Omdat het bijna Sinterklaastijd is en ik het niet meer in tastbare cadeaus zoek, zou ik als wens zo graag eens een volle kerk willen zien. Ik zou zo graag bij een reguliere dienst weer eens meer dan 10 kinderen naar voren zien komen voor de kindernevendienst. Ik zou zo graag weer eens een avondmaal in twee goed bezette diensten mee willen maken. Ik zou zo graag………. Ja we weten het allemaal, iets dat je nog zo graag nog eens zou willen, is niet altijd meer mogelijk of realistisch!
We kunnen en mogen weer een greep doen uit het (winter)programmaboekje, aangeboden door en voor onze kerkelijke gemeente. Uit een prachtig informatieboekje is er wederom een breed scala van activiteiten voor jong en oud met ondermeer: KND XL, wijkavonden/middagen, spitsuurgeneratie en eten met een praatje en is dit nu al het cruciale middelpunt voor velen in de geloofsbeleving. Wat in vroegere tijden als extraatje werd geserveerd is nu als hoofdmaaltijd! Want waar de dienst op zondag al jaren een dalende tendens laat zien, moeten we het misschien ook wel noodgedwongen meer over de boeg gooien van geloof buiten de kerkbanken.
Dit jaarlijks steeds uitgebreider geloofsmenu, verworden tot een schijnbaar onbegrensd buffet, lijkt steeds met meer urgentie te worden ingezet om te kunnen overleven. De maatschappij van vandaag vraagt, of wij dit nu willen of niet, immers steeds meer om een andere invulling van het geloof. Kijk maar naar het verloop van de kindernevendienst. Is het niet pijnlijk om met meer regelmaat dan uitzondering slechts één of twee kinderen bij de paaskaars te zien staan. Zelfs het lied dat wij zingen op het moment van uitgeleiding, is in het enkelvoud “De Here zegent jou!”
Jongeren voelen er niet meer voor op zondag naar de kerk te gaan en de traditionele dienst te volgen. Langzaam maar zeker zijn ook van mijn generatiegenoten velen afgehaakt. Stilletjes verdwenen, waarbij enkel het lidmaatschap nog een tijdje wordt aangehouden. Er wordt gekozen voor een andere tijdsinvulling op de dag des Heren!
Kerkdiensten zoals wij deze beleven lijken niet meer van deze tijd te zijn. Hoe iedereen ook zijn best doet een open, gastvrije en tolerante gemeente te zijn voor iedereen, vooral de jeugd en jong volwassenen haken af. Iedereen is druk met studie, vriendschappen, relaties en werk. Allemaal pijlers in het dagelijks leven waarin het geloof zichtbaar terrein verliest. Geloof is voor de meesten dan ook iets dat is overgedragen door de ouders en waar nu een eigen invulling aan wordt gegeven of zelfs helemaal geen vervolg!
Wij konden vroeger in gelid aantreden op zondag en bij voorkeur twee keer. Snipperzondagen waren er niet bij en discussie over wel of niet meegaan waren niet aan de orde. Het hoorde bij de generatie van toen en valt ook niemand te verwijten. Nu gaat die geloofsvlieger niet meer op en red je het niet meer met deze aanpak. In deze huidige tijd kan en mag een ieder een mening hebben en meer eigen keuzes maken. Nu wordt er bewust gekozen en meer nagedacht over wat het geloof nu echt voor je betekent en wat voor jou de beste manier van beleving is. Ook daar valt wat voor te zeggen!
Die eigen mening vormen past dan ook in de sfeer die in het winterprogramma boekje aangeboden wordt. Bewust en met het eigen gevoel over geloof praten wanneer daar behoefte aan is. De informele sfeer wordt daarbij gecreëerd door een huiselijk samenzijn met je leeftijdsgenoten.
Op zich hoeft deze tendens helemaal niet zo zorgwekkend te zijn, want met dit winterprogramma is decennialang overwinteren nog prima mogelijk. De kerk iets dunner bevolkt, de huiskamers als steeds belangrijkere geestelijke huisvesting goed bezet en eveneens een plek waar ook God met plezier aanschuift bij ondermeer een running diner!
JOOST