Pasen doet je wat

Home Meditaties Pasen doet je wat

Pasen doet je wat

Pasen doet je wat

Pasen, elk jaar weer raakt het mij. Want als we Pasen vieren, vieren we het hart, het geheim van ons geloof. Met de kinderen het spel spelen van eieren zoeken sluit daar heel mooi bij aan. Aan de ene kant kijk ik er naar uit. De mooie diensten in een hele Stille Week onderweg naar Pasen. Ook dit jaar bent u elke avond van harte welkom. De verstilling en de eerbied ontroeren mij. De tocht die we maken in een stille kerk, tot op het feest van het nieuwe licht, raakt mij – dieper dan ik zeggen kan. Pasen, vreemd en vertrouwd, maar altijd iets om naar uit te zien.

Maar er is ook een andere kant. Ik voel me vaak wat ongemakkelijk als het over Pasen gaat. Zeker als er wat over geschreven of gezegd moet worden. In de kerk menen we altijd wat te moeten zeggen met Pasen,  iets uitleggen. In de Rooms-katholieke kerk en meer nog in de Oosters–orthodoxe kerk is Pasen vooral een feest dat gevierd wordt. Ik snap dat wel. Pasen is een feest dat we moeten vieren en niet moeten uitleggen.

Want Pasen is helemaal niet te begrijpen – zelfs onze enige getuigen, de bijbelschrijvers, stotteren erbij. Het is niet te begrijpen hoe de gruwelijke executie van een rechtvaardig mens kan leiden tot een feest van bevrijding en verzoening. En het is niet te bevatten dat vrouwen en mannen elkaar bij een leeg graf in de armen vallen en elkaar toeroepen: ‘Wij hebben de Heer gezien!’ Het is niet te begrijpen, maar het is wel waar!

Het is niet te begrijpen, totdat we het gaan vieren. Al vierend ontsluit Pasen haar geheimen aan ons. Eenvoudig die oude getuigen aan het woord laten en de verhalen laten klinken. Hele oude verhalen van bevrijding uit Egypte. En de verbijsterende verhalen van Jezus, die een weg ging – moest gaan! – van vernedering en verlating, die werd geslagen en door zijn beste vrienden werd verraden. De droevige verhalen van zijn kruisiging en zijn begrafenis. En tenslotte de wonderlijke en blijde verhalen van de ontmoeting met de Opgestane en de jubel bij het lege graf. In al die verhalen klinken woorden van bevrijding door, steeds duidelijker, steeds blijer.

Bij het lezen van deze verhalen worden we geraakt. Eerst worden we stil, meegenomen in het verdriet. Dan leren we het uithouden, twee nachten lang, in de verlatenheid van dood en afscheid. En uiteindelijk gaan we zingen, gaan we jubelen – dat kan niet anders: ‘De Heer is waarlijk opgestaan!’ Als we zo Pasen vieren en het héle verhaal willen horen, dan wordt het ook in ons leven weer Pasen. Dan weten we dat doodlopende wegen toch verder gaan. Dan leren we het weer een beetje uit te houden in de leegte van het eigen gemis en in het wereldwijde kwaad waartegen je je machteloos kunt voelen. Dan gaan we God zien en kunnen we elkaar werkelijk toeroepen: ‘Wij hebben de Heer gezien!’

Ds. Arjan Bouwknegt