen dit verdriet te delen, herinneringen op te halen en ook tegelijkertijd vooruit te kijken naar een nieuwe periode.

Die nieuwe periode wordt Adventstijd genoemd, op weg naar kerst!  In de volksmond wordt veelvuldig gesproken over “kersttijd”.   Een drukke tijd zou je bijna kunnen zeggen. Op weg met Sinterklaas, “laatste zondag van het kerkelijk jaar”, “adventstijd”. Poeh, dan gebeurt er wel het één en ander in het leven van mensen zoals u, jij, jullie en mijn persoon. En dan nog ons eigen drukke leven met soms een meer dan volle agenda, het organiseren van een (familie-) kerstmaal, het werk met de nodige verplichtingen en noem het maar op.

Daarnaast worden we dagelijks geconfronteerd met de berichten in en uit de media over de “omgeving rondom ons”.  Het nieuws rolt als het ware dagelijks, van uur tot uur, van minuut tot minuut over ons heen. Via IPad, telefoon, televisie en andere media!

In de afgelopen periode zag ik op internet een filmpje voorbij komen over teksten op kunstwerken. Er kwamen vele teksten voorbij maar één filmpje bleef hangen. Het was een kunstwerk van Jules Deelder (1944-2019). Hij leefde in Rotterdam en was een bijzondere verschijning. Hij was jarenlang “nachtburgemeester” in deze stad, vaak in het zwart gekleed en met een eigenzinnige (zonne-)bril.  De tekst luidde: “De omgeving van de mens is de medemens”.  Intrigerend (althans voor mij!)

Zoals ik zei, als kerk zitten we nu in de periode van advent (kerst). Dan staan we stil bij het geboortefeest van Jezus, zoon van Jozef en Maria. Sinds zijn geboorte (ca. 2000 jaar terug) is Hij veelvuldig beschreven in vele Bijbelverhalen. Hij leefde ca. 33 jaar en in die jaren had Hij volop aandacht voor de mensen om zich heen. Het maakte Hem niets uit met wie Hij sprak of wie Hij tegenkwam. Een mensenmens zou je kunnen zeggen.  Jezus heeft in zijn leven richtlijnen gegeven hoe je in het leven van alledag zou moeten staan. Lees maar eens de verhalen in de Bijbel er op na. Die zijn klip en klaar. Voor ons als kerkgemeenschap zijn dat richtlijnen die we willen uitdragen naar de mensen om ons heen. Mensen die lid van de kerkgemeenschap zijn maar ook die dat niet of niet meer zijn. In de tijd van Jezus riep Hij de mensen op om samen dingen te doen, om over grenzen heen te stappen, om naar elkaar te luisteren, om elkaar te helpen daar waar nodig is.

Een hele kluif voor ons als mensen! Toch is dat de boodschap die ik u, jou en jullie wil meegeven voor de komende tijd en voor het nieuwe jaar. De boodschap van Jules Deelder en Jezus vallen, hoe wonderlijk ook, samen en vormen de basis voor een mens-tot-mens-leven. Deze boodschap in de praktijk brengen is misschien de mooiste opdracht om mee aan de slag te gaan in het nieuwe jaar!Dank Jules voor je boodschap,

Dank Jezus voor Uw (je) boodschap!

Ga jij er mee aan de slag in de komende tijd, in het komende jaar?  Jezus inspireert nog steeds mensen, ook in deze tijd!  Ga gerust met deze boodschap een nieuwe periode in!

Ook in het nieuwe jaar geldt diezelfde boodschap van Jules Deelder en Jezus voor ons allemaal!

Voor jou, jullie, mij, ja voor een ieder. Een gezegend nieuw “mensenmens-jaar” toegewenst.

Sybren van Tuinen

Read More →
Exemple

Het evangelie van Frans Duits

“Waarom zou ’t drinken toch ’n zonde zijn

Jezus maakte rode wijn

’t Was eerste een glaasje water 

Maar ’t had zo weinig smaak 

Hij heeft er iets lekkers van gemaakt”

 

Voordat ik predikant werd, was ik jeugdwerker in Jutrijp-Hommerts. Ik heb toen de moeilijke opdracht gehad om contact te leggen met jongeren die vaak al een tijd geleden afscheid hadden genomen van de kerk. Ik ben toen in contact gekomen met een jongen van een jaar of 19 die onderdeel was van een vrij grote vriendengroep in het dorp. Ze kwamen geregeld samen in een stacaravan in een achtertuin; de keet. Via hem heb ik toen gevraagd of ik een avondje langs mocht komen. Dat was geen probleem; tijd voor mijn eerste kennismaking met een echte keet.

Ik heb een beregezellige avond gehad. De jongeren vonden het volgens mij geinig dat ‘iemand van de kerk’ bij hen over de vloer was. Al snel deed ik enthousiast mee aan een drankspel en waren de dropshots omgedoopt tot Rob-shots…

Tijdens zo’n spel schalde opeens een nummer van Frans Duits door de speakers: het lied ‘waarom zou het drinken toch een zonde zijn?’ Op een gegeven moment drong het tot iemand door dat het refrein van dat lied (zie boven) wellicht wel interessant voor mij zou zijn. De jongeren keken een beetje ondeugend mijn kant op om te kijken of ik dit wel vond kunnen. Het heeft me aan het denken gezet.

Ik heb die avond boeiende gesprekken gehad en een beter inkijkje gekregen in de kijk van jongeren op de kerk. Allereerst staat er wat de jongeren betreft een = teken tussen kerk en de kerkdienst op zondagochtend. De kerkdienst waar veel van hen nog moeizame herinneringen aan hebben uit hun kindertijd. En de kerkdienst die op zondagochtend is, de ochtend na hun kostbare zaterdagavond in de keet. Kleine kans dat ze daar nog eens gaan aanschuiven met hun brakke hoofd.

Maar er is meer. Kerk roept ook nog steeds associaties van regeltjes en verboden op. Het levensgenieten op de zaterdagavond lijkt in contrast te staan met het burgerlijke, nette, soms wat stijve leven in de kerk. Frans Duits zong terecht ‘Jezus maakte rode wijn’.. Ja, maar waar is dat feest te zien in de kerk?

Zo is er een kloof tussen het gezellige, leuke leven van de zaterdagavond en het gehoorzame, degelijke leven van de zondagochtend. Ik heb niet helder voor mezelf hoe we dit zo even kunnen oplossen. Op bepaalde vlakken zijn we al goed bezig: we

organiseren steeds meer zaken buiten de zondag om, waarmee we concreet maken dat we de hele week een gemeente zijn, en niet alleen op zondagochtend. Ook merk ik een openheid om bepaalde dingen in de ochtenddienst net e

en beetje anders te doen, waarmee de dienst een wat minder stug karakter krijgt. En zo zijn er meer voorbeelden van hoe we heus bezig zijn om die kloof te overbruggen.

Op dit moment kom ik uit op twee gebeden voor onze gemeente. Ten eerste hoop en bid ik dat we waar nodig de verbinding kunnen herstellen tussen onze degelijkheid, onze nette, ‘christelijke leefstijl’ enerzijds, en de liefde van God anderzijds. Wij worden uitgenodigd om mét Jezus te leven, niet om slechts volgens Zijn regels of volgens zijn voorbeeld te leven. Ja, soms doen wij vanuit ons geloof dingen anders dan de mensen om ons heen. Maar laat dat gebeuren vanuit een vertrouwdheid en nabijheid met God, niet ‘omdat het zo hoort.’ Jongeren kijken dwars door ons heen, en zien het heus wel als kerkmensen een toneelstukje opvoeren dat niet gekoppeld is aan een Krachtbron.

Ten tweede bid ik om een herstelde verbinding tussen ons levensgenieten en de liefde van God. Die twee horen bij elkaar, en mogen niet tegen elkaar uitgespeeld worden. Frans Duits sloeg wat mij betreft de spijker op z’n kop; Jezus maakte rode wijn. Hij heeft daar duidelijk gemaakt dat ook het gezellige, het uitbundige, het vrolijke, geworteld is in Gods liefde. Hij die ons bier en wijn en gezelligheid geeft, is van plan ons nog veel meer te geven.

Zo heeft het leven van zaterdagavond én het leven van zondagochtend alles te maken met de ene God. Er hoeft dus geen kloof tussen te bestaan, zolang ze beiden gekoppeld blijven aan de Bron. Die Bron geeft de mooiste, diepste kerkdiensten, en de gezelligste, meeste bruisende feestavonden.

Rob Bergsma

Read More →
Exemple

Dit is de dag

Als ik dit schrijf zitten we midden in de vakantietijd. Even een aantal weken geen vaste afspraken, veel minder verplichtingen, genieten van de natuur, al is die op dit moment wel ietwat wisselvallig.  Vele activiteiten liggen nagenoeg stil of “bewegen” zich op een duidelijk lager niveau dan in de andere periodes van het jaar.

Kortom, even afstand nemen, genieten van extra vrijheid in deze zomerperiode. Velen van u, jullie, weten dat ik regelmatig een wandeling maak, meestal 2 à 3 x per week, de route is meestal hetzelfde, soms wijk ik af en neem een andere route. Ietwat nieuwsgierig begin ik altijd maar, een stok die ik ooit gevonden heb, gaat altijd mee. Je weet maar nooit onderweg! Nee, u, jij hoeft niet bang te worden hoor. Ik heb er geen kwade bedoelingen mee. Tijdens deze wandelingen laat ik mijn telefoon thuis, niet nodig, ik neem meestal wel een route waar meer mensen langs gaan, lopend, fietsend of met een auto of ander vervoermiddel.

Wandelen geeft de nodige rust, geeft ontspanning, je loopt soms een tijdje op met iemand of je ontmoet iemand, er ontstaat vaak een gesprek als je elkaar “goedendag” zegt.  Dan is er even contact met die ander……ik zeg er vaak nog iets bij in de trant van “ook aan de wandel”, of “u, jij hebt ook een stevig tempo”…..Kortom, genoeg mogelijkheden om een gesprek op gang te brengen.

Dat ontstaat spontaan bij mij……de mensen die mij al wat langer kennen weten dat. Tijdens één van die wandelingen begon ik een lied te neuriën……ik kon de tekst niet 123 naar boven halen maar na een aantal keren neuriën kwam de tekst.

Dat lied had ik enkele dagen daarvoor in een bundel gelezen, bij toeval kwam ik het tegen. Toeval? Daar geloof ik niet in.

Ik genoot van het wandelen, de melodie en de tekst kwamen boven, ik begon te zingen…zo maar.

Tijdens het wandelen, neuriën, zingen, er kwamen meer liederen naar boven, maar dit lied kwam telkens weer terug.

Elke dag is een dag om te beleven. Dat wens ik een ieder toe …..Maar zo éénvoudig is het nu ook weer niet. Een paar dagen daarvoor was ik op bezoek bij iemand die het einde van zijn leven ziet naderen. De ziekte heeft deze persoon al jaren in zijn “greep”.  Weet u, weet jij wat deze persoon mij vertelde?  Elke avond voor het slapen gaan gaat deze persoon zingen, verschillende liederen die kracht geven en die ook een gevoel van rust geven! Dag na dag, avond aan avond!

Toen ik dit hoorde was ik stil en ontroerd. Ik had niets te zeggen. Als zo  iemand kan zingen dan kan ik, die mag genieten van gezondheid, geluk en werk zeker een lied zingen. Als zo  iemand kan zingen in de zomertijd kan, mag, ja wil ik ook zingen.

Tijdens het wandelen zong ik, spontaan, zoals ook een gesprek kan beginnen te zingen. Ik  hoop dat we in het nieuwe kerkelijke seizoen wat voor ons ligt ook mogen en blijven zingen.

Elke dag door Hem gegeven! Elke dag om te delen met die ander(en)!  Daar word ik  blij van!

Begin maar te neuriën……..zingen komt vanzelf! Vanaf deze plaats wens ik een ieder “vele blijde en goede dagen” toe ondanks alles wat er gebeurt en gebeuren kan.

Misschien ken(t) u, jij ook een lied wat je in het leven van elke dag op de been houdt. Begin te neuriën, het zingen komt (mogelijk) vanzelf. Deel het met anderen. Laat het bijvoorbeeld de redactie van dit blad weten. Schroom niet (desnoods anoniem).

Mijn lied staat hieronder! Zing het als het bekend is ….en anders zoek het op op You Tube.

 

 

Dit is de dag

 

Dit is de dag

Dit is de dag

Die de Heer ons geeft

Die de Heer ons geeft

Weest daarom blij

Weest daarom blij

En zingt verheugd

En zingt verheugd

Dit is de dag die de Heer ons geeft

Weest daarom blij en zingt verheugd

 

Dit is de dag, dit is de dag

Die de Heer ons geeft

Dit is de dag

Dit is de dag

Die de Heer ons geeft

Die de Heer ons geeft

Weest daarom blij

Weest daarom blij

En zingt verheugd

En zingt verheugd

Dit is de dag die de Heer ons geeft

Weest daarom blij en zingt verheugd

Dit is de dag, dit is de dag

Die de Heer ons geeft

Dit is de dag die de Heer ons geeft

Weest daarom blij en zingt verheugd

Dit is de dag, dit is de dag

Die de Heer ons geeft

Read More →
Exemple

Wie zoekt, zal vinden

Levi gaat op een dag buitenspelen met zijn vriendjes. Ze voetballen, klimmen in een boom en rennen achter elkaar aan. Op een gegeven moment stelt één van hen voor om verstoppertje te gaan doen. Levi is enthousiast; verstoppertje spelen is altijd leuk. Omdat hij zo enthousiast reageert, is snel besloten dat Levi zich als eerste mag gaan verstoppen. 

Terwijl zijn vrienden tot 100 tellen, rent Levi er vandoor. Hij weet meteen waar hij zich gaat verstoppen. Hij rent een steeg door, naar een klein parkje. Daar gaat hij van het pad af en springt hij in de struiken. Hij knielt tussen de struiken, terwijl hij in de verte hoort hoe z’n vriendjes roepen ‘100, we gaan zoeken!’ Levi is tevreden; hier gaan ze me nooit vinden! Minuten gaan voorbij. Levi kan vanuit zijn verstopplek zien dat zijn vriendjes nog niet het park in zijn gekomen. Hij hoort ze in de verte af en toe wel roepen, maar dat klinkt steeds verder weg.

Het duurt wel lang! Zijn z’n vrienden zo dom dat ze niet in het parkje gaan zoeken? De spanning slaat bij Levi om in verveling, en zijn verstopplek wordt steeds oncomfortabeler. Langzaam bekruipt hem een gevoel van eenzaamheid; hij zit hier maar alleen terwijl zijn vriendjes bij elkaar zijn. Maar ja, verstoppertje speel je om te winnen…

Op een gegeven moment vindt Levi het niet zo leuk meer. Hij gaat rechtop staan en kijkt om zich heen. Dan ziet hij zijn vriendjes op een grasveld in de verte. Ze zijn helemaal niet aan het zoeken; ze zijn met elkaar aan het voetballen! Hoe lang zijn ze al gestopt met zoeken?! Levi is boos en verdrietig, en rent naar huis. Daar vertelt hij snikkend aan z’n grootvader wat er gebeurd was; ‘ik was verstopt maar niemand ging mij zoeken!’ Zijn grootvader luistert aandachtig en zet Levi op schoot. ‘Levi,’ sprak hij zorgvuldig, ‘dit gevoel vertelt je iets over God. Hij is verborgen, maar wil graag gezocht worden. Maar de mensen zoeken Hem niet eens…’

Dit is (mijn bewerking van) een oud joods verhaal, dat volgens mij heel treffend verbeeldt hoe veel mensen in ons land met religie omgaan. De vraag of er een God is en alle grote vragen die daaraan verwant zijn, lijken steeds vaker beantwoord te worden met een onverschillig schouderophalen. ‘Vroeger’ was de samenleving ingedeeld in ongeveer 3 categorieën: theïsten (de overtuiging dat er een god is), atheïsten (de overtuiging dat er geen god is) en agnosten (de overtuiging dat we niks over god kunnen weten).

Recent is er een nieuwe term bedacht om aan dat rijtje toe te voegen: apatheïsten, een woordspeling van apathie (onverschilligheid) en theïsme. Apatheïsten zijn niet geïnteresseerd in de vraag naar een god. Om in termen van het verhaal van Levi te blijven: ze zijn gestopt met zoeken. De vraag naar God laat hen koud.

Nederland is de afgelopen decennia gigantisch veranderd als het gaat om kerkgang en geloof, dat weten we allemaal. Als reactie daarop heb ik een gedachte vaak voorbij horen komen: ‘mensen zijn nog net zo religieus, maar ze vinden nu hun antwoorden gewoon elders.’ Was het vroeger de kerk, dan is het nu een filosofische praatgroep of een spirituele reis naar Thailand. Mensen zoeken en verlangen nog net zoveel als altijd, maar nu op andere en uiteenlopende plekken.

Dat zou zo kunnen zijn. In dat geval is het aan ons als kerk om mensen te blijven uitnodigen in ónze zoektocht naar God. ‘Laten we samen zoeken! En hier heb je wat wij tot nu toe gevonden hebben.’ Wij zijn zelf ook zoekende naar die Verborgen God, en we hebben daarover nooit het laatste woord gezegd.

Maar als ik gesprekken voer, zeker met jongeren en jongvolwassenen, en als ik kijk wat er in het nieuws en op social media voorbij komt, twijfel ik nog wel eens of het zo simpel is. Zou het kunnen dat veel mensen in Nederland de zoektocht simpelweg gestaakt hebben? Dat de vraag naar spiritualiteit en de vraag naar God voor veel mensen niet meer relevant is? Is er nog bij iedereen een verlangen naar die zaken? Of hebben decennia van consumptiegedrag en individualisering dat ingebouwde verlangen naar God succesvol in de kiem gesmoord? Is de tijd van het apatheïsme aangebroken?

Stel dat dat zo is, en we niet langer bij iedereen een onderhuids verlangen naar spiritualiteit kunnen vermoeden, wat doen wij dan als kerk? Wij willen mensen graag helpen zoeken, we willen ook bepaalde antwoorden aandragen, maar wat als er geen vraag meer wordt gesteld? Of dichterbij: wat als je kinderen het niet met je oneens zijn over het bestaan van God, maar als de vraag hen gewoon niet boeit?

Ik blijf vasthouden aan het feit dat wij Gods schepsels zijn, gemaakt om op Hem gericht te zijn. Dat bekende beeld van een gat in ons hart dat alleen God op kan vullen. Er zal, hoezeer het ook ondergesneeuwd is, altijd een zintuig in ons zitten dat op God gericht is. In radicaal apatheïsme geloof ik dus niet. Maar allemachtig, wat kan het verlangen naar God diep ondergesneeuwd raken.

Wij gaan een nieuw tijdperk in van kerken in en vanuit het MFC. Daar gaan we publiek en openbaar zoeken naar de Verborgene, en soms vangen we een glimp van Hem op. Laten we hopen en bidden dat ons zoeken ook anderen er toe aanzet om weer mee te doen met het goddelijke verstoppertje. God is erg goed in het spel, maar stiekem wil Hij het liefst gevonden worden en zal Hij ons altijd hints geven.

98.. 99.. 100! Wij komen!

 

Ds. Rob Bergsma

Read More →
Exemple

Samen kerk zijn YES!

“Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf” (Romeinen 12 vers 10)

Als ik deze woorden schrijf bedenk ik mij dat het nu ca 3 jaar geleden is dat vele activiteiten in onze maatschappij en dus ook in de kerk, ook in die van ons, kwamen stil te liggen ivm corona.  Een bijzondere tijd. Tegelijkertijd ook een tijd, en dat klinkt raar, om samen na te denken over wat er dan wel kon.  Samen met anderen (op redelijke afstand van elkaar!) nadenken over hoe gaan we als kerk hiermee om. Samen, dat woord komt ook veelvuldig in de bijbel voor.

Het begint al in het eerste bijbel-boek Genesis, de eerste mens Adam krijgt iemand naast zich, Eva. Samen!  Dat biedt perspectief.. Er zijn nog veel meer plaatsen te noemen in de bijbel waar het woord “samen” genoemd wordt.

Het kan niet anders dan te concluderen dat de boodschap hiervan is dat de ene mens de andere mens nodig heeft. Wat dat betreft is de bijbel duidelijk.

Dat geldt nog steeds. Ook in onze tijd hebben we elkaar nodig, in leuke maar ook in minder leuke tijden. Dat geldt voor een ieder van ons privé, maar ook in andere verbanden. Wat kan een voetbalclub zonder het gevoel van “samen”, wat kun je als collega’s op je werk zonder “samen”, wat kun je als kerk zonder “samen”?

Kortom, een mens heeft andere mensen nodig. In de bijbel wordt daar vaak naar verwezen. Je kunt anderen op verschillende manieren tot steun en troost zijn, ook in onze tijd. Dat zijn misschien wat  “zweverige woorden” maar ze willen gewoon zeggen:  let een beetje op elkaar!

De bekende psychiater Dirk de Wachter vat deze woorden samen:  “…in de aanwezigheid van de ander zijn”. Maar de boodschap van het Christelijk geloof is meer: er is iemand die voor ons geleefd heeft, Jezus!  Hij was er in de tijd dat Hij op aarde leefde voor de mensen van toen.

Hij wist dat Hij zou sterven aan het kruis en weer opstaan…..   En….Hij heeft belooft om terug te komen…. Een giga-verhaal in een notendop…..een verhaal wat we soms nauwelijks kunnen bevatten. Als kerk geloven we in dit verhaal….we hebben elkaar nodig om dit verhaal samen te delen. Dit verhaal is TE GROOT voor een mens alleen…samen delen is hier op zijn plaats.

Als kerk van Berltsum willen we samen handen en voeten geven aan dit verhaal, en het delen. In de afgelopen tijd zien we nieuwe dingen gebeuren zoals nieuwe initiatieven van de diaconie om mensen te  helpen op diverse manieren, nieuwe initiatieven richting jongeren zoals Seldsum, gespreksgroepen voor jong volwassenen, Running Dinner is er weer om ook op die manier dit verhaal te delen, Reflekt voor de Jopers, Blitz voor de kids, daarnaast zijn er nog volop activiteiten voor middenmoters en ouderen zoals o.a. Eten met een praatje, Ontmoetingsgroepen en noem maar op.  En dan heb ik het nog niet eens over de pastorale ondersteuning van predikant en het team van wijkouderlingen, wijkbezoekers en contactpersonen en een jongerenwerker en al die vrijwilligers die op één of andere manier meedraaien om dit verhaal samen te delen met anderen!

Ook is er elke week een gebeds-uur op de woensdagmorgen vanaf 10.00 uur en op de zondag is de wekelijkse eredienst. Zo maar een greep uit al die momenten waarop we “samen” komen om te ervaren en te delen wat dit giga-verhaal ons, mij, u, jou, jullie te zeggen heeft.

Samen kerk zijn. Yes! Dat geeft vertrouwen voor nu en vandaag maar ook voor morgen en de toekomst. Op die manier mogen we elkaar steunen en troosten of om een bijbels woord te gebruiken: we mogen elkaar tot zegen zijn.

Onderstaand gedicht geeft prima weer wat het betekent om samen elkaar tot zegen te zijn.

 

“Mag ik jou tot zegen zijn, naast je lopen op de reis?

Samen achter Jezus aan, gaan waar Hij ons wijst.

Laat ons delen in zijn liefde, voor elkaar de minste zijn.

Met elkaar het leven vieren, uitzien naar het koninkrijk.

 

Mag ik jou tot zegen zijn, jou aanvaarden zoals Hij?

Zoeken naar verbondenheid , dwars door alle strijd.

Laat ons wijze woorden spreken, zwijgen als dat nodig is.

Met elkaar een voorbeeld geven, leven als getuigenis.

 

Laten wij tot zegen zijn voor de mensen om ons heen.

Vol van liefde zoals Hij, open en gastvrij.

Laat ons delen, laat ons geven, geven wat de ander mist.

Elke stap is vol van leven, omdat Jezus bij ons is”.

(Anneke van Dijk-Quist, 2019)

Als jij, jullie nog ietwat onbekend zijn met onze kerk nodig ik je, jullie hierbij uit om contact te leggen. Bel of app mij via 06 29070303 en samen zorgen we er dan voor dat ook jij, jullie je thuis mogen voelen in onze kerk. Samen kerk zijn. Yes!

Sybren van Tuinen

Read More →
Exemple

Zoals ook wij vergeven

Kol. 3: 12-14 (NBV’21) Omdat God u heeft uitgekozen, omdat u zijn heiligen bent en Hij u liefheeft, moet u zich kleden in innig medeleven, in goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld. Verdraag elkaar en vergeef elkaar als iemand een ander iets te verwijten heeft; zoals de Heer u vergeven heeft, moet u elkaar vergeven. En bovenal, kleed u in de liefde, dat is de band die u tot een volmaakte eenheid maakt.

“Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven wie ons iets schuldig is.” Zo klinkt dat vers uit het Onze Vader tegenwoordig, sinds we de versie uit de Nieuwe Bijbelvertaling volgen. Geen ‘schuldenaren’ meer. Bij het woord schuld denk ik nog vaak aan financiële schuld, zoals mijn studieschuld. Maar dit vergeven uit het Onze Vader gaat natuurlijk om veel meer dan alleen financiën. Een geldschuld bij iemand kwijtschelden is één van de makkelijkste vormen van vergeving die we kennen. Dat zijn vaak uiteindelijk maar cijfertjes. Maar iemand vergeven die jou iets heeft aangedaan, is zoveel moeilijker. Zo moeilijk kan het zijn, dat het soms haast onmenselijk voelt om iemand aan te moedigen om over vergeving na te denken. Toch schrijf ik dit stukje.

Ik loop nu een tijdje rond in het pastoraat, en ik heb al een aantal levensverhalen mogen aanhoren. Niet zelden komen er dan ook verhalen naar boven over beschadigd vertrouwen en verbroken relaties. Ruzies die nooit bijgelegd zijn, families die elkaar nooit meer spreken. Een deel ervan heeft ook te maken met de kerkelijke ontwikkelingen in Berltsum van de afgelopen 20 jaar (en daarvoor). Ik heb mij al enkele keren afgevraagd: zou vergeving hier nog een optie zijn? Is er nog een verlangen om weer tot elkaar te komen?

En ik schrik soms van het gemak waarmee mensen over anderen zeggen dat die ander het heeft verprutst en dat diegene nooit meer welkom is. Geen behoefte aan een gesprek, geen verlangen meer naar herstel, gewoon voor altijd over en uit. Laat staan dat die ander zomaar vergeven zou worden…

Vergeving is een mogelijke oplossing in een situatie waar de één de ander heeft benadeeld. Bijvoorbeeld: iemand slaat mij. Dat doet pijn en er was geen goede reden voor. Tussen die persoon en mij is er nu een ongelijke score; ik heb pijn en hij niet. Ik kan terugslaan, dan staan we weer quitte. Maar dat ‘wraaknemen’ gaat in onze ruzies ook vaak op een andere manier. Je hoort het soms mensen zeggen: ik kan die ander pas vergeven als hij eerst bij mij komt en sorry zegt. En het goedmaakt. En in alles laat zien dat hij spijt heeft. En mij voorlopig in alles gelijk geeft. En geduldig luistert terwijl ik een tirade houd over hoe fout hij is geweest. En de schade vergoedt. Dán, als de ander zich vernederd heeft en alles rechtgezet heeft, zou ik hem kunnen vergeven. Kun je dan nog spreken van vergeving?

Jezus laat ons zien wat echte vergeving is. Wij stapelen elke dag een schuld bij God op. We gaan tegen Zijn wil voor ons leven in, we beschadigen mensen en de wereld om ons heen. We zijn bot, lui, egoïstisch of trots. En misschien nog het ergst: we vergeten God voortdurend, terwijl Hij al onze aandacht verdient. Wat doet God? Hij slaat ons niet terug. Gelukkig maar, wij zouden meteen vergaan. Hij laat ons ook niet kruipen of Zijn vergeving verdienen (als dat mogelijk zou zijn). En hij laat het conflict tussen ons ook niet eindeloos voortsudderen. Hij koos de weg van vergeving: Hij incasseerde de pijn. De pijn die wij veroorzaken kregen we niet weer keihard in ons gezicht terug, maar Hij nam het op zich, aan het kruis.

Vergeving is nooit pijnloos. Het is niet net doen alsof er nooit iets gebeurd is. Het is niet de tand des tijds zijn werk laten doen. Vergeving is bewust besluiten de pijn van wat gebeurd is te accepteren; om de ongelijke rekening te laten bestaan. Wie doet zoiets? Waarom zou je dat doen? Om bevrijd te raken van eeuwige wrok, om relaties te kunnen herstellen die verbroken zijn, om met elkaar in vrede te kunnen leven. En: omdat Jezus het ook voor ons heeft gedaan, en hierin van ons vraagt om Hem te volgen.

Zullen wij als gemeente proberen om de vergevende liefde van Jezus naar waarde te schatten? Dat is de bron van waaruit wij ook onze onderlinge conflicten kunnen bijleggen. Laten we gevoelens van wrok en sluimerende boosheid dan geen plaats meer geven. Ze zijn een vergif dat ons van binnen opvreet.

Misschien lees je dit alles, en word je boos of gefrustreerd; schiet het je volkomen in het verkeerde keelgat dat zo’n jonge snotneus het over vergeving durft te hebben. ‘Wat weet hij nou over het leven, of over het leed dat mij is aangedaan?’ Neem dan alsjeblieft contact met me op. Het zit je duidelijk hoog; laten we het erover hebben.

Ds. Rob Bergsma

Read More →
Exemple

Kerst!  Waar of niet waar

Lukas 2 vers 21  “…….en hij kreeg de naam Jezus….”.

 

Als ik dit schrijf is het wereldkampioenschap voetballen in volle gang. Een “beladen” toernooi. Letterlijk en figuurlijk. U, jij, jullie zal dit niet zijn ontgaan. Er gaat geen talkshow voorbij zonder dit onderwerp. Redacties van kranten en tijdschriften hebben “hoofdbrekens” gehad hoe ze verslag zullen doen.  Wat is waar en wat is niet waar.

Kortom, wereldwijd is voetbal de komende weken “in de hoek gedrukt”.  Mensen die liefhebber zijn van dit spel zijn  gevraagd of ze wel zouden gaan kijken en mensen die erbij wilden zijn werd gevraagd of ze zich “er wel goed bij zouden voelen”.  Ook op deze wijze worden vele mensen, jong en oud , ietwat in de hoek gedrukt. En dan loop ik op een middag in de stad, Sinterklaas is nog volop aanwezig. Toch zie ik hier en daar tot mijn verwondering dat Sinterklaas ook al wat in de “hoek gedrukt is” en ruimte moet geven aan dat grote, komende (winkel)feest: Kerst!  Waar of niet waar.

Ik schud een paar keer met mijn hoofd, ga ergens zitten en drink een kop koffie en kijk naar al die mensen die voorbij lopen. Kinderen kijken honderduit naar al die Sinterklaascadeaus, volwassenen kijken eveneens rond, anderen lopen in gedachten aan alles voorbij. Een beeld wat u, jij en jullie zeker herkennen. Waar of niet waar.

Op de tafel, waaraan ik zit en mijn koffie drink,  ligt een blad met daarin een kort artikel met als titel “Waar of niet waar van Kerst”  met een opsomming van enkele zaken die niets te maken hebben met Kerst.  Ik noem er enkele: *Jezus is niet echt geboren op 25 december; *nergens in de bijbel staat dat het om 3 koningen/wijzen gaat; *ongeveer rond het jaar 340 werd er voor het eerst op 25 december een feest gehouden; *de kerstboom heeft ook niets met kerstfeest te maken.

En toch worden we ondanks het voorgaande weer “opgewarmd” voor Kerst 2022. Alles wordt door de commercie en reclamebureaus uit de kast gehaald om dit onder de aandacht te brengen. Van jong tot oud!  We kunnen er niet omheen; als u, jij, jullie dit lezen is de campagne in volle gang! De kerst-economie krijgt weer een boost! Waar of niet waar.

En dan is daar het blad Tsjerkelûden van de kerk van Berltsum, huis aan huis zoals al jaren gebruikelijk, is met ook aandacht voor Kerst. Als kerk vieren we, en staan we stil bij de geboorte van Jezus, een gewone jongen, zoon van Jozef en Maria. Velen van ons zijn met dit verhaal opgegroeid, de kribbe, herders, engelen. Het verhaal is bij velen bekend. Hij groeit op, trekt de wereld in, heeft aandacht voor mensen, loopt letterlijk en figuurlijk met mensen mee, stelt mensen gerust maar zet ook mensen aan het denken.  Zijn leven duurt niet zo lang, ca. 33 jaar, dan sterft hij aan het kruis, volgens sommige mensen deed Hij er niet meer toe. Waar of niet waar.

Met kerst willen we als kerk stilstaan bij de geboorte van Jezus, wat heeft dit verhaal u, mij, jou en jullie nog te zeggen in een wereld die vol is van onzekerheid, bangheid, zorgen over financiën, werk, toekomst van onze kinderen, toekomst van de kerk?

In de Bijbel wordt al in het 1e gedeelte (Oude Testament) voorspeld dat Jezus, de Messias, zou worden geboren, in het 2e gedeelte (Nieuwe Testament) lezen we het verhaal van zijn geboorte en meer verhalen over zijn betekenis voor de mensen van toen. Lees maar eens het Bijbelboek Lukas, hoofdstuk 1 en 2. Uit al die verhalen blijkt 1 ding: Jezus wil er zijn voor mensen van alle tijden. Dus ook voor ons , mensen van 2022.  De vader en moeder van Jezus wisten al dat hij een bijzondere jongen was, Hij zou opgroeien en veel gaan betekenen voor de mensen die Hij zou ontmoeten. Hij, Jezus, is een mensenmens, iemand die Zijn ogen en oren open heeft voor uw, jouw en jullie verhaal. Met kerst vieren we als kerk de geboorte van Jezus om te laten “zien” dat ook ons eigen verhaal Zijn verhaal is!

Jezus, geboren, groot geworden, overleden en weer opgestaan. Kerst vieren.  Het klinkt ongelooflijk maar wordt eens stil, sluit je ogen eens, zeg eens dank je wel voor alle dingen en mensen die je blij maken,  zeg dank je wel tegen familie en vrienden, maar deel ook je vragen, verdriet, klein en groot. Maak op die manier letterlijk en figuurlijk ruimte om Jezus een plek te geven.

Kerst, een geboortefeest om te vieren, om samen te vieren, om samen Hem, Jezus, een plek te geven in ons leven!

Een feest waarbij niemand zich “in de hoek gedrukt hoeft te voelen”.  Jezus zelf gaat met u, jou en mij mee in de “wedstrijd van het leven”. Voor sommigen “waar” en voor anderen “niet waar”.  Het is een uitnodiging om mee te vieren.De kerk van Berltsum wenst jullie allemaal goede en zinvolle dagen toe en ……..Zijn verhaal staat in de Bijbel.

Een uitnodiging voor ons allen!  Waar of niet waar!?

Read More →
Exemple

Meditatie oktober 2022

Op het moment dat ik dit stukje schrijf ben ik bijna 4 weken als predikant actief en wonen we alweer bijna 2 maanden in Berltsum. Dat betekent dat we nu een aardige eerste indruk hebben van de gemeente waar we in terecht zijn gekomen, ook al is er nog heel veel wat we nog moeten zien en meemaken. Het leek me een goed idee om iets te delen van onze eerste indrukken. Misschien zijn ons dingen opgevallen waar u / jij als doorgewinterde Berltsummer kerkganger al lang niet meer van opkijkt.

Matteüs 5: 14 -16

14 Jullie zijn het licht voor de wereld. Een stad die op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. 15  Je steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, je zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. 16  Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, zodat zij jullie goede daden kunnen zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.

Allereerst is ons opgevallen dat deze gemeente het erg fijn lijkt te vinden om samen te zijn. Als er koffie geschonken wordt, zit er zo een hele groep mensen, en die gaan niet na één kop koffie weer naar huis. We merkten het bij de gemeenteavond voor de vakantie al, waar wij voor het eerst kennis maakten met veel van jullie. We waren pas om 12 uur thuis, en we gingen niet als laatste naar huis. Ook na de kerkdiensten wordt er enthousiast gekletst en zoekt men elkaar op. Is het een inhaalslag na corona? Wie weet. Wij zien het in elk geval als een erg goed teken, en het maakt het voor ons als ‘gasten’ ook makkelijk om er wat tussen te komen. En oh ja, voor wie dat niet weet: de kerkenraadsvergaderingen kennen hier ook een ‘derde helft,’ waardoor ik ook daarna pas om 12 uur thuis ben. En de vergadering stopt toch echt om 10 uur…

Die gezelligheid is des te mooier om te zien, wetend dat deze gemeente best een roerige tijd achter de rug heeft. De combinatie van een moeilijk vraagstuk rondom de Kruiskerk, een lange tijd zonder predikant én de coronatijd zou genoeg zijn voor veel gemeentes om in een blijvende crisis terecht te komen. Nu zal vast niet voor iedereen de lucht helemaal geklaard zijn, maar wij krijgen in elk geval het idee dat we met elkaar weer met goede moed verder kunnen.

Iets anders wat vooral mij is opgevallen in de één op één gesprekken die ik heb mogen voeren, is dat het geloof in het kerk zijn hier geen bijzaak is. En eigenlijk zou dat natuurlijk ook hartstikke vreemd zijn; waarom zouden we samen kerk zijn als we ons geloof in God niet belangrijk vinden? Maar toch is dat niet vanzelfsprekend. Het is mogelijk en het gebeurt op plekken dat het zingen, het samen zijn, het diaconaat, of andere onderdelen, zóveel aandacht krijgen dat je nog zou vergeten dat er een God is. Of men is zo schuw om nog over God te praten, dat je Zijn naam alleen nog vanaf de kansel hoort. Dat is hier niet het geval, zo lijkt het. Maar we mogen ons wel laten waarschuwen op dit punt; het is niet alleen aan de predikant of aan de kerkdienst om de aandacht op God gericht te houden; die verantwoordelijkheid hebben we allemaal.

Weer iets anders wat ons opviel is de activiteit in de gemeente. De kerkenraad is weer goed bemand, elke wijk kent wijkbezoekers, en er zijn ook op andere fronten allerlei vrijwilligers actief. En de dingen worden goed en nauwkeurig uitgevoerd. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar hoe prachtig deze Tsjerkelûden er weer uit ziet! Dat is alles behalve vanzelfsprekend. Ook in de tijd van vacant-zijn heeft deze gemeente niet afwachtend uitgekeken naar een nieuwe predikant. De verantwoordelijkheden werden opgepakt en serieus genomen, en de gemeente was volgens mij allerminst stuurloos. Dat maakt het voor mij ook makkelijker om in te stappen; veel dingen lopen al en lopen goed, daar hoef ik mij geen zorgen over te maken. Hulde daarom aan de kerkenraad en alle andere vrijwilligers die tijd en aandacht in de kerk investeren!

Dat waren zo eens een paar van onze observaties. Is PG Berltsum de perfecte gemeente zonder problemen en uitdagingen? Uiteraard niet. Maar er is wel heel veel om blij mee te zijn, veel waardevols, veel om dankbaar voor te zijn. We mogen weten dat we eigenlijk best een fijne club zijn met elkaar, en bovenal, dat we een heel bijzonde

r evangelie in ons midden hebben. Hoe meer we ons dat realiseren, hoe groter de wens in ons dat anderen daar van kunnen meegenieten, en hoe hartelijker onze uitnodiging naar hen zal zijn. Het is echt heel bijzonder hoor, zo’n kerk. Dat heeft Jezus mooi bedacht.

ds, Rob Bergsma

 

 

Read More →
Exemple

Op Reis

Psalm 68 : 20 “Geprezen zij de Heer, dag aan dag, deze God draagt ons en redt ons”

Als ik dit schrijf ben ik net enkele dagen thuis van een kort uitstapje naar Canada samen met mijn broer en een nicht. De reden lag in het feit dat onze tante Driek in het voorjaar was overleden en dat haar urn zou worden bijgezet in het graf van haar man.

Het vertrek van Schiphol richting Montréal verliep voorspoedig. Wat zijn er dan veel mensen onderweg ergens naar toe. Aangekomen in Montréal hetzelfde beeld. Om maar niet de vele andere vliegvelden in de wereld te noemen.

Daarna richting ons verblijf voor enkele dagen en nachten. Ook daar veel mensen die een overnachting hadden geboekt om de volgende dag weer verder te gaan. Als je dan ’s avonds richting je slaapplaats gaat dan komen alle indrukken van die dag weer boven. Indrukwekkend om te ervaren hoeveel mensen er “op reis” zijn. Al die mensen, van jong tot oud, verschillend van kleur en afkomst, verschillend van geloof en kijk op de wereld, ook de reden waarom al die mensen ergens naar toe op reis zijn is verschillend en ook: “wat speelt er zich allemaal af in het leven van al die mensen”.

Eén ding hebben we als mens gemeen, als we geboren worden dan begint onze reis in het leven. Een leven waar we de eerste jaren weinig besef van hebben maar dat besef komt. Dat is zeker en naarmate we ouder worden ervaren we leuke en minder leuke dingen, blijde en verdrietige momenten, we ervaren dat mensen soms verschrikkelijke dingen meemaken, we beleven het één en ander in ons werk, we staan vol bewondering te kijken naar iets dat ons boeit. Kortom, onze hersenen waarin dit allemaal wordt opgeslagen worden voller en voller. We slaan een enorme database op aan indrukken.

Dat geldt voor een ieder van ons, waar we ook wonen, welke kleur we hebben, hoe we in het leven staan en noem maar op. Jij, ik, wij zijn allemaal op reis in het leven van elke dag.

Dan sla ik de bijbel open en begin te bladeren bij Genesis, het 1e bijbelboek en dan volgen vele bladzijden met verhalen over mensen die “op reis” zijn. Mensen die ook zijn opgegroeid met een God die er wil zijn en dan in het 2e deel van de bijbel lezen we het verhaal dat ook zijn zoon Jezus geboren wordt. Ook hij begint aan zijn reis in het leven. Als hij volwassen wordt verteld hij de mensen dat hij er wil zijn voor een ieder.

We lezen van zijn vele ontmoetingen met mensen die blij zijn, verdriet ervaren, die vechten tegen onrecht, die bidden, die werken en die ook vol bewondering kijken naar de wereld om hen heen.

In de kerk horen we deze boodschap ook elke week, Jezus als mens geboren, op reis gegaan net als wij. Hij heeft zijn reis in de wereld op zeker moment zien eindigen…..hij stierf aan het kruis op Golgotha…..maar zijn boodschap ging verder en hij stond op….om te laten zien dat Hij veel meer is dan wij mensen. Hij wil er zijn voor mensen die zingen, die vechten tegen onrecht, die huilen om alles wat er gebeurt, die (blijven) bidden, die lachen en genieten als het kan, die werken aan een betere wereld en die kunnen bewonderen. Deze woorden worden ook gebruikt in het lied van Ramses Shaffy. Een tijdloos lied maar met een geweldige tekst waarin alles bijelkaar komt……

Ook in de kerk en in alle activiteiten die we als kerkgemeenschap doen en zullen gaan doen klinken deze woorden door. Jezus heeft het in zijn leven voorgedaan…….tijd nemen voor jezelf maar ook tijd nemen voor anderen. Want samen zijn we op reis. Op reis met Hem, soms zijn we Hem misschien even kwijt maar Hij heeft beloofd dat Hij u, jou, jullie en mij NOOIT uit het zicht verliest. Ongelooflijk…….niet te bevatten…

Ik blader de bijbel nog even door en begin zachtjes mee te zingen met de onsterfelijke woorden van Ramses Shaffy…….en wordt stil.

Hij gaat en is met elk mensenkind op reis…………met u, jou, jullie en mij.

Ook in het nieuwe kerkelijk jaar wat voor ons ligt. Hij staat klaar om met ons mee te gaan. Samen gaan we op reis. Hij gaat ons voor en wij lopen hoopvol mee……Toch?

 

Zoek het lied maar eens op en zing of neurie het maar:

 

“Voor degene in z’n schuilhoek achter glas,

voor degene met de dichtbeslagen ramen,

voor degene die dacht dat -ie alleen was…

Moet nu weten, we zijn allemaal samen.

 

Voor degene met ‘t dichtgeslagen boek,

voor degene met de snel vergeten namen,

voor degene met ’t vruchteloze zoeken….

Moet nu weten, we zijn allemaal samen.

 

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Niet zonder ons.

Voor degene met z’n slapeloze nacht,

voor degene die ’t geluk niet kan beamen,

voor degene die niets doet, alleen maar wacht…..

Moet nu weten, we zijn allemaal samen”.

 

Sybren van Tuinen

Read More →