Ik hoor het hem nog, met enige consumptie kracht bijgezet, temperamentvol roepen: Het is (fonetisch uitgesproken) baya con Djos en niet zoals De Cats het zongen: vaya con Díi-os! Zo’n verkrachting van zijn moedertaal kon onze docent Spaans niet over zijn kant laten gaan. Het deed hem zeer aan de oren. En dat was 49 jaar geleden, bij mijn eerste jaar Spaans.

Ik vergelijk het een beetje met het tegenwoordig blijkbaar zo gewone verkeerd-om Fries. Zoiets van ‘Wolst my dat ek even litte lêze?’ En als mijn Bildtse kleinzoon van 18 zijn docent, Hendrik wil het onderwijs in, mij dan vertelt ‘Beppe, ik hè myn dosint ferbeterd, dan kan ik een gevoel van triomf niet onderdrukken,  zelfs als hij er achteraan zegt dat ‘beppe dat der wel indramd het’.

Ach Hendrik, overdrijven is ook een vak, maar wees gerust, ik doe dat alleen bij mijn dierbare naasten. Zo fanatiek ben ik nou ook weer niet. Maar stel je voor, dat we straks de ‘r’ ook nog kwijtraken. ‘Dew komt hjoed in pwotte week út de skoastiendew’. We moatte de skoarstienfegew maw litte komme.’ Dan troost ik mij maar met de gedachte dat taal aan verandering onderhevig is. Zouden we elkaar over 100 jaar horen praten, konden we elkaar misschien niet eens meer verstaan.

Dan God, die was, die is en die blijft. In dat vertrouwen mogen wij leven. Waar wij misschien de neiging tot drammen hebben, een ander onze ideeën op willen leggen, doet God dat niet. Hij laat ons de vrije keuze.

Laat het toch geen wensdenken zijn, dat mensen weer kiezen voor God, zich bij Hem veilig mogen voelen en ook weer fysiek een gemeenschap vormen. Is ons nieuwe MFC niet een mooie gelegenheid om de draad weer op te pakken? Hoe mooi is het om de week in te gaan met de boodschap: Vaya con Dios, ga met God.

RIA