“Hoedzje myn libben, wês Jo myn rêding, hieltyd wer sykje myn eagen nei Jo” (liet 368d)
“Kerkzijn in corona-tijd”
Oud en Nieuw liggen nog niet zo ver in het verleden. Na de kerstdagen op naar oud en nieuw, overal ter wereld. Op tv kon je de eerste gelukwensen zien, mensen in feestvreugde om het begin van een nieuw jaar, mensen die met een traan afscheid namen van het oude jaar. Hoop op het nieuwe jaar, 2020! Ook wij, Nederlanders volgden, folle lok en seine voor een ieder, familie, vrienden en bekenden.
In de loop van januari de eerste berichten over een, tot dan toe, onbekend virus. Als ik dit schrijf is het zondag 05 april, Palmpasen. Het feest dat onze Heer, Jezus Christus , zijn intocht deed in Jeruzalem. Het verhaal is bekend, Mattheus verteld erover, Jezus is onderweg naar Jeruzalem, hij stuurt een 2-tal discipelen vooruit met de opdracht om een ezel te brengen. Zo wil Hij Jeruzalem binnen komen.
Jezus weet dat Hij een stad binnen komt met mensen van velerlei pluimage, mensen die nog vol van verdriet zijn over hetgeen in hun leven is gebeurd, recentelijk en langer geleden. Hij zal mensen ontmoeten die volop in het leven staan, die genieten van elke dag en elk moment. Hij zal mensen ontmoeten die zorg hebben over hun toekomst. Hij weet, in tegenstelling tot ons, wat die komende dagen Hem zullen brengen. Hij is op weg naar Zijn eigen ondergang, aan het kruis …..verdriet, ongeloof, woede en verbijstering zal er zijn bij mensen die in Hem geloven. De wereld zal op zijn kop staan!
En nu, anno april 2020, staat ook onze wereld letterlijk en figuurlijk op zijn kop. Een virus, klein en niet zichtbaar, heeft ons allemaal te “pakken”. Lege vliegvelden, toeristen die er niet zijn, veel minder verkeer, ontzetting over wat er aan de hand is, ongerustheid over werk en inkomen, verdriet over mensen die ziek zijn geworden en overlijden aan het virus. De beelden spreken voor zich, daar kun je niet laconiek onder blijven. We zien gevaar voor ons eigen leven en dat van mensen die ons na aan het hart liggen, we trekken ons ietwat terug om aan het gevaar, het verdriet , de verbijstering te ontkomen.
Kortom, we zijn niet meer de mensen van rond oud en nieuw, ons leven, onze vrijheid in doen en laten heeft een dikke dreun opgelopen. Niet alleen maatschappelijk maar ook op kerkelijk gebied is er heel veel veranderd. Ook wij in Berltsum ervaren dat, het is een stuk rustiger op straat, scholen dicht, culturele en sportieve activiteiten zijn stilgelegd en kerkdeuren zijn dicht! Ons werk ziet er ook heel anders uit, het gezinsleven is danig gewijzigd, maar ook het leven als alleenstaande, als oudere. Kortom, jouw en mijn leven staat op de kop!
Als kerk zijn we andere wegen ingeslagen om onze Boodschap, o.a. die van Pasen, te laten horen. Pasen is het feest van de hoop, van de toekomst. Jezus is de stad Jeruzalem binnen gegaan op een ezel, op die manier kan Hij de mensen in de ogen kijken. Dat is het feest van Pasen, ook dit jaar, Jezus wil ons recht in de ogen kijken, dan ziet hij ons verdriet, onze zorgen, maar ook ons plezier. Ondanks alles mogen we leven, we hebben een toekomst en die wil Hij ons vertellen. Hij kent en weet van ons verdriet, onze zorgen maar ook van ons plezier. Hij weet van ons geloof, en ook ons ongeloof, Hij kent ons, jong en oud!
Dat geeft HOOP voor de kerk, wereldwijd maar ook in Berltsum. “Kerkzijn in coronatijd”, verwarrend, verdrietig maar ook hoopvol, opgewekt zijn, geloven met vallen en opstaan.
In de vorige meditatie met als kop “Hoop” besloot ik met de volgende regel : “Dat we daarin Jezus mogen herkennen die beloofd heeft dat Hij elke dag met ons mee loopt. Hoopvol op weg, ook in 2020”. Dat we als mensen van alledag anderen recht in de ogen mogen en durven kijken, dan ervaren we iets goddelijks, iets moois, dan ervaren we Hem, Jezus. Hoop voor de toekomst!
Hoop voor u, jou en mij!
Sybren van Tuinen