Vaak kijken we vooruit want wat is geweest, is geweest. Toch mogen we blijkbaar ook wel graag even terugblikken en kijken met plezier naar programma’s als “Memories” en de “Reünie”. Vooral bij dat laatste programma bekruipt me wel eens de angst dat het nog eens zover komt dat wij een variant op tv kunnen zien, van ons als kerkgangers die voorheen soms, regelmatig of zelfs vaak kerkdiensten bezochten.
Het zou nu al een behoorlijk klasje worden. Toen wij in ’94 in Berltsum kwamen wonen waren beide kerken op zondag goed gevuld, zeker met een gezamenlijke dienst. Gezamenlijk avondmaal werd toen der tijd in twee keer gevierd en was beide malen goed bezet.
Nu zijn we gelukkig al een hele poos “Samen op weg” maar hebben de aantallen bij lange na niet vast kunnen houden. Natuurlijk zijn gemeenteleden ons ontvallen, verhuisd en door ouderdom afhankelijk van de web radio , maar de schijnbaar onvermijdelijke ontkerkelijking is de grootste oorzaak. Dat proces kan er zomaar insluipen. Je mist een keer en daarna nog een paar keer en je bent zo een maand of langer niet geweest. Betrokkenheid houden bij de kerk, daar moet je echt werk van maken. Meedoen met activiteiten vanuit de kerk of een vrijwilligersfunctie helpt daarbij, is mijn ervaring. Je leert ervan en houdt ook meer binding met geloof en kerk.
Een tijdje terug ben ik voor mijn werk, met mijn collega een periode in Canada geweest . We werkten daar veel samen met Indiërs en Mexicanen. Van de mensen die ons hielpen was de Indiër Simran wel de meest bijzondere. Voor het gemak noemden wij hem overigens “Rambo”, want hij was nogal sterk! Simran zat boordevol humor en in behoorlijk Engels zette hij ons vaak op het verkeerde been!
Wat hij ook deed was terloops “oneliners” rondstrooien op het gebied van het geloof. Eén van deze mooie teksten was “God helps them who helps themselves”, waarmee hij wou zeggen dat geloven niet ophield met er maar van uitgaan dat God alles voor je doet zonder dat je zelf ook maar iets hoeft te doen! Bij elke door hem gedane uitspraak moesten we altijd even nadenken en vragen wat hij nou eigenlijk bedoelde, maar leerzaam en soms zelfs ontnuchterend was het wel.
Op de vraag of hij vanwege zijn geloof ook op vaste tijden moest bidden, was het antwoord weer echt op de Simran manier. Vaak haalde zijn gebed in tijdsduur niet de minuut, omdat hij nogal moeite had met vroeg opstaan en het bidden moest beperken tot de hoofdlijnen! Maar de wil was er wel en God zou het hem wel vergeven zei ie, ook gezien de tatoeage op zijn arm met de tekst “God is goed”.
Paaszondag mochten wij als gemeente de bijzondere belijdenis meemaken van Lieuwkje Vrij, die op indrukwekkende wijze vertelde hoe het geloofsverloop in haar leven is gegaan. Ondanks tegenslagen, waaronder het zware ziekteproces van haar vader Rommert en uiteindelijk zijn overlijden, was haar geloofbeleving alleen maar sterker geworden. Gestimuleerd vanuit thuis en haar naaste omgeving was Lieuwkje zich meer in het geloof gaan verdiepen en was erdoor geraakt.
Bijzondere momenten die je eigen geloof ook weer aansterken en je moed en vertrouwen geven dat God je nooit verlaat. Eerst wordt je geheel onverwacht wakker geschud door een Indiër die je op zijn eigen humoristische wijze laat nadenken over interactie met het geloof en een paar weken later ervaar je het in eigen kerk door een belijdenis die een dusdanige diepe indruk maakt dat je weet dat geloven zin heeft en dat wij die gedachte aan een reünie voorlopig maar even op de lange baan moeten schuiven!
JOOST