Geloof en humor is niet een voor de hand liggende combinatie. Geloven is vaak een serieuze bezigheid en in de kerkgang omgeven met de nodige protocollen en voorschriften. Niet dat ik de bijbel ooit van kaft tot kaft heb gelezen, een ambitie die ik ook mis, lijkt het mij sterk dat er passages in staan waar je uitbundig om zou kunnen lachen. Welke humor zou er toen der tijd geweest zijn, want ik neem aan dat er zich toen ook wel komische voorvallen voordeden en er mensen waren die voor een komische noot zorgden. Lachen was in die tijd toch wel toegestaan?
Je maakt je dan een voorstelling hoe in die tijd de vergaderingen en diensten verliepen. Ordelijk en beheerst of “Engelse” politieke taferelen met de nodige chaos en geschreeuw. Het hangt natuurlijk van de volksaard af, maar mensen zullen in die tijd toch niet veel verschillen met die van nu, lijkt mij.
Gelukkig valt er in onze gemeente nog wel eens wat te lachen, als het op het geloofsleven aankomt. Niet steeds overheerst een zware toon en kerkelijke etiquette! In al die jaren dat ik in de kerkenraad heb gezeten tref je mensen en situaties, die je doen glimlachen maar ook wel eens doen uitbarsten in een lachsalvo. Als het moet uiteraard die serieuze ondertoon, maar waar mogelijk soms ook ruimte voor een lach. Ook dat is geloven, dat je ook eens kunt relativeren waarbij humor dan op de gekste momenten te voorschijn komt en even de druk van de ketel haalt.
Velen kennen wel het boekje van Ds. Marten de Boer met de titel:”Dûmny, jo hawwe my wolris mear mear ferfeeld as fan ‘e moarn”, die hiermee enige zelfspot niet uit de weg gaat. Hierin verhaalt hij van verschillende voorvallen in zijn domineesloopbaan die onder de noemer “humor” kunnen worden gerangschikt. Met enige fantasie en een opgefrist geheugen zouden ook wij een dergelijk boekwerk kunnen samenstellen. In iedere club vrijwilligers heb je de verhalen vertellers die met schijnbaar gemak de nodige anekdotes uit de mouw weten te schudden. En natuurlijk zijn er de praktijkgevallen waar de juiste mensen op de juiste plaats en moment samen komen.
Mijn kerkenraadsperiode begon ik eind jaren negentig in de Diaconie in de uitgebalanceerde selectie met Riet van Hout, Tine Post en Matty Berga. Matty was de meest praktisch ingestelde en ontfermde zich vaak over het huisavondmaal. Dat er dan in plaats van wijn per ongeluk ook wel eens Port werd ingeschonken was dan geen belemmering. Matty onderstreepte dat met de woorden: “Se hawwe der lekker fan dronken en neat murken” Riet was de meest punctuele en berispte mij met een niets aan duidelijkheid overlatende blik, wanneer ik weer eens het avondmaalslaken volledig verkeerd in vouwde. In de Pub van het Centrum, waar wij de nazit hadden van de kerkenraadsvergaderingen, werd Tine steevast aangesproken met Tine “Port” vanwege haar voorliefde voor dit drankje! En dit is nog maar een kleine greep uit al de wederwaardigheden van die tijd en zou moeiteloos aangevuld kunnen worden met latere anekdotes. Zoals die keer op een gemeenteavond waar dominee Bouwknegt vol vuur het nieuwe liedboek met meer dan 1000 liederen aanprees en Ige Smits met de ontnuchterende opmerking kwam: “De helte kin der wol út!”
Zo zie je maar, dat humor van alle tijden is en een vaste rol heeft in het kerkleven. Wat is het heerlijk om even te kunnen lachen om een grap of een voorval. Even het ijs breken waarna een “drege” vergaderavond soms veel beter verloopt. Ook in de diensten kan een moment van ontspanning even voor een glimlach zorgen en sfeerverhogend werken. Want daarvoor gaan we ook naar de kerk, naast het geordende verloop van de eredienst snakken we toch ook wel eens even naar een beetje onvoorspelbaarheid op de kerkvloer!
JOOST