Langzamerhand gaan we weer richting herfst en winter. De donkere maanden van het jaar breken weer aan. Voor de één een periode van sfeer en gezelligheid, voor de ander een tijd van treurnis en zwaarmoedigheid. Juist in de periode dat de bladeren vallen en de bermen weer vol liggen met takken, struiken en overige oogst van de snoeiwerkzaamheden, draait het kerkgebeuren op volle toeren. Voor de natuur in het jaarverloop achtereenvolgend groeien, bloeien en snoeien, voor de kerkgemeenschap na een rustige bijbelzomer een religieuze topperiode!

De meeste mensen renderen beter wanneer het overdag en ook ‘s avonds lang licht is. Licht geeft dan ook energie aan plant, dier en mens. Mooi weer maakt je vaak vrolijk en geeft een positieve draai aan je humeur en het doen van verschillende activiteiten. De mensen zijn blijer, kunnen meer hebben en zijn bereid de overgebleven ergernissen even in de wacht te zetten. Niet vreemd dan ook dat wij in het voorjaar en de zomer vaak op ons best zijn. Meer vrije tijd, vakantie, ontspanning, feestjes en ontmoetingen op allerlei gebied!

In dat licht bezien is het ook niet zo vreemd dat veel mensen opzien tegen de donkere herfst en winterperiode. Het “buitenspelen” is dan wel voorbij en je leefruimte gaat zich wat sneller beperken tot thuis en werk. Het komt zelfs zover dat je voor je werk in het donker vertrekt en in dezelfde kleur weer thuiskomt! Eigenlijk zou je net zoals bij het begin van het schooljaar, waar op spandoeken wordt aangegeven: “Wij gaan weer naar school”, voor de duistere maanden de opdruk moeten gebruiken van : “Kijk uit de donkere maanden komen er weer aan!”

Maar zoals gezegd veel mensen kunnen ook genieten van die “korte” dagen en de bijbehorende mogelijke knusse huislijkheid. Vaak maakt men dan van de nood een deugd, door sfeervol en gebruikmakend van licht de herfst en wintermaanden te veraangenamen. Zelf vind ik de komende tijd  wel door te komen en heb niet echt moeite met die paar maanden minder lichturen. Maar inderdaad, voor diegenen die hier toch wel wat anders tegenaan kijken en het ervaren als een last en wellicht ook een periode van meer eenzaamheid, kan ik het goed begrijpen.

Het zal daarom geen toeval zijn dat de kerkelijke gemeenschappen het zwaartepunt van activiteiten in de komende maanden concentreert. We hebben meer tijd voor andere zaken en kunnen wel wat kwalitatieve afleiding gebruiken. Het mag dan ook wel eens gezegd worden, de kerk heeft sinds jaar en dag goed ingespeeld op het levensritme en patroon van de mens! Het is in de praktijk eenvoudiger om in de winterperiode je beste kerkelijk beentje voor te zetten dan in een prachtige zomer. Zoals we kort geleden het programmaboekje van de Harmonie in Leeuwarden onder ogen kregen met tal van voorstellingen, zo kunnen wij vanuit het winterwerkboekje kiezen uit een breed assortiment van kerkactiviteiten! Kijken en kiezen en dan het “winkelmandje” in.

Eigenlijk biedt de kerk dus de oplossing voor de momenten, wanneer wij ons gaan vervelen en de rusteloosheid toeneemt. De tuinen zijn na een flinke snoeibeurt winterklaar en wachten in alle rust,  gelijk hun verzorgers, op het voorjaar. De overall kan aan het haakje, de vakantie en overige “mooi weer” perikelen in de ijskast en we kunnen tijd maken voor onze geloofsbeleving. Ook belangrijk om onze gemeenschap in stand te houden! Wellicht ook voor diegenen die eenzaam zijn en de nodige aandacht missen dé mogelijkheid om onder de mensen te zijn en gevoelsmatig de tijd een duwtje in de rug te geven. Al die andere dingen die vaak voorrang krijgen boven geloof en kerkenwerk even in de winterslaap en volle kracht vooruit voor de PKN in Berltsum

JOOST

Het sportgeweld van afgelopen zomer ligt weer achter ons. Het EK en de zomerspelen gaven vertier, plezier, emoties en ook de nodige ergernis! Dit bij het voetballen vanwege het ontbreken van Oranje en bij de Spelen vanwege de voor sommigen toch wel tegenvallende resultaten. Ranomi Kromowidjojo  ging onbetwist voor prolongatie van haar gouden medailles van vier jaar terug en Dafne Schippers was vooraf al de ongekroonde koningin van de spelen van Rio! Het liep allemaal even anders en dan blijkt eens te meer dat successen uit het verleden geen garanties geven voor de toekomst.

Jaren van voorbereiding, kwalificaties en bijna onmetelijke stress gingen vooraf aan een mogelijk hoogtepunt uit hun sportcarrière en hoe groot is dan wel niet de teleurstelling wanneer de doelstellingen niet worden bereikt. Voor hen zelf, het thuisfront en daarbij ook nog eens het vernietigende oordeel van het kijkend publiek. Het steeds maar moeten en altijd professioneel bezig zijn waarbij de pure focus op sport en prestatie ligt geeft een enorme inbreuk op je gewone doen en laten in de maatschappij. Voor dat ene doel wat soms nog zo ver weg is geef je veel, zo niet alles op.

Van buiten lijkt het leven van een topsporter geweldig. Een ogenschijnlijk bevoorrecht leven waar roem en aandacht om voorrang strijden. De vraag is alleen of je altijd wel zo gelukkig van topsport wordt, gezien de weinigen die uiteindelijk hun naam terug vinden in de sport geschiedschrijving. Als je het trieste relaas er op na kijkt van “net niet” en de opofferingen en ontsporingen van veel sporters, zoals Yuri van Gelder, dan kunnen velen de weelde niet dragen.

Kijk ook nog eens naar vooral de Amerikaanse atleten tijdens de afgelopen spelen. Zij zoeken de steun van trainers en vooral van God wanneer zij een kruisje slaan of hartstochtelijk bidden om goede prestaties. Overigens, voetballers zie je dit ook vaak doen, al zijn het dan meestal geen nuchtere Hollanders! Sport is egoïstisch blijkt dan maar weer, want ik denk daarbij meteen dat er voor hulpverzoeken aan God wel belangrijkere zaken zijn dan iemand een doelpunt, hoofdprijs of een gouden medaille te gunnen. Al die armoede, ziekte en rampspoed in de wereld zouden dan toch wel voorrang moeten krijgen lijkt mij, boven nog meer succes in de sport.

Om steeds maar weer een geslaagd winterseizoenprogramma te draaien is overigens ook bijna een Olympische uitdaging geworden, terwijl je je niet eens hoeft te kwalificeren om er deel van uit te maken. Er worden geen speciale verrichtingen verwacht of adequate en parate kennis voor deze “winterspelen” om er onderdeel van te zijn. Je bent altijd welkom, de deur staat open en alle plekken zijn vrij. Je hoeft niet alle Bijbelboeken of passages te kennen om voorin de kerk te mogen zitten op “Pole Position”. Dus geen Olympische spanningen, voorrondes voor een groot publiek, die je dan ook nog eens mag beoordelen en veroordelen al naar gelang je prestaties! Wat dat betreft mag je jezelf gelukkig prijzen met de laagdrempeligheid van de kerk in onze tijd.

Sporters hopen het wonder van die ene onuitwisbare prestatie te beleven, al was het maar om jarenlange opofferingen te compenseren. In de kerk weet je ook dat wonderen niet voor het oprapen zijn. God beslist in mijn opinie niet wie de gouden plak krijgt of wie als mens een onbezorgd leven krijgt.

Geen enkel leven is met goud geplaveid en zowel in de topsport, als in het dagelijks leven zijn er nooit louter successen. Tegenslag maakt soms ook weer sterk en er weer beter uitkomen is een uitdaging. Hopelijk mag het geloof daarbij enige steun geven. Een sporter gaat voor dat gouden moment, in een geloofsgemeenschap ga je voor het uiteindelijke ultieme goud als het waar mag zijn waar wij in geloven!

JOOST

Als je er goed over nadenkt, zijn wij altijd onderweg. Naar school, sportactiviteiten, verjaardagen, vergaderingen, winkels, ons werk en ga zomaar door. Het leven bestaat voor een groot deel uit reizen van A naar B, plannen en organiseren. In feite is alles strak geregisseerd met maar weinig rustmomenten. Een van die momenten zou een locatie dichtbij kunnen zijn,  waar we ook nog eens in alle rust mensen kunnen ontmoeten. De kerk zou namelijk de rol kunnen vervullen van een aangename geestelijke pauze en accu oplader in ons gejaagd leven. Kerkbezoek is uiteraard niet verplicht maar wel iets wat mogelijk verlicht!

Misschien dat het ook u wel eens naar de keel grijpt, het alsmaar moeten. Je komt thuis van je werk en de volgende activiteit dient zich alweer aan. Zeker in een gezinssituatie wordt bijna topsport bedreven om alle verplichtingen na te komen. Wij ondergaan een levensreis vol afspraken die geen einde kent.

Als u dit leest is de “Slachte” al weer voorbij, voor velen ongetwijfeld een hoogtepunt van dit jaar. Iets waar je naar toe hebt geleefd,  tot uiteindelijk het moment daar was dat je de daadwerkelijke uitdaging aan kon gaan en naderhand mocht genieten van een geslaagd evenement. Zo kun je trouwens je leven een beetje zien, een eeuwig durende “Slachte”!

Een geslaagd evenement is iets wat je ook in je geloofsleven nodig hebt. Een hoogtepunt in je kerkelijke beleving die je weer even een boost geeft voor een komende periode. Bijvoorbeeld bij de bevestigingsdienst van enkele weken terug. Nieuwe ambtsdragers die het “stokje” weer overnemen van diegenen die aftreden en afscheid nemen. Wat een mooie dienst en een goed gevoel om dan deel uit te maken van deze geloofsgemeenschap. In deze dienst zag je maar weer even hoe belangrijk het is om iets samen te mogen beleven. Zoveel verschillende kwaliteiten die onze gemeente herbergt van jong tot oud en niemand uitgezonderd!!

Hiervan deel uit te mogen maken maakt je trots en geeft je een heel goed gevoel. Als je dan in die rij mag staan waar je mede gemeenteleden je groeten en een blijk van waardering geven is van onbetaalbare waarde. Het zijn allemaal mensen die je kent en hebt mogen leren kennen en hoewel het er in onze gemeente soms ook vocaal pittig aan toe kan gaan met de diverse delicate kerkelijke kwesties blijkt in een dergelijke dienst maar weer eens dat saamhorigheid toch weer boven komt drijven.

Dat steeds maar onderweg zijn, noodzakelijk of niet, kan je gaandeweg je levensloop weleens slopen. Dit zowel lichamelijk en geestelijk. Voor ons als leden van een kerkgemeenschap zou het onderweg zijn voor God eigenlijk als een rode draad moeten lopen in ons leven, al valt dat in de praktijk niet mee. Onze maatschappij biedt niet altijd de tijd en de ruimte om hier bij stil te staan, want er zijn zoveel dingen ogenschijnlijk belangrijker. Heel begrijpelijk en onvermijdelijk in deze harde maatschappij waar de korte termijn invulling van levensbelang is!

Dus bedenk dat in welk traject van je reis je ook zit, er een route boven uit mag steken naast al die andere noodzakelijke bestemmingen. Ook voor je geloof moet je constant onderweg zijn en in beweging blijven. Ondanks tegenslag en dieptepunten die je daarin soms beleeft, is er vaak wel weer een gebeurtenis of ervaring die je verrijkt en weer een stukje geloofsadrenaline geeft. De eerder gememoreerde dienst is daar voor mij een voorbeeld van. Toen ik in die rij stond bij de uitgang en al die mensen voorbij zag komen met blijde gezichten en gemeende mooie woorden, dan weet je dat je goede afslag hebt genomen!

JOOST

HELDEN

Wij mensen hebben de eigenschap om tegen bepaalde personen op te zien, soms bijna  te vereren. Lees de geschiedenis er maar op na en kijk naar het hier en nu.                                   Beroemde sporters, popidolen, persoonlijkheden en sterke leiders in welke tak van de maatschappij dan ook. Soms in het verlengde daarvan zelfs dictators, hoe verwerpelijk ook hun ideeën en gedrag. Bewondering en heldendom liggen  in al die gevallen dicht bij elkaar. Is Jezus dan ook een held waar wij graag tegen op kijken of stuit ons dat weer  tegen de borst om daarvan te getuigen? We zeggen vaak liever,  dat we de onlangs overleden Johan Cruijff bewonderen en blij zijn dat zijn “gedachtegoed” niet verloren gaat,  dan dat wij Jezus op de voorgrond plaatsen.

Voor mijn werk rijd ik regelmatig over de Veluwe en dan zie je soms  borden in het weiland staan met de teksten als : “Jezus redt”  en “Wie in Jezus gelooft zal eeuwig leven”.  Deze  wervende teksten zul je niet zo snel in Berltsum en  ook niet in de rest van Friesland tegenkomen. De toch wel iets “zwaardere” gemeenten  op de Veluwe schromen niet om hun landgenoten een  spiegel voor te houden met als mogelijk onderschrift: “Het is vijf voor twaalf.”

Zij zien Jezus vooral als een onaantastbare en hoog verhevene, die door hen tot op de letter vereerd en wellicht gevreesd wordt.

Een denkwijze die bij mij de nodige weerstand op roept.  Het  lijkt te weinig ruimte te laten voor een ruimere visie met gevolg een kruitvat met een kort lontje……

Onze PKN gemeente zit  gelukkig in een iets ander vaarwater. Wat betreft  geloofsbeleving is er bij ons toch  meer discussie over de wijze waarop  bepaalde zaken in verband  met het geloof  gebracht kunnen worden.  Ik denk dat wij het geloof in God meer als voorbeeld laten  gelden,  hoe wij ons leven mogen inrichten. Vrij vertaald,  zo goed als mogelijk te leven met de 10 geboden als leidraad en niet als onwrikbaar vast gegeven verkrampt de bijbel als het zwaard van Damocles ervaren.

Nu zitten wij in de periode van Pasen, Hemelvaart en Pinksteren waarin Jezus voor onze zonden stierf zodat wij nu vrij kunnen leven. Dit mag nog eens een “heldendaad” worden genoemd,  al is dat geen gangbare kerkelijke uitspraak. Jezus wil zich naast ons plaatsen zoals tijdens zijn intocht in Jeruzalem op een klein ezeltje. Te midden van ons en niet zo nodig verheven boven de mensen. Heldenverering is in het geloof niet nodig, God wil alleen dat wij hem volgen en zijn geboden nakomen en een wereld van liefde en verdraagzaamheid nastreven. Dit gaat ons gezien de huidige stand van zaken overigens niet zo goed af……….

Maar de mens wil het liefst tastbare en zichtbare helden zoals Cruijff, die zelfs de “verlosser” wordt genoemd! Een mens van vlees en bloed, gelijk aan ons maar met een talent dat voor het oog verschil maakt. De wereld werd ondergedompeld in rouw toen maar weer eens bleek dat ook beroemde mensen sterfelijk zijn. Voetbalsupporters sloten nu de rijen en vormden een breed gedragen gevoel van zichtbare rouw voor hun gevallen held.

In een Spaanse documentaire over Cruijff stelt een voetballiefhebber ontnuchterend vast dat Cruijff geen held kan worden genoemd, want dat moet een persoon zijn die heeft geleden en een offer heeft gebracht. Als je daar dan over nadenkt en dan toch een held mag benoemen dan is de keuze zo lijkt mij snel gemaakt!!

JOOST

Hoogtijdagen voor de kerkrentmeesters! Na groen licht vanuit de gemeenteraad voor de realisatie van het  MFC concept en de feestelijke her ingebruikname van het monumentale orgel in de Koepelkerk,  is nu Kerkbalans het hot item van dit meestersgilde. Heb je een keer een maand zonder gekke dingen qua uitgaven, valt er plotsklaps de Kerkbalansfolder door de bus! Denk je toch even: “Nee toch, daar ga je weer! In al die jaren heb ik Kerkbalans echt moeten leren waarderen. Niet meteen zien als een ongenode gast aan de debetzijde maar een noodzakelijk goed!

Ook de personen die het op welke wijze dan ook innen,  weten zich gesteund door die magische kwalificatie van Kerkrentmeester. In dienst zijn van de kerkelijke gemeente en bovenal van God om het beheer van goederen en financiën naar eer en geweten uit te voeren. Geen geringe opgave in een tijd waarin kerkgang zichtbaar achteruit loopt en vooral de jongeren het steeds meer laten afweten.

Naast de romantiek van het woord Kerkrentmeester,  staat de harde realiteit dat er geld moet worden verzameld. En dan niet zozeer het collectegeld voor goede doelen en dekking van onkosten van een speciale dienst maar keiharde valuta voor het voortbestaan van de kerk. Geheel in contradictie met de ware kern van het geloof waar de dienst en het luisteren naar het woord van God centraal staan. Een kerk beheren lijkt welhaast een kwestie van overleven in een maatschappij waarin het geloof een steeds minder belangrijke rol lijkt in te nemen. Een soort “Serious Request” waarbij toch wel een minimumbedrag moet worden ingezameld.

Want de kerk is een bedrijf,  waarin baten en lasten tegenover elkaar worden afgewogen en sluitend gemaakt. Immer die drijfveer weer een sluitende begroting te presenteren en naderhand de uiteindelijke rekening naar tevredenheid te kunnen gadeslaan. Ieder jaar wordt het voor de kerkrentmeesters echter moeilijker om het niveau van die bijdragen stabiel te houden. Reclameren en inzet van alles en iedereen betrokken in deze geldrace is dus gewenst…. Want zonder dit extra potje staat het voortbestaan van de kerk op losse schroeven! De dominee, de koster, de gebouwen en het nodige onderhouden nemen flinke happen uit het budget en geven de penningmeester van de kerkvoogdij de ultieme uitdaging hier voldoende gelden tegenover te zetten.

Ook de PR voor Kerkbalans verloopt steeds meer gestroomlijnd. Een kleurige informatieve folder met heldere tekst en zonder teveel emotiepijlen. Overigens wel met de strekking: Er is geld nodig en graag zien wij dat u geeft om kerk te kunnen blijven in Berltsum. Gelukkig geen salaristabellen meer met daaraan ontleend de gewenste bijdrage, want er zijn opvoedkundige grenzen! Tact, voorzichtigheid en overleg zijn dan ook belangrijke pijlers in de jaarlijkse hulpvraag.

En wat mij betreft dan ook veel liever de kerkbalans, hoewel veel prijziger, dan het verjaardagsfonds. Dat is de bekende sigaar uit eigen doos. Een kaart met een mooi berg tafereel en de tekst “Het is beter te geven dan te nemen” wordt geruild met de 5 euro van je favoriete “Tante Alie”. Dan liever de kerk meer in balans met een nog mooier eindbedrag!!

JOOST

Het is bijna weer zover, vol verwachting klopt ons hartje voor de komende kerst!            Kerst waarbij de geboorte van Jezus wordt gevierd. Jozef en Maria, de geboorte in een stal in Bethlehem en de kraamvisite van de Wijzen uit het oosten. Meer en meer lijkt het echter van een liturgisch kerkelijk feest tot een viergangendiner en pakjesavond te zijn geworden.

Een tijd ook waar de woorden warmte, licht en vooral die Hollandse familiaire gezelligheid in alle hevigheid om de hoek komt kijken. Een tijd van verbroedering en het gevoel iets gezamenlijks te ondernemen en te voelen. Tijdens de kerstdagen zijn de kerken weer voor even ouderwets vol, doordrenkt met sfeervolle liederen en versieringen. Een warm gevoel maakt zich dan van je meester waarin de wereld weer iets van menselijkheid lijkt te vertonen. Maar in hoeverre speelt het liturgische verhaal van de kerst eigenlijk nog een rol in ons leven.

Velen onder ons, mij zelf niet uitgezonderd, leven toe naar de kerstperiode. Even een  paar extra vrije dagen en niet alles moeten of hoeven doen. Weer even de tijd om de accu op te laden en dat ook nog bij kerstverlichting en rijk gevulde supermarkten en kerstetalages in delicatesse zaken. Dit alles in een op volle toeren draaiende kerstprogrammering. Wie denkt dan nog meteen aan de ware betekenis van het Kerstfeest?

Ook in mijn herinnering als klein kind vergeet je nooit weer die imposante kerstboom vooraan in de kerk. Een magisch gevoel! De diensten die vooral in de overgang van schemering naar donker bijzonder sfeervol waren en een gevoel van eenheid opriepen. Een lekker gevoel van tevredenheid tot diep in de ziel.

Soms zie je weleens een stukje op tv of internet waarbij mensen gevraagd worden naar de feitelijke betekenis van Kerst of Pasen, Hemelvaart en Pinksteren. Uit de gegeven antwoorden blijkt dat  bij die vraag steeds meer mensen in moeilijkheden komen.              Net zoals bij het spelletje “Memory” worden nogal eens de kaartjes en in dit geval de liturgische uitleg van de verschillende kerkelijke feesten  door elkaar heen gehaald.

Soms tenenkrommend maar ook wel eens hoogst vermakelijk. Zoals bij mijn eerste optreden als Diaken in ’98.  Paasfeest bij Pension Bakker. Een dienst en aansluitend het uitdelen van fruitpakketten. Ik zat daar in mijn “goeie goed”. Een mooi pak, gelakte schoenen en de haren netjes gekamd. De snarenbrekende Grote Jo voor de muzikale begeleiding en Mevrouw Bontekoe in de organisatie. Na de dienst eerst al Bontekoe die mij vroeg: “Hawwe jo al in pakketsje krigen?” en later bij het rond delen op de kamers een groepje stevig rokende klaverjassers die na ontvangst van het pakket en de groeten van de kerk anticipeerden met: “Bedankt en een vrolijk Kerstfeest!” Zo zie je maar de geestelijke humor ligt gewoon op straat!

De Kerst is dan ook een gevoelsfeest geworden, dit zeker in deze tijd waarin de wereld in brand staat en je levensloop uitdunt van zekerheden op gebied van veiligheid en verdraagzaamheid. Meer dan ooit is er de behoeft aan geborgenheid. Al is het maar voor een poosje, de kerk is dan voor even een baken van vrede en eensgezindheid. Een warme religieuze deken in sombere tijden waarin mensen elkaar steeds meer naar het leven lijken te staan.

En hoewel die liturgische belangrijke betekenis schijnbaar naar de achtergrond wordt verdrongen,  blijkt eens te meer dat mensen toch behoefte blijven houden aan de kerk en de sfeer die het oproept. De randverschijnselen rond de ware kerstgedachte even wegdenkend, kunnen we gewoon niet zonder onze kerk. Het is een gegeven dat hoe slechter het in de wereld gaat de aantrekkingskracht van de kerk en het geloof toeneemt. Mensen zoeken een houvast. Wat dat betreft is er voor de houdbaarheid van de kerkelijke gemeente nog voldoende hoop!

JOOST

De vluchtelingen problematiek is onderhand ook in ons land in alle hevigheid losgebarsten nu de voornamelijk uit Syrië afkomstige ontheemden hun toevlucht elders zoeken. Op de vlucht voor hun eigen meedogenloze regime en de IS. Waar de eerste golf vluchtelingen nog konden rekenen op een warm onthaal en een gevoel van mededogen, is de teneur er nu een van onbegrip en zichtbaar afnemende tolerantie.

De spreekwoordelijke grens lijkt letterlijk bereikt voor velen van onze bevolking. Dit terwijl die grens juist onontbeerlijk is voor die mensen die totaal ontheemd hun eigen huis en haard zijn ontvlucht om te overleven. De Wilders ideologie Meer of minder is weer geheel terug in de actualiteit. Aanvankelijk nog als racistisch betiteld, is het nu voor veel mensen en politieke partijen een maatstaf voor de mate waarin vluchtelingen nog toegelaten kunnen worden. De Open het dorp sfeer van Mies Bouwman (eerste Nederlandse geldinzamelactie op tv in 1962) op de eerste toestroom is al lang vervangen voor een groeiende pruik van Wilders die zichtbaar garen spint bij alle problemen en negatieve gevoelens die opdoemen nu vele landen, waaronder ook ons eigen ministaatje, de grote stroom vluchtelingen niet meer kunnen verwerken.

Maar ook de regeringspartijen, met voorop de VVD in de persoon van onze provinciegenoot Halbe Zijlstra, spreken de harde taal van beperking en ontmoediging voor vluchtelingen om een voet op Nederlandse bodem te zetten. Alleen al het idee dat zeven westerse vrije economieën moeten worden doorkruist om het welvarende Nederland te bereiken zegt al genoeg over de motieven van de vluchtelingen volgens fractievoorzitter Zijlstra.

Onbekend maakt onbemind en zolang het voor ons nog een ver van mijn bed show was met beelden vanuit Italië, Griekse kustplaatsen en wellicht nog verder gelegen toevluchtsoorden gaf dat ons nog wel een geruststellend gevoel. Geld doneren en goederen zoals kleding, waarvan de geldigheiddatum en een hoog modegevoeligheidsniveau al lang gepasseerd zijn, geven dan toch maar het idee van intens meeleven. Ook schoolacties en oproepen vanuit de kerk om te participeren in de hulpvraag voor die noodlijdende vluchtelingen ver weg en dichtbij (maar nog wel op aanvaardbare afstand graag) worden bij acclamatie positief begroet.

Nu na enige weken van toestroom worden de discussies over het al dan niet beperken of zelfs stopzetten heviger. Burgemeesters moeten de gemoederen sussen die hoog oplaaien op publieke bijeenkomsten. Gasten ontvangen kan mooi zijn maar het is voor velen zoals bij lastige visite, als ze weer vertrokken zijn is ook heerlijk. Er is daarbij ook gerede angst voor terroristen onder de vluchtelingen. We kennen en begrijpen de taal niet en kunnen hun gedachten niet lezen. Kortom veel onbeantwoorde vragen die voor onrust en angst kunnen zorgen.

Vluchtelingenproblematiek is van alle tijden. Lees de Bijbel er op na en ervaar onder meer de zoektocht van het volk van Israël naar een woonplek waar in vrede en wederzijds respect kan worden geleefd. Het Joodse volk heeft in haar gehele bestaan altijd moeten vluchten en zich weer moeten neder zetten. Vaak stuitend op onbegrip en argwaan met alle gevolgen van dien. Wat dat betreft is er dus niet veel veranderd! Daarom heb ik ook veel waardering voor de mensen die zich met hart en ziel en in woord en daad voor ontheemde mensen inzetten. Vaak zijn dat mensen met een kerkelijke achtergrond, maar het kunnen ook evengoed mensen zonder christelijke achtergrond zijn met het hart op de juiste plaats. Vanuit onze morele christelijke overtuiging zouden wij eigenlijk bij deze groep mensen moeten behoren, maar ook naar mij zelf gekeken is er toch ook wel de constatering en de vrees dat het Open het dorp gevoel geen eeuwigheidswaarde heeft. Maar dan hopelijk wel liever, mocht de hulpvraag daar zijn, Claudia de Breij haar Mag ik dan bij jou, dan het populistisch meelopen met Wilders!

JOOST

We hebben het de afgelopen weken allemaal kunnen lezen, de spandoeken langs de weg met de tekst: “We gaan weer naar school”. Onwillekeurig denk je dan weer even terug aan de tijd dat je zelf nog naar school ging en dan vooral aan dat moment dat je voor het eerst je intrede deed in het voortgezet onderwijs.

Deze periode van het jaar staat dan ook in het teken van opstarten. De vakanties zijn voorbij en alle geledingen in de samenleving betreffende ondermeer school en arbeid gaan weer richting de hoogste versnelling. Ook de kerk maakt zich weer op voor een actieve winterperiode om op het geestelijke vlak voor een rijkelijk gevulde activiteitenportefeuille te zorgen in onze dorpsgemeenschap.

Toen ik voor het eerst naar het voortgezet onderwijs ging had je bijna geen voorstelling van wat je te wachten stond. Je kon de medeleerlingen uit eigen dorp, wat al enige geruststelling gaf, en voor de rest was het nog de oneindige blik op een ongewis schoolavontuur en een gevoelsmatig “ ver van mijn bed show.”

Op mijn nieuwe fiets, een degelijke Gazelle Juncker met slechts een versnelling,  ondernam ik alvast zonder enige kennisgeving vooraf de reis naar mijn komende schoolbestemming in Franeker. Dit was toen der tijd (beginjaren 80’) welhaast een spannende onderneming die ik met een lichte tinteling van opwinding ondernam. Voor de huidige jongeren van rond de twaalf jaar bijna niet voor te stellen in deze tijd van grote mobiliteit op het vlak van sociale media, bereikbaarheid en hun eigen belevingswereld!

Het was een speciaal gevoel dat ik later weer had toen ik mijn debuut in het eerste elftal van Minnertsga maakte. Een gezonde spanning en verwachtingsvol gevoel op dat wat komen ging. Eigenlijk een gevoel dat bij alle premières in je leven opgeld doet.

Een gevoel waar je in feite, hoe moeilijk soms ook, van moet genieten en moet koesteren omdat het je diepste gevoelsniveau raakt en je lichaam en geest in beweging brengt. Het leven lijkt dan ook wel een voortdurend bewegende  carrousel te zijn die dan even gas geeft en dan weer gas terugneemt om goed te kunnen functioneren.

Binnenkort staat het kerkelijk jeugdwerk weer voor een belangrijke fase waarin weer alle moeite wordt gedaan om de jongeren bij de kerk te blijven betrekken. Ook op dit vlak is het altijd weer een gevecht om een team van enthousiaste begeleiding rond te krijgen.

Vrijwilligers, betrokken bij jeugd en geloof, geven voor een bepaalde tijd hun inzet en verlaten hierna weer even het kerkelijk strijdtoneel. Zoals een trainer van een team zijn selectie zo kort voor een nieuw seizoen nog niet helemaal rond heeft en nog wel enige aanwinsten kan gebruiken, zo is ook de kerk voortdurend bezig haar basisteam op volle sterkte te krijgen.

Daarom mede aan onze nieuwe enthousiaste jeugdwerker Carlijn  Niesink de schone taak om als professionele religieuze katalysator mensen aan het kerkenwerk te binden en jongeren te inspireren.

Voorwaar geen eenvoudige opdracht, al ben je ook nog zo gedreven. Voorafgaand aan het winterseizoen staan leiding en begeleiding dan ook meermaals met de handen in het haar om onder tijdsdruk toch weer een volledige bezetting op de been te krijgen en vaak, wonder boven wonder, lukt dat meestal ook nog! Niet eenvoudig dus, maar ook niet onmogelijk!

We hebben in de kerk dan ook weleens die eerder genoemde tinteling nodig om je eigen ziel en dat van anderen te raken. Zoals dat ogenschijnlijk nietszeggende  fietstochtje naar mijn nieuwe school mijn geest even in vervoering bracht, zo moet dat ook zijn met de start van het jeugdwerkseizoen! Hopelijk brengt onze nieuwbakken jeugdwerker een vonkje teweeg dat zich mag verspreiden tot een lopend vuurtje!

JOOST

Het is bijna weer zover! De vakantie zit eraan te komen. Na een jaar hard werken, studie of anderszins is het goed toeven op al die vakantielocaties waar je ogenschijnlijk weer volledig tot rust komt en mag genieten van een welverdiende adempauze. Jaar in jaar uit gunnen wij ons een periode van luieren, flaneren langs stranden en steden en los zijn van alle verplichtingen en bekende gezichten. Net zoals het hybride wagenpark, even een periode aan de oplader om nader-hand weer tot verbluffende prestaties te komen. Zou God ook een vakantieperiode gegund worden en zich even kunnen losma-ken van al die aardse beslommeringen ….. en nemen wij God ook mee op vakantie?

Jan Joostema | alias Joost | columnist Tsjerkelûden

Naast het feit dat wij in grote getale de vakantietrip ondernemen wordt er ook van ons geacht het allemaal leuk te vinden. Je hoort niet snel iemand die geen goede vakantie heeft gehad. We hebben veel gezien, genoeg ondernomen en rust gekregen. De omgeving was mooi, de mensen aardig en we konden volop genieten van de diversiteit van de wereld om ons heen. Vaak geven wij God op vakantie ook even een poosje vrijaf. We slaan even iets sneller het gebed voor en na het eten over, we hoeven even niet naar de kerk en ben je vrijwilliger, dan zit die kerkelijke arbeid even op de spaarstand.
Uit ervaring weet ik ook wel dat dit loslaten van je geloofsrituelen snel went. Net zoals het op je werk zou vergaan, een paar taken minder verlicht de inspanning en vergroot het gemakzuchtige.

Aangezien ik zelf in een nogal groot gezin ben opgegroeid beperkten onze vakantie uitspattingen zich tot een jaarlijkse eendaagse trip naar het pretpark van Appelscha. Spectaculair waren daar de botsauto’s, het spookhuis en de nog immer in werking zijnde snelheidsrups! Met gierende vaart stortte die rups zich ogenschijnlijk te pletter waarna opluchting overheerste over de goede afloop met de opgeluchte uitloop naar de uitgang. Ook wij zijn in gezinsverband naderhand weer meerdere malen op die ”plek van onheil” geweest en gevoelsmatig was de snelheid van de rups toch wel een beetje op zijn retour……..

God en vakantie. Geloof en vakantie. Gaat dat samen of laten wij elkaar dan even los. De doorgewinterde gelovige zal veldwerk verrichten en de kerkcultuur aldaar onderzoeken. Dit door ondermeer “in den verre” kerken te bezichtigen, een dienst te volgen en in discussies verwante geloofsgenoten proberen te ontmoeten. De doorgezomerde gelovige daarentegen zal wellicht het geloof ook even een vakantie gunnen en bidden, loven en prijzen even in de wachtkamer plaatsen.

Ongetwijfeld genieten van Gods wonderbare schepping maar niet meteen die link leggen. Hoe dan ook God gaat met je mee op reis!

In een omgeving vol nieuwe indrukken en de eeuwige gedachte dat het toch wel vakantie moet zijn en vooral gezellig delft de geloofsbeleving mijn inziens toch vaak het onderspit. Je hebt het dan vaak druk met plannen van dagjes uit, werken aan die harmonieuze gezin of familiesfeer en je thuis gaan voelen op een vreemde plek en kleine woonruimte, dat daar alles voor moet wijken. Eigenlijk zou het tegenovergestelde waar moeten zijn: Het is vakantie, dus nu is het de tijd om weer alles even op een rijtje te zetten, ook wat betreft je eigen geloofsleven. De vraag is dan ook erg persoonsgebonden of God mee is op vakantie of vakantie krijgt!

Eigenlijk is vakantie vieren hard werken en kun je pas thuis weer tot rust komen en genieten van ondermeer je kerkje, je vaste ritmes en vertrouwde medemens in je omgeving.

Een goede vakantie toegewenst en na de zomer maar weer Fries en fruitig aan de start van een nieuw winterseizoen!