De zomer voorbij …  

Home Meditaties De zomer voorbij …  

De zomer voorbij …  

De vakanties zitten er weer op. Net als veel anderen hebben we genoten van twee weken ontspannen zomersfeer op een camping in Frankrijk. Maar als je aan de praat komt met de mensen om je heen dan is er voor mij elk jaar toch weer een lastig moment. 

Als mensen vragen: ‘Wat doe jij voor werk?’ Dan heb ik vaak de neiging om die vraag te omzeilen. Waarom…? 

Niet omdat ik – met de woorden van Paulus – mij het evangelie schaam [Symbool]. Maar omdat je vakantiegevoel dan soms gelijk weg is. Want een dominee was (is?) voor veel mensen toch wel een bijzonder wezen. Mensen gaan tegen je aanleunen of keren zich juist van je af. 

Ik kwam wel eens in de verleiding om te zeggen: ‘Ik werk bij de gemeente.’ En dat is nog waar ook…! 

 Een poosje geleden kreeg ik van iemand een humoristische en treffende tekst toegestuurd. Ik las het nog eens door en dacht: ‘Zo had ik natuurlijk ook kunnen antwoorden…!’ Ik geef het hieronder weer: 

‘Ik werk voor een grote onderneming met vestigingen in vrijwel alle landen van de wereld. In de meeste landen zelfs meerdere vestigingen per dorp of stad. Wij inspireren allerlei organisaties – of het nou om scholen gaat of om zorginstellingen – tot zorg in plaats van tot winst. We bieden ouderen educatie aan en we begeleiden jonge mensen. We steunen ouders bij het opvoeden van hun kinderen en je kunt bij ons ook muzikale vorming krijgen. We steunen mensen die het materieel of geestelijk zwaar hebben en we geven stervensbegeleiding. Iedere week organiseren we een feest, waarop referaten worden gehouden. Bij de ene vestiging duurt zo’n referaat een kwartier, bij een andere drie kwartier. Tijdens dit feest krijgen de mensen spontaan zangles en bieden we meditatieve momenten aan. Dankzij dit feest ontwikkelen de feestgangers vriendschappen en na afloop gaan ze goed gemutst de nieuwe werkweek tegemoet …’ 

 Stel dat ik zo geantwoord had. De mond van de vragensteller zou waarschijnlijk wijd openvallen: ‘Wow, hoe organiseren jullie dat?’ ‘Nou, mensen doen dit vrijwillig. In al die vestigingen brengen ze hun gaven en talenten in. Iedereen draagt zijn steentje bij. De een schenkt na afloop van het feest koffie. Een ander heet mensen welkom, zodat ze zich thuis voelen. Weer anderen vertellen kinderen spannende verhalen of laten ze knutselen. Ze moeten weliswaar het referaat missen, maar de ouders van deze kinderen weer niet. Weer anderen zorgen voor het onderhoud van het feestgebouw of nemen bestuurlijke verantwoordelijkheid. Deze mensen noemen we ambtsdragers. Ze dragen een ambt voor een aantal jaren en dan neemt een ander het weer over. Zo organiseren we dat …’ 

 Ja, zo had ik ook kunnen antwoorden. Het zou de vragensteller in ieder geval aan het nadenken gezet hebben. En misschien ook wel een reactie ontlokt hebben als: ‘Wow, wat een geweldige organisatie … !’ En ik moet eerlijk zeggen: het zet mij ook weer tot nadenken. De kerk … wat is het toch iets bijzonders. Een plek om tot rust te komen. Om geïnspireerd en bemoedigd te worden. Om contacten te leggen en te voelen dat je niet alleen bent. Een oase in de woestijn van het leven. Boven dit stukje schreef ik ‘De vakantietijd voorbij …’ Inderdaad, er is weer werk aan de winkel…! Werk om de kerk gaande te houden. Niet om de kerk zelf, maar om de boodschap die zij uitdraagt en die mensen gaande houdt. Ja toch…?