Zoals ook wij vergeven

Geplaatst op februari 12, 2023

Home Meditaties Zoals ook wij vergeven

Exemple

Zoals ook wij vergeven

Kol. 3: 12-14 (NBV’21) Omdat God u heeft uitgekozen, omdat u zijn heiligen bent en Hij u liefheeft, moet u zich kleden in innig medeleven, in goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld. Verdraag elkaar en vergeef elkaar als iemand een ander iets te verwijten heeft; zoals de Heer u vergeven heeft, moet u elkaar vergeven. En bovenal, kleed u in de liefde, dat is de band die u tot een volmaakte eenheid maakt.

“Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven wie ons iets schuldig is.” Zo klinkt dat vers uit het Onze Vader tegenwoordig, sinds we de versie uit de Nieuwe Bijbelvertaling volgen. Geen ‘schuldenaren’ meer. Bij het woord schuld denk ik nog vaak aan financiële schuld, zoals mijn studieschuld. Maar dit vergeven uit het Onze Vader gaat natuurlijk om veel meer dan alleen financiën. Een geldschuld bij iemand kwijtschelden is één van de makkelijkste vormen van vergeving die we kennen. Dat zijn vaak uiteindelijk maar cijfertjes. Maar iemand vergeven die jou iets heeft aangedaan, is zoveel moeilijker. Zo moeilijk kan het zijn, dat het soms haast onmenselijk voelt om iemand aan te moedigen om over vergeving na te denken. Toch schrijf ik dit stukje.

Ik loop nu een tijdje rond in het pastoraat, en ik heb al een aantal levensverhalen mogen aanhoren. Niet zelden komen er dan ook verhalen naar boven over beschadigd vertrouwen en verbroken relaties. Ruzies die nooit bijgelegd zijn, families die elkaar nooit meer spreken. Een deel ervan heeft ook te maken met de kerkelijke ontwikkelingen in Berltsum van de afgelopen 20 jaar (en daarvoor). Ik heb mij al enkele keren afgevraagd: zou vergeving hier nog een optie zijn? Is er nog een verlangen om weer tot elkaar te komen?

En ik schrik soms van het gemak waarmee mensen over anderen zeggen dat die ander het heeft verprutst en dat diegene nooit meer welkom is. Geen behoefte aan een gesprek, geen verlangen meer naar herstel, gewoon voor altijd over en uit. Laat staan dat die ander zomaar vergeven zou worden…

Vergeving is een mogelijke oplossing in een situatie waar de één de ander heeft benadeeld. Bijvoorbeeld: iemand slaat mij. Dat doet pijn en er was geen goede reden voor. Tussen die persoon en mij is er nu een ongelijke score; ik heb pijn en hij niet. Ik kan terugslaan, dan staan we weer quitte. Maar dat ‘wraaknemen’ gaat in onze ruzies ook vaak op een andere manier. Je hoort het soms mensen zeggen: ik kan die ander pas vergeven als hij eerst bij mij komt en sorry zegt. En het goedmaakt. En in alles laat zien dat hij spijt heeft. En mij voorlopig in alles gelijk geeft. En geduldig luistert terwijl ik een tirade houd over hoe fout hij is geweest. En de schade vergoedt. Dán, als de ander zich vernederd heeft en alles rechtgezet heeft, zou ik hem kunnen vergeven. Kun je dan nog spreken van vergeving?

Jezus laat ons zien wat echte vergeving is. Wij stapelen elke dag een schuld bij God op. We gaan tegen Zijn wil voor ons leven in, we beschadigen mensen en de wereld om ons heen. We zijn bot, lui, egoïstisch of trots. En misschien nog het ergst: we vergeten God voortdurend, terwijl Hij al onze aandacht verdient. Wat doet God? Hij slaat ons niet terug. Gelukkig maar, wij zouden meteen vergaan. Hij laat ons ook niet kruipen of Zijn vergeving verdienen (als dat mogelijk zou zijn). En hij laat het conflict tussen ons ook niet eindeloos voortsudderen. Hij koos de weg van vergeving: Hij incasseerde de pijn. De pijn die wij veroorzaken kregen we niet weer keihard in ons gezicht terug, maar Hij nam het op zich, aan het kruis.

Vergeving is nooit pijnloos. Het is niet net doen alsof er nooit iets gebeurd is. Het is niet de tand des tijds zijn werk laten doen. Vergeving is bewust besluiten de pijn van wat gebeurd is te accepteren; om de ongelijke rekening te laten bestaan. Wie doet zoiets? Waarom zou je dat doen? Om bevrijd te raken van eeuwige wrok, om relaties te kunnen herstellen die verbroken zijn, om met elkaar in vrede te kunnen leven. En: omdat Jezus het ook voor ons heeft gedaan, en hierin van ons vraagt om Hem te volgen.

Zullen wij als gemeente proberen om de vergevende liefde van Jezus naar waarde te schatten? Dat is de bron van waaruit wij ook onze onderlinge conflicten kunnen bijleggen. Laten we gevoelens van wrok en sluimerende boosheid dan geen plaats meer geven. Ze zijn een vergif dat ons van binnen opvreet.

Misschien lees je dit alles, en word je boos of gefrustreerd; schiet het je volkomen in het verkeerde keelgat dat zo’n jonge snotneus het over vergeving durft te hebben. ‘Wat weet hij nou over het leven, of over het leed dat mij is aangedaan?’ Neem dan alsjeblieft contact met me op. Het zit je duidelijk hoog; laten we het erover hebben.

Ds. Rob Bergsma