“….Heer, wat heb ik nog te verwachten, ik vestig alle hoop op U..”

(Psalm 39 vers 8)

Het nieuwe jaar is weer begonnen. We hebben elkaar veel geluk , gezondheid en zegen toegewenst. We hebben appjes gestuurd, mailtjes de deur uitgedaan, kaartjes rondgestuurd, telefoontjes gepleegd met daarin de zonet genoemde wensen.

Het voelt altijd een beetje vreemd aan, zo op het einde van een jaar, je kijkt onwillekeurig even terug in de tijd, in het afgelopen jaar. Je kijkt als het ware even over je schouder terug op het jaar wat weer voltooid verleden tijd is geworden.

Je kijkt met een blik van verwondering, je kijkt met een lach en een traan terug, kortom een heleboel gedachten schieten je dan soms, onwillekeurig, door het hoofd. Op naar het nieuwe jaar, het oude jaar snel afsluiten, niet meer aan denken, vooruit op naar het nieuwe jaar.

Dat geeft hoop, een heel jaar ligt er voor je, ligt voor ons. En dan op de grens van het oude en nieuwe jaar staan we even euforisch te doen, we schudden elkaar de handen, we wensen een ieder het allerbeste toe.

Dan wordt het al snel 2 en 3 januari , het werk begint weer, je zit weer in no time in hetzelfde ritme en alles gaat zijn gangetje weer. Oh ja, geldt dat voor een ieder? Nee zeker niet. Ook wij kennen mensen uit onze familiekring, uit ons dorp , uit onze kerkgemeenschap die niet een twee drie in het ritme zitten. Mensen die met een totaal ander gevoel het nieuwe jaar in zijn gegaan, bang voor wat er komt, ongerust zijn over wat er in de wereld gebeurt, moeite hebben om de financiën op orde te houden.

Hoe zit het met de kerk, kerk zijn anno 2020. Kijken wij hoopvol vooruit, hebben wij letterlijk weer zin in het nieuwe jaar? Wat zullen wij ervaren in het komende jaar? In de diensten die we recentelijk mochten houden klinkt iets door van “hoop voor de toekomst”. In de dienst op oudejaarsavond zijn bij mij en bij velen die er waren de woorden van Paul de Blot blijven hangen, “dat ik mens mag zijn, voor de mensen en samen met de mensen”; de dienst van zondag 12 januari, dat God met ons meeloopt heel ons leven lang, en dat er op nieuwjaarsdag weer een bladzijde van een levensjaar is omgeslagen en dat er een nieuwe bladzijde voor ons ligt, in het geloof dat Hij met ons meeloopt.

Dat geeft hoop voor de toekomst, voor ons als mensen maar ook voor ons als kerk. Binnen de kerken zijn vele mensen actief betrokken, kerk zijn is totaal anders dan enkele decennia geleden, dat geeft stof tot nadenken, dat maakt mensen ongerust en bang, dat kan gevolgen hebben voor het kerk zijn, letterlijk en figuurlijk.   Als je de krant van vandaag leest over de ongerustheid binnen vele kerken over invulling van vacatures, dan is er weinig hoop.

Als je het nieuws volgt over wat er in de wereld gebeurt, dan geven sommige ontwikkelingen weinig hoop. Kortom, het is een tijd waarin het hebben van hoop en het verliezen van hoop elkaar heel dicht zijn genaderd. En daar ligt nou voor ons de uitdaging, niet alleen voor ons als kerkenraad maar voor allen die zich verbonden voelen met onze kerk.

Hoop kun je niet kopen, niet veel en ook niet een beetje. Samen kunnen we wel hoop houden, hoop houden ligt heel dicht bij lief hebben, je zou kunnen zeggen dat ze broer en zus zijn van elkaar. Net als Jezus, die hoop had en gaf, die liefde had en liefde gaf.

Die hoop, die hebben we nodig, in de tijd van Jezus, in de tijd die er na kwam en ook in onze tijd kunnen wij niet zonder Hem die liefde had en gaf en daardoor ook hoop had en gaf. Ook aan ons, aan sommigen van ons die een beslissing hebben genomen over stoppen of doorgaan met kerkenwerk, dat we elkaar de liefde geven en de hoop dat welke beslissing je ook neemt, er altijd hoop mag zijn op invulling ervan. Op welke wijze dan ook.

Dat we daarin Jezus mogen herkennen die beloofd heeft dat Hij elke dag met ons mee loopt. Hoopvol op weg , ook in 2020. Wij zijn op weg naar Pasen…….. dat geeft hoop!