Het zou voor de hand liggen om het te hebben over zomerreces en het daaraan gekoppelde opladen van lichaam en geest of wellicht over de onafgebroken verzengende hitte van de afgelopen zomermaanden. Voor mij echter staat ineens mijn kleuterjuf Houtsma in MInnertsga weer helder op mijn netvlies en wederom rotsvast in mijn geheugen gegrift na het lezen van een column in de Leeuwarder Courant van Ds. Wim Beekman.  

 Een prachtige column over een onbezorgde jeugd met voor Beekman “Juffrouw Hus” in een hoofdrol. Als klein kind wilde Beekman later met haar trouwen en de aandacht en verzorging krijgen die zij op school gewoon was aan de leerlingen te geven. Dit schreef Wim Beekman als voorbode op de tijd dat je door ouderdom noodgedwongen verzorgd moet worden en dat hij hier toch wel tegen opkeek.  

 Voor mij was het op de kleuterschool dus Juffrouw Houtsma. In mijn beleving een prachtige vrouw met lang blond haar. Lief, zorgzaam en geduldig. Samen met mijn moeder was zij toen de belangrijkste vrouw in mijn leven. Ze kon prachtig vertellen, ook over het geloof. Wat ik thuis al meekreeg uit de bijbel, op zeer duidelijke en met luide en krachtige stem van mijn vader, werd op de kleuterschool door Juffrouw Houtsma nog eens gevoelig en met iets zachtere intonatie  herhaald. Kortom reden tot twijfel was niet aanwezig. Wat mijn vader zo overtuigend zei over het geloof, moest wel waar zijn en als ook Juffrouw Houtsma dezelfde mening was toegedaan, dan kon je van al die verhalen uit de bijbel toch geen genoeg krijgen? 

 Een kinderlijk geloof, voor je gevoel bijna doorgegeven uit eerste hand. Kijk maar naar de jeugdigen van de kindernevendienst die voor een praatje met de dominee en de daarbij behorende vragen zich verdringen om het antwoord te mogen geven. Tenminste dit in de tijd dat er nog een behoorlijk groepje jongeren in de kerk kwam en niet iedereen bij het vragenrondje aan bod kwam. Geen schroom, geen remmingen om van het geloof te getuigen en enthousiast de opgedane kennis van thuis en school te laten horen. 

 Dat is dan de jongste jeugd, nog onbezorgd en veilig in een vast ritme en vertrouwde omgeving. Op latere leeftijd wordt de belevingswereld groter met meer sociale contacten, vervolgscholen, werk, sport en veel vrijetijdsbestedingen. Geloven en kerk komen dan vaak op een lager of laag pitje en spelen niet meer die rol van lange tijd terug. 

 Je gaat meer twijfelen over het nut van het geloof en het belang en de invloed van de kerk in je leven. Uiteindelijk maak je de keuze om wel of niet bij een kerkgemeenschap betrokken te blijven. Zelfs als je daarvoor kiest, loop je de kans om uiteindelijk toch nog af te haken in een hectische veeleisende maatschappij! Het vereist ogenschijnlijk moed, een eigen mening  en een flinke portie zelfbewustzijn om voor geloven en kerk te kiezen. 

 Daaraan dacht ik toen ik de column van Ds. Wim Beekman las. Wat was het, toen je heel jong was,  eenvoudig om te geloven. Overtuigend waren de woorden van je ouders, de meesters en juffen. De dominee van de kansel in zijn zwarte gewaad stond daar toch niet zonder reden? Een kinderlijk geloof. Niet over alle dingen zwaar nadenken en alles rationeel willen verklaren maar uitgaan van de woorden van thuis, school en de bijbel.  

 Heb je een beetje van dat kinderlijke geloof, dan heb je waarschijnlijk de meeste kans van slagen in je zoektocht naar het geloof, je daaraan vast te houden en betrokken te zijn in de kerkgemeenschap. Juffrouw Houtsma heb ik na de lagere school nog een keer getroffen bij modezaak Scheepsma in Sexbierum waar ik met mijn ouders was. Ook toen voor mij nog steeds mijn allerliefste juf ! 

JOOST 

Nederland is in de ban van de nieuwe privacy wet. Bedrijven, organisaties, verenigingen maar ook kerkelijke gemeenten moeten omzichtig omgaan met persoonsgegevens om niet in overtreding te zijn. We gaan op naar de “anonieme mens”, waarvan alle gegevens veilig zijn opgeborgen en die alleen met de uitdrukkelijke toestemming van deze persoon openbaar gemaakt mogen worden.    Een beetje privacy is prima maar overdrijven kan ook!                                                                        Alhoewel…… in de bijbel staat wel dat wij als mensen geen beeltenis van onze God mogen maken. Dus wat dat betreft en de privacywet…………… Maar daarentegen mogen en moeten wij onze talenten benutten en deze vooral niet verborgen houden. Gemeenschapszin, ontmoeting en een open vizier zijn toch ook pijlers van een bloeiende kerkgemeenschap!  

 Hoe moet dat straks met een doopdienst, kerst- of paasviering, wanneer er niet meer spontaan namen genoemd kunnen worden of foto’s worden gemaakt voor bijvoorbeeld het kerkblad. Alle personen die op het plaatje staan afgebeeld, moeten toestemming te geven voor publicatie, wat nogal wat tijd kost en omslachtig is. De nieuwe Europese regelgeving lijkt er op uit te zijn, de mens volledig te isoleren en zogenaamd “veilig” te stellen. Ook informatie geven over de verschillende colleges en de daar aan verbonden medewerkers kan dan waarschijnlijk niet meer. Je mag alle kopij eerst wel aan een nauwkeurig onderzoek onderwerpen alvorens je het vrijgeeft voor publicatie! 

 We lijken dan ook terug te gaan naar een bijna totalitaire staat, waarin alles beheerst wordt door de “hogere beleidsorganen”.  Zij stellen de spelregels op en dreigen met straf wanneer hun wetten niet opgevolgd worden. Bureaucratie en regeltjescultuur vieren weer eens hoogtij en beroven de mens van een eigen wil, openheid en het ventileren van een mening. God heeft de mens niet geschapen om als een rups in een cocon opgesloten te zitten. Je mag je laten zien als mens en van waarde zijn, waarbij je niet beperkt moet worden door allerlei verstikkende regeltjes.  

 Wat is er mooier dan om als groep iets voor elkaar te krijgen. Zoals in de kerk, waarbij een verscheidenheid aan talenten van mensen worden benut, om als geloofsgemeenschap te functioneren. Hoe kun je mensen bereiken als er voor iedere ontmoeting een hindernis is opgeworpen. Zonder spontaniteit en intuïtie is er geen ruimte meer voor het onverwachte. 

 Hoe kun je met elkaar in gesprek gaan, wanneer je toestemming moet vragen om het ene wel en het andere niet te vertellen of te vragen. Mag je op een gemeenteavond nog wel een begroting of een rekening presenteren of iets persoonlijks openbaar maken. Na de pauze een diaserie, waarvan de helft van de personen onherkenbaar is gemaakt omdat deze niet te traceren waren voor de noodzakelijk goedkeuring van vertoon van beelden. Ook als je als dominee een anekdote wilt vertellen, moet je eerst even de hoofdpersonen om toestemming vragen om niet teveel in de privésfeer te geraken. Met daarbij ook nog controle op de handhaving en we zijn weer terug in de periode van voor de val van de Berlijnse muur. 

 Ook wordt nu duidelijk dat het liedje “Ik heb stiekem met je gedanst” van Toontje Lager zijn tijd ver vooruit was…. zo noem je tenminste geen namen. Mogen we straks in het kerkblad nog iemand feliciteren met een huwelijksjubileum, met zijn of haar 80e verjaardag of vermelden dat een kerklid is overleden? Naast de al bestaande colleges binnen de kerk moet er dan ook nog maar een privacydeskundige worden aangesteld die als een rijdende rechter het gesproken en geschreven woord zorgvuldig kan afwegen.  Gelukkig kunnen we wel naar hartenlust de bijbel raadplegen en gebruiken zonder verdere beperking van privacy. Bijbelse figuren kunnen we moeilijk om toestemming vragen en ja……… geloven is toch ook een beetje privé!!                                                                                                                JOOST 

 Vaak kijken we vooruit want wat is geweest, is geweest. Toch mogen we blijkbaar ook wel graag even terugblikken en kijken met plezier naar programma’s als “Memories” en de “Reünie”. Vooral bij dat laatste programma bekruipt me wel eens de angst dat het nog eens zover komt dat wij een variant op tv kunnen zien, van ons als kerkgangers die voorheen soms, regelmatig of zelfs vaak kerkdiensten bezochten. 

 Het zou nu al een behoorlijk klasje worden. Toen wij in ’94 in Berltsum kwamen wonen waren beide kerken op zondag goed gevuld, zeker met een gezamenlijke dienst. Gezamenlijk avondmaal werd toen der tijd in twee keer gevierd en was beide malen goed bezet.  

 Nu zijn we gelukkig al een hele poos “Samen op weg” maar hebben de aantallen bij lange na niet vast kunnen houden. Natuurlijk zijn gemeenteleden ons ontvallen, verhuisd en door ouderdom afhankelijk van de web radio , maar de schijnbaar onvermijdelijke ontkerkelijking is de grootste oorzaak. Dat proces kan er zomaar insluipen. Je mist een keer en daarna nog een paar keer en je bent zo een maand of langer niet geweest. Betrokkenheid houden bij de kerk,  daar moet je echt werk van maken. Meedoen met activiteiten vanuit de kerk of een vrijwilligersfunctie helpt daarbij,  is mijn ervaring. Je leert ervan en houdt ook meer binding met geloof en kerk.  

 Een tijdje terug ben ik voor mijn werk, met mijn collega een periode in Canada geweest . We werkten daar veel samen met Indiërs en Mexicanen. Van de mensen die ons hielpen was de Indiër Simran wel de meest bijzondere. Voor het gemak noemden wij hem overigens “Rambo”, want hij was nogal sterk!  Simran zat boordevol humor en in behoorlijk Engels zette hij ons vaak op het verkeerde been! 

 Wat hij ook deed was terloops  “oneliners” rondstrooien op het gebied van het geloof.  Eén van deze mooie teksten was “God helps them who helps themselves”, waarmee hij wou zeggen dat geloven niet ophield met er maar van uitgaan dat God alles voor je doet zonder dat je zelf ook maar iets hoeft te doen! Bij elke door hem gedane uitspraak moesten we altijd even nadenken en vragen wat hij nou eigenlijk bedoelde, maar leerzaam en soms zelfs ontnuchterend was het wel.  

Op de vraag of hij vanwege zijn geloof ook op vaste tijden moest bidden, was het antwoord weer echt op de Simran manier. Vaak haalde zijn gebed in tijdsduur niet de minuut, omdat hij nogal moeite had met vroeg opstaan en het bidden moest beperken tot de hoofdlijnen!  Maar de wil was er wel en God zou het hem wel vergeven zei ie, ook gezien de tatoeage op zijn arm met de tekst “God is goed”. 

Paaszondag mochten wij als gemeente de bijzondere belijdenis meemaken van Lieuwkje Vrij,  die op indrukwekkende wijze vertelde hoe het geloofsverloop in haar leven is gegaan. Ondanks tegenslagen, waaronder het zware ziekteproces van haar vader Rommert en uiteindelijk zijn overlijden, was haar geloofbeleving alleen maar sterker geworden. Gestimuleerd vanuit thuis en haar naaste omgeving was Lieuwkje zich meer in het geloof gaan verdiepen en was erdoor geraakt. 

Bijzondere momenten die je eigen geloof ook weer aansterken en je moed en vertrouwen geven dat God je nooit verlaat. Eerst wordt je geheel onverwacht wakker geschud door een Indiër die je op zijn eigen humoristische wijze laat nadenken over interactie met het geloof en een paar weken later ervaar je het in eigen kerk door een belijdenis die een dusdanige diepe indruk maakt dat je weet dat geloven zin heeft en dat wij die gedachte aan een reünie voorlopig maar even op de lange baan moeten schuiven!                                                                      

JOOST 

Geloof en humor is niet een voor de hand liggende combinatie. Geloven is vaak een serieuze bezigheid en in de kerkgang omgeven met de nodige protocollen en voorschriften. Niet dat ik de bijbel ooit van kaft tot kaft heb gelezen, een ambitie die ik ook mis, lijkt het mij sterk dat er passages in staan waar je uitbundig om zou  kunnen lachen. Welke humor zou er toen der tijd geweest zijn,  want ik neem aan dat er zich toen ook wel komische voorvallen voordeden en er mensen waren die voor een komische noot zorgden. Lachen was  in die tijd toch wel toegestaan?  

 Je maakt je dan een voorstelling hoe in die tijd de vergaderingen en diensten verliepen. Ordelijk en beheerst of “Engelse” politieke taferelen met de nodige chaos en geschreeuw. Het hangt natuurlijk van de volksaard af, maar mensen zullen in  die tijd toch niet veel verschillen met die van nu, lijkt mij. 

Gelukkig valt er in onze gemeente nog wel eens wat te lachen, als het op het geloofsleven aankomt. Niet steeds overheerst een zware toon en kerkelijke etiquette! In al die jaren dat ik in de kerkenraad heb gezeten tref je mensen en situaties, die je doen glimlachen maar ook wel eens doen uitbarsten in een lachsalvo. Als het moet uiteraard die serieuze ondertoon, maar waar mogelijk soms ook ruimte voor een lach. Ook dat is geloven, dat je ook eens kunt relativeren waarbij humor dan op de gekste momenten te voorschijn komt en even de druk van de ketel haalt. 

 Velen kennen wel het boekje van Ds. Marten de Boer met de titel:”Dûmny, jo hawwe my wolris mear mear ferfeeld as fan ‘e moarn”, die hiermee enige zelfspot niet uit de weg gaat. Hierin verhaalt hij van verschillende voorvallen in zijn domineesloopbaan die onder de noemer “humor” kunnen worden gerangschikt. Met enige fantasie en een opgefrist geheugen zouden ook wij een dergelijk boekwerk kunnen samenstellen. In iedere club vrijwilligers heb je de verhalen vertellers die met schijnbaar gemak de nodige anekdotes uit de mouw weten te schudden. En natuurlijk zijn er de praktijkgevallen waar de juiste mensen op de juiste plaats en moment samen komen.  

 Mijn kerkenraadsperiode begon ik eind jaren negentig in de Diaconie in de uitgebalanceerde selectie  met Riet van Hout, Tine Post  en Matty Berga.  Matty was de meest praktisch ingestelde en ontfermde zich vaak over het huisavondmaal. Dat er dan in plaats van wijn per ongeluk ook wel eens Port werd ingeschonken was dan geen belemmering. Matty onderstreepte dat met de woorden: “Se hawwe der lekker fan dronken en neat murken” Riet was de meest punctuele en berispte mij met een niets aan duidelijkheid overlatende blik, wanneer ik weer eens het avondmaalslaken volledig verkeerd in vouwde. In de Pub van het Centrum, waar wij de nazit hadden van de kerkenraadsvergaderingen, werd Tine steevast aangesproken met Tine “Port” vanwege haar voorliefde voor dit drankje! En dit is nog maar een kleine greep uit al de wederwaardigheden van die tijd en zou moeiteloos aangevuld kunnen worden met latere anekdotes. Zoals die keer op een gemeenteavond waar dominee Bouwknegt vol vuur het nieuwe liedboek met meer dan 1000 liederen aanprees en Ige Smits met de ontnuchterende opmerking kwam: “De helte kin der wol út!” 

Zo zie je maar,  dat humor van alle tijden is en een vaste rol heeft in het kerkleven. Wat is het heerlijk om even te kunnen lachen om een grap of een voorval. Even het ijs breken waarna een “drege” vergaderavond soms veel beter verloopt. Ook in de diensten kan een moment van ontspanning even voor een glimlach zorgen en sfeerverhogend werken. Want daarvoor gaan we ook naar de kerk, naast het geordende verloop van de eredienst snakken we toch ook wel eens even naar een beetje onvoorspelbaarheid op de kerkvloer!                                                                                                                                                            

 JOOST 

 Op zondagavond loop ik vaak even een rondje door het dorp met als eindbestemming broer Adam, dit om de samenvattingen van het voetbal te bekijken. Met dat rondje krijg je een aardig beeld van mensen die op de route wonen. De een heeft zijn huis als een vesting hermetisch afgesloten, welhaast zonder een reepje licht prijs te geven, terwijl je bij de ander meer het idee hebt van een open huis. “Schroom niet, kom binnen” lijkt dan welhaast de op de loer liggende gedachte. Je ziet mensen voor de tv, pratend in het achterhuis of luierend in de bankstand. Zou God op zo’n zondagavond ook even een rondje maken om te kijken hoe het op dat moment reilt en zeilt? 

We kennen allemaal “Het Dorp” van Wim Sonneveld, “Thuis heb ik nog een ansichtkaart….”, een prachtig tijdsbeeld van een dorp waar alles nog een gemoedelijke sfeer uitademt. We weten immers precies van “kar met paard” en hoe het “bankstel staat bij Mien.” Waar ik van mijn kinderen niet al te veel over vroeger mag praten, hou ik er toch van. Een stukje nostalgisch mijmeren is normaal gesproken dan ook wel aan mij besteed!  

Natuurlijk is de tijd doorgegaan en is veel niet meer te vergelijken met vroeger, maar de emoties in en rond een huis hoeven niet zozeer veranderd te zijn. Ook in onze tijd leef je alleen, samen als gezin of als stel in je woning waar alles zodanig is ingedeeld dat het afgestemd is op je levenspatroon. Bij de een neemt de tv een prominente rol in, bij de ander is het muziek, terwijl sommige mensen ook kunnen genieten van een samenzijn met een goed gesprek. 

Ieder huis vertelt hierbij zijn eigen verhaal. Geluk en verdriet liggen dan soms dicht bij elkaar waarbij gezondheid, kwaliteit van relaties en onder meer het werk bepalende factoren kunnen zijn. 

Zo in het donker met het lichtjespatroon in de huizen en straten lijkt het net een wijdvertakte kerstboom vol van levenslicht samengesteld uit vroeger, heden en toekomst. Bij de een loopt het op rolletjes en is er reden voor verwachtingsvol uitzien naar de komende kerstperiode en het nieuwe jaar, terwijl misschien bij de buren de zorgen de overhand hebben en er totaal geen sprake is van een warm kerstgevoel en van mooie vooruitzichten. 

Dat is dan dus klaarblijkelijk zo ongeveer wat het leven inhoudt. Een levenslang traject van levensfases en gebeurtenissen en omstandigheden die hand in hand met het dagelijks bestaan meelopen. Het lijkt wat dat betreft op een loterij, een rad van fortuin waarvan de uitkomst nooit zeker is.  

Want we gaan nu inderdaad op naar de kerstperiode en richting het nieuwe jaar. Een periode waar je meestal echt van kunt genieten en een tijd waarin ook de kerk weer even nadrukkelijk in de belangstelling staat. De drang naar samenzijn, verbondenheid en genegenheid is in deze tijd dan ook net even groter. We kijken dan meer naar elkaar om en staan bij het feest van de geboorte van Jezus ook meer stil bij voor- en tegenspoed van naasten.  

Niemand weet immers precies wat het nieuwe jaar gaat brengen en hoe helder het lichtje voor een ieder van ons van die levenskerstboom gaat schijnen.  

God dankbaar zijn mag overigens altijd voor al het goede dat je mee mag maken. Belangrijk is echter ook om stil te staan bij de mensen die het moeilijk hebben en voor wie de verwachtingen ongewis of zelfs ronduit donker lijken. Wat mooi dat je dan voor je medemens God kunt influisteren als Hij zijn rondtochtje door het dorp doet. Dat God ook bij hen is die het moeilijk hebben, die wellicht geen mooie kerst zullen krijgen.” Voor hen hoop je op betere tijden en zelfs zo nodig een wonder, want daarin mag je toch als Christen blijven geloven…. ook al lijkt het schijnbaar bijna nooit te gebeuren! 

JOOST 

Omdat het bijna Sinterklaastijd is en ik het niet meer  in tastbare cadeaus zoek,  zou ik als wens zo graag  eens een volle kerk willen zien. Ik zou zo graag bij een reguliere dienst weer eens meer dan 10 kinderen naar voren zien komen voor de kindernevendienst. Ik zou zo graag weer eens een avondmaal in twee goed bezette diensten mee willen maken. Ik zou zo graag………. Ja we weten het allemaal, iets dat je nog zo graag nog eens zou willen,  is niet altijd meer mogelijk of realistisch! 

We kunnen en mogen weer een greep doen uit het (winter)programmaboekje,  aangeboden door en voor onze kerkelijke gemeente.                                                                                                                Uit een prachtig informatieboekje is er wederom een breed scala van activiteiten voor jong en oud met ondermeer:                                                                                                                           KND XL, wijkavonden/middagen, spitsuurgeneratie en eten met een praatje en  is dit nu al het cruciale middelpunt voor velen in de geloofsbeleving. Wat in vroegere tijden als extraatje werd geserveerd is nu als hoofdmaaltijd! Want waar de dienst op zondag  al jaren een dalende tendens laat zien,  moeten we het misschien ook wel noodgedwongen meer over de boeg gooien van geloof buiten de kerkbanken. 

 Dit jaarlijks steeds uitgebreider geloofsmenu, verworden tot een schijnbaar onbegrensd buffet, lijkt steeds met meer urgentie te worden ingezet om te kunnen overleven. De maatschappij van vandaag vraagt, of wij dit nu willen of niet, immers steeds meer om een andere invulling van het geloof. Kijk maar naar het verloop van de kindernevendienst. Is het niet pijnlijk om met meer regelmaat dan uitzondering slechts één of twee kinderen bij de paaskaars te zien staan. Zelfs het lied dat wij zingen op het moment van uitgeleiding,  is in het enkelvoud “De Here zegent jou!”  

Jongeren voelen er niet meer voor op zondag naar de kerk te gaan en de traditionele dienst te volgen. Langzaam maar zeker zijn ook van mijn generatiegenoten velen afgehaakt. Stilletjes verdwenen,  waarbij enkel het lidmaatschap nog een tijdje wordt aangehouden. Er wordt gekozen voor een andere tijdsinvulling op de dag des Heren!  

Kerkdiensten zoals wij deze beleven lijken niet meer van deze tijd te zijn. Hoe iedereen ook zijn best doet een open, gastvrije en tolerante gemeente te zijn voor iedereen, vooral de jeugd en jong volwassenen haken af.  Iedereen is druk met studie, vriendschappen, relaties en werk. Allemaal pijlers in het dagelijks leven waarin het geloof zichtbaar terrein verliest. Geloof is voor de meesten dan ook iets dat is overgedragen door de ouders en waar nu een eigen invulling aan wordt gegeven of zelfs helemaal geen vervolg! 

Wij konden vroeger in gelid aantreden op zondag en bij voorkeur twee keer. Snipperzondagen waren er niet bij en discussie over wel of niet meegaan waren niet aan de orde. Het hoorde bij de generatie van toen en valt ook niemand te verwijten. Nu gaat die geloofsvlieger niet meer op en red je het niet meer met deze aanpak. In deze huidige tijd kan en mag een ieder een mening hebben en meer eigen keuzes maken. Nu wordt er bewust gekozen en meer nagedacht over wat het geloof nu echt voor je betekent en wat voor jou de beste manier van beleving is. Ook daar valt wat voor te zeggen! 

Die eigen mening vormen past dan ook in de sfeer die in het winterprogramma boekje aangeboden wordt. Bewust en met het eigen gevoel over geloof praten wanneer daar behoefte aan is. De informele sfeer wordt daarbij gecreëerd door een huiselijk samenzijn met je leeftijdsgenoten.  

Op zich hoeft deze tendens helemaal niet zo zorgwekkend te zijn,  want met dit winterprogramma is decennialang overwinteren nog prima mogelijk. De kerk iets dunner bevolkt, de huiskamers als steeds belangrijkere geestelijke huisvesting goed bezet en eveneens een plek waar ook God met plezier aanschuift bij ondermeer een running diner! 

JOOST 

 U kent ongetwijfeld, die o zo vrolijk  klinkende zomerhit van Gerard Cox, “Het is weer voorbij die mooie zomer.”  In een nostalgische gemoedstoestand gaan we dan weer even terug in de tijd.

Naast al het spektakel dat de zomer een ieder kan brengen op vakantiegebied en als periode van ontspanning,  is het tegelijkertijd ook een tijdsspanne dat op ander gebied flink gas terug wordt genomen,  zoals ook kerkelijk.  

 Aangezien de toeloop naar de kerk buiten deze periode ook al afneemt,  is het in de zomerperiode helemaal raak wat betreft tanend kerkbezoek. In de pauzestand, op zomertarief en tal van uitdrukkingen zijn van toepassing op deze vakantieweken die soms tenenkrommend laat zien hoe leeg de kerk kan zijn. Mensen zijn op vakantie en nemen ook voorafgaand en naderhand even afstand van het kerkgebeuren. Was het misschien een tiental jaren terug nog puur de eigen vakantieperiode dat je de kerk even links liet liggen, nu is het voor velen bijna de gehele schoolvakantie even geen kerkenpad! 

 Dit ondanks dat Nederlanders  en zeker een Fries in het algemeen gehecht zijn aan regelmaat. Of het nu om werk, kerk, ontspanning en de daarbij behorende tijdsinvulling gaat, er zit systeem in.  Met de vakantie in het verschiet lijk je wel de finish aan te tikken van “beëindiging van verplichtingen”  .            De teugels even laten vieren, even “Apenkooi” zoals bij gym en dan weer terug in de banken! 

 Heel anders was dan ook  je jeugd en de schooltijd waarbij nog veel dingen onzeker waren en niet alles vastomlijnd. Veel mensen die nu enigszins in een vast stramien leven verlangen weleens naar die ongedwongen periode terug,  waarin je nog niet met alles en iedereen rekening hoefde te houden. Ik denk dat wij dat gevoel allemaal weleens hebben. 

 Een collega van mij,  die er vroeger een nogal tumultueus leven op na hield,  klaagt weleens eens over al die vastigheden die zijn levenspatroon nu beheersen. Vast werk, getrouwd, kinderen en zeker gelukkig,  maar ergens is er die drang naar dat leventje van vroeger waarbij een volgende dag nog eens onvoorspelbaar kon zijn.  

 Ook in de kerk hoor je weleens geluiden,  dat een dienst in hoofdlijnen vaak hetzelfde is en dus voorspelbaar. Vaak houden we daar van,  maar soms bekruipt je de gedachte: “Hé dit heb ik vaker gehoord.”  Bij veel kerkelijke onderdelen ben je nu eenmaal gebonden aan protocollen zoals bij doopdiensten “Je hebt al een naam..….”, de Paascyclus en de Kerst. De kunst is dan hier een dusdanige draai aan te geven dat het toch ook weer vernieuwend kan zijn. De kracht van herhaling met een twist!  

 Het is nu eenmaal het leven zoals wij dat in meerderheid leiden. We groeien op, maken bepaalde keuzes en treffen in veel gevallen onze levenspartner of blijven alleen. In alle gevallen probeer je hierbij een leven te leiden dat bij jou past met alle werkzame en sociale interacties die daarbij horen. Met voor ons ook het geloof daarbij als een vaste waarde. Dit veelal in een vast patroon. Jaar in, jaar uit! 

 Ogenschijnlijk saai misschien, maar ja het moet natuurlijk allemaal wel praktisch en haalbaar zijn. Doen we al iets anders dan gebruiken we daar onze vakantie voor,  waarin we veel vastigheden even loslaten om dat vrije gevoel weer even terug te krijgen en ook eens een ander pad kunnen bewandelen. Maar dan wel in die specifieke weken,  want daarna begint het normale leven weer,  met voor ons dan ook de kerk weer in onze gedachten en doen. Gelukkig maar!  Weer met een fris, uitgerust en opgeladen lichaam en geest die  weer een flinke periode van dat normale, soms saaie leventje kan genieten!                                                                                                                                         JOOST 

Ik dacht  zondagmorgen (eerste Pinksterdag) nu gaan wij het beleven!

Het religieuze wereldvermaarde “Hour of Power” concept in de Kruiskerk                               op prime time 9.30 uur.

In mijn gedachten, zo stelde ik mij dit gebeuren voor, opzwepende muziek en sprekers die het vuurtje nog net even iets meer weten op te stoken!                                                                Een uur van power, religie waarbij je meteen op het puntje van de kerkbank zit en vuurwerk kunt verwachten! Het bleek echter mee te vallen……of juist niet. Keurige gevoelige en melodieuze Engelse liederen van Youtube en in onze eigen moerstaal Elly en Rikkert als meest enthousiaste blikvanger. Hierna nog een gemoedelijke discussie over de sterkte en zwakte van onze geloofsgemeenschap,  onder het genot van een bakje power-koffie en dat was het dan wel! Blijft de vraag, hebben wij nog wel “Hour of Power” momenten?

Bij Amerikaanse geloofsprogramma’s denk je immers al snel aan geloofsbeleving in de overtreffende trap, maar na het zien van een stukje van dit muziekprogramma op Youtube, valt het ogenschijnlijk ook wel weer een beetje mee. Toch nog wel vrij beschaafd vanuit Amerikaans oogpunt. Wij zijn  er overigens ook geen de mensen  om ons overdreven te laten gaan en uitzinnig het geloof te beleven en te belijden. Friese nuchterheid gecombineerd met gezond verstand houdt dat wel tegen.

Toch blijft bij mij de term “Hour of Power” wel hangen.  Ik zag het op de Billboards aan de rand van het dorp aangekondigd en dan komen toch meteen associaties naar boven. Wel of niet in het juiste perspectief gedacht! Een uurtje alles uit de kast om je geloof weer even op te peppen. Zoals Sieberen het na de groepsdiscussie verwoordde: “Het geloof en de kerk als tankstation en brandstof in je dagelijkse leven. Dus als je het zo bekijkt is de dienst zeker van waarde geweest!

Sowieso staan we met de zomervakantie voor de boeg voor oplaadmomenten. Het drukke hectische bestaan even in de spaarstand om lichaam en geest even de nodige rust te gunnen. Misschien ook om weer even stil te staan bij het geloofsleven dat er in alle drukte nogal eens bij inschiet. Is er nog wel de ruimte voor een “Hour of Power”-moment in ons leven. Hoe vullen wij dat in en staat het nog wel in onze prioriteitenlijstje. Gaan we nog naar de kerk uit gewoonte, gemeenschapsgevoel of zijn de woorden ook nog van evident belang die worden gepredikt?

We zitten met het voorjaar en de zomer naar mijn idee in de mooiste tijd van  het jaar. Al het groen en de bomen in bloei is een prachtig gezicht en ook de vogels vliegen af en aan om hun populatie in stand te houden. Voor mij werkt het geestverruimend en hoewel het werk in de tuin er ook naar is,  heb ik het er heel graag voor over! Zon en licht geven in de meeste gevallen toch wel vrolijkheid en energie  en we mogen straks ook nog eens genieten van een welverdiende vakantieperiode. Vele uren aan uitstaande ‘Hour of Power” op velerlei terrein.

In het dagelijks leven heeft ongetwijfeld een ieder wel eens een “Hour of Power” moment gehad. Vaak onverwacht dat je ineens met de neus op de feiten werd gedrukt en weer inzag hoe belangrijk het geloof  voor je kan zijn. Bij ziekte of tegenslag,  maar ook bij voorspoed die je rationeel niet altijd kunt verklaren of duiden. Het ongrijpbare van het geloof wat juist ook geloven is. Als het goed is,  laat het geloof je niet los en wil het je altijd vasthouden, in goede en slechte dagen. Ook dat is geloven! Straks in de komende zomervakantie mag je rustig aan de oplader en komt er zo’n “Hour of Power” moment voorbij. Probeer die dan eens vast te houden!

JOOST

Ik vind het altijd prachtige woorden van na de verkiezingstijd. Het verwoordt dan de persoon die uit een warboel van politieke stromingen een gestroomlijnd geheel moet maken. Vooraf informatie inwinnen waarna de formatie plaats kan vinden. Iedere partij met potentie en veelal een behoorlijk aantal zetels,  zal dan strijden voor de verwezenlijking van haar politieke programma in het uiteindelijke kabinet. De selectie van de best passende combinatie van partijen met als doel een collectief sterk geheel te smeden, die weer een viertal jaar de dienst mag uitmaken.

Ik zie het al voor mijn ogen gebeuren dat deze gang van zaken ook in het zoeken naar ambtsdragers gaat  plaatsvinden…….. of is deze tendens al gaande? Een wijs persoon uit de gemeente wordt aangewezen om verschillende personen te polsen in de kerkenraad zitting te nemen. Met de uiterste zorgvuldigheid en discretie worden deze gemeenteleden benaderd en geïnformeerd over de ontstane vacature die door hen zou kunnen worden opgevuld. Ook nu met het doel er een passend geheel van te maken. Kijkende naar de zittende leden en vanuit deze basis zorgen voor een weloverwogen aanvulling!

In zekere zin is dit in de maatschappij de gebruikelijke gang van zaken. Ook in het bedrijfsleven moet je in het team passen. In de sollicitatieprocedures moet blijken of je capaciteiten toereikend zijn en dat je ook nog eens een waardevolle teamspeler bent. Ja als je vacatures doorleest in de krant dan moet je in veel gevallen bijna een supermens zijn. Alle goede eigenschappen die maar mogelijk zijn verpakt in een mens!

Maar ook in relationele sfeer zoals bij het immens populaire programma “Boer Zoekt Vrouw” (al beweren velen hier nooit naar te kijken…….. vier miljoen kijkers!) gaat het om “formeren”. Al naar gelang het voorkomen van de kandidaat moest uit een soms imposant gevulde postzak de mogelijk “ware” levensgezel gekozen worden. Voor de ene kandidaat is dit  dan een gelijkgestemde, weer een andere zoekt een tegenpool. Zoals boer Olke met zware Friese tongval meteen al informeert naar de gemoedstoestand van zijn vrouwen: “Hoe is ’t  met jou?” Informeren en uiteindelijk formeren!

Het leven en de maatschappij lijkt dan ook wel een voortdurende formatie van mensen op divers gebied. Politiek, bedrijfsleven, verenigingswerk en relaties, overal wordt gezocht naar een passende combinatie van mensen die ervoor moet zorgen dat je er beter en sterker van wordt. Samenwerken om vooruit te kunnen. Uiteraard zal er voor de betaalde vacatures meer animo zijn dan voor de onbezoldigde! Het zoeken naar vrijwilligers voor het verenigingsleven kost immers steeds meer tijd en moeite. Mensen binden zich daarbij dan ook nog liever aan kortlopende projecten dan een jarenlange termijn.

De periode van formeren is ook voor de kerkenraad nu weer actueel. Verschillende posten moet weer worden opgevuld en de nodige lijstjes met voorkeurstemmen worden weer geraadpleegd. Vooraf is er bij de toetsing van de namen al een inschatting van een mogelijke bereidheid tot……. en de kerkenraaddiscipelen kunnen tot actie overgaan. Hier ook weer eerst informeren, lijntjes uitzetten en behoedzaam te werk gaan.

Gelukkig lukt het bij ons nog steeds de vacatures in de kerkenraad bezet te krijgen. Wat hierbij helpt is een goede organisatie en een goede sfeer. Natuurlijk kent iedere ambtstermijn haar moeilijkheden en discussie punten waarbij de gemoederen soms flink kunnen oplopen, maar als de basis goed is kom je vanzelf weer in rustiger vaarwater.

Ook bij onze PKN Gemeente in Berltsum is er, lijkt mij, wel het gevoel dat we het met een steeds kleiner wordende groep samen moeten doen willen we overleven als kerk. Vooruitkijken en positief de toekomst tegemoet met een kerkelijke gemeente divers in karakters en kwaliteiten. Als we allemaal die enthousiaste teamspeler willen zijn om  kerk en gemeenschap te blijven kunnen we nog moeiteloos decennialang informeren en formeren!                                                                                                                    JOOST

We zitten in de maanden van de verkiezingen. Met de Amerikaanse verkiezingsoorlog net achter de rug mag Nederland zich opmaken voor de erfenis van Rutte of……..gaat hij voor een verlenging. Wie had ooit kunnen denken dat Trump de macht zou krijgen in Amerika. Een zelfvoldane bluffende zakenman die over lijken gaat om zijn doel te bereiken. Geld en macht hier onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Bij de Inauguratie de hand op de bijbel van de vermaarde president Lincoln, die een einde wist te maken aan de slavenarbeid, en de dienstdoende huis bijbel. Zelfs de nieuwbakken First Lady Melania Trump, die normaliter toch meer gaat voor de modebladen Cosmopolitian en de Avant Garde, mocht eveneens het kostbare religieuze kleinood aanraken! Groter kan het contrast niet zijn, de zegen van God vragen voor een presidentschap die voorafgegaan is aan moddergooien, zwartmakerij en een gevecht onder de gordel! Grotere heiligschennis is eigenlijk niet denkbaar!

“Trump heeft een gezicht als een sinaasappel”, zei een klein jongetje een poosje terug toen het onderwerp ter sprake kwam. Op zich geen verkeerde benaming denkende aan een perssinaasappel die tot het laatste druppeltje vuilspuiterij wordt uitgeperst. Maar naast al die verwondering over wat in het wereldtoneelspel van de politiek mogelijk is, is er tegelijkertijd ook wel enige beschaamde bewondering dat een persoon het met dusdanige bedenkelijke verkiezingingrediënten zo ver kan schoppen.

De te vriendelijke Hillary Clinton had hierbij het nakijken. Gezegend met zoveel meer vaardigheden en politieke bagage legde zij het af tegen populisme en een grote mond. Want dat is toch wat de mensen willen. Leiders die uitgesproken zijn en man en paard durven te benoemen. In deze tijd van onrust en angst voor het terrorisme en de radicalisering van de Islam zoeken de mensen steun bij uitgesproken tegengeluiden. Zie het als proteststemmen voor halfslachtig beleid. Rutte, die zich nu al manifesteert als een “Wilders Light” komt met een open brief in de dagbladen om te wijzen op het verval in de normen en waarden van de samenleving waarin het fatsoen tot een lijdend voorwerp is gedegradeerd. Dreigend met harde maatregelen wil hij en zijn partij een graantje meepikken van de landelijke onrust.

In mijn jongere jaren kon je alle politici bij naam. Een Lubbers, Van Agt en Den Uijl, maar ook de ministersposten die bemand werden door persoonlijkheden als een Els Borst, Hanja Maij-Weggen, Wiegel, Neeltje Smit-Kroes en ga zo maar door. Je hoefde de namen en functies niet uit je hoofd te leren, je kon ze gewoon. En nu, nu je toch bewuster in de maatschappij staat, is de politiek grotendeels een selectie van nietszeggende grijze muizen zonder respect en aanzien.

Ook de Christelijke partijen delen helaas in de malaise. De SGP en de Christen Unie ondervinden veel problemen in hun zoektocht aansluiting te vinden bij een grotere kiezersgroep en zullen toch meer met de tijd mee moeten gaan. Het CDA van Buma doet geweldig zijn best maar mist de sympathie van het volk en deed het vooral goed in tijden van verzuiling in combinatie met een charismatische leider. Maar die hokjescultuur is allang voorbij sinds de kerk ziende ogend terrein verloor.

Op het wereldtoneel wordt het geloof misbruikt en gebruikt gezien de IS maar ook het Trumpisme in Amerika. Het geloof de schuld geven van de brandhaarden in de wereld is onterecht, de mens blijft verantwoordelijk voor zijn eigen daden want de kern van de bijbel is liefde en medemenselijkheid. De tien geboden zijn er niet voor niets en roepen toch niet op tot het huidige wereldbeeld.

Een hand op de bijbel leggen is niet voldoende om een land naar eer en geweten te regeren en de  bijbel of Koran als dwangmiddel opleggen en het geloof er met geweld in stampen evenmin. Gezond verstand en een verfrissende Bijbelcursus zouden misschien voor velen baanbrekend werk kunnen verrichten!

JOOST