Mijn vorige column, het lijkt een eeuwigheid geleden, ging over ‘te’. Over een economie die alleen lijkt te floreren als die gevoed wordt door beter, mooier, groter en meer. Ik pleitte voor een collectief stapje terug, voor een maatschappij waarin de doeners qua waardering en beloning gelijk staan met de denkers. Een wereld waarin we het milieu haar ruimte teruggeven. Dat alles voor het welzijn van de mensheid. Echter zo, zo het nu is, dat is niet wat ik in gedachten had. Opeens spelen we mee in een thriller, met een wel heel eng script.

Meer lezen over Angst

Te veel, te duur, te vaak of te goed. Vul maar in, aan alles waar ‘te’ voor staat mankeert wat. Behalve bij ‘tevreden’ zou je denken. Helaas, ook daaraan kleven haken en ogen. Het meer is nooit vol, placht mijn boekhoudleraar 40 jaar terug al te preken. Nu is economie nooit mijn sterkste vak geweest. En waarom economie alleen floreert bij beter, mooier, groter en meer, ik heb het nooit goed begrepen. Maar ik heb het vak economie dan ook laten vallen zodra dat kon.

Kennelijk ligt in tevredenheid een collectief geluksideaal besloten. Geluk is een bevel geworden en zo dominant dat bedrijven en politici het misbruiken om mensen een competitief leven binnen te lokken, dat hen vervolgens ongelukkig maakt. Deze mooie volzin heb ik niet van mezelf, het is een uitspraak van Carl Cederström, een Zweedse onderzoeker die er een boek over schreef ‘Ons geluksideaal’, een kijkje in de geluksindustrie. Meer lezen over Te

We deugen

Ik ga slapen, ik ben moe,

sluit mijn beide oogjes toe.

Here, houd ook deze nacht

over mij getrouw de wacht.

Wie groeide niet op met deze veelzeggende eenvoud. Het zit erin gebakken. Eén keer klonk het heel bijzonder. Mijn moeder was pas gestorven en dominee Joop Visser bad dit gebed met ons. Lang zong ik het ook met onze (klein)kinderen en de rij voor wie we zongen werd steeds langer. Tot het moment waarop de oudste kleinzoon meldde: “Beppe, dut singe wij echt niet meer. Hier bin wij nou echt te groat foor.” Meer lezen over We deugen

Een handvol feiten

In de stille kerk klinkt het gebed van de dominee. Een enkeling kucht of schuift met zijn voeten over de vloer. Ineens loopt mijn binnentemperatuur op en begin ik rood op te gloeien. Ik hoor de dominee, maar niet wat hij zegt. Zo zacht als mogelijk rommel ik in mijn tas om het voorwerp van de plotselinge onrust te pakken, mijn mobiel. Stilletjes zet ik hem in de vliegtuigstand en laat hem terug de tas in glijden. Oef, het zal je gebeuren… Sindsdien check ik elke zondagochtend mijn tas, want als er één ding is dat ik niet mee wil nemen naar de kerk, dan is het mijn mobiel. Dat is een feit. Feit 1.

Elke zondagochtend kijk ik ook in mijn portemonnee, zit er nog kleingeld in? Dat is wel even een dingetje, zeker sinds ik contactloos betalen heb ontdekt. Ideaal. En dat elk voordeel zijn nadeel heb, ook dat is een feit. Feit 2. Lastig, maar daar hebben de kerkrentmeesters wat op bedacht. De app. Meer lezen over Een handvol feiten

Gefascineerd was ik. Van onze melkboer. Om precies te zijn, van zijn neus. In mijn ogen een hele grote. Je kon erop wachten. De betovering oversteeg de waarschuwingen van mim. Ik stelde mijn grote waaromvraag. “Wêrom het Thys soa’n groate neus?”. Het antwoord weet ik niet meer, maar mim kon mij wel smoren. Waarom? Dat ontging de kleuter die ik toentertijd was.  

Waarom heeft God die boom in het paradijs gezet. Dat had Hij toch niet hoeven doen? Dan had de wereld er toch totaal anders uitgezien? Hij had toch kunnen weten dat wij de verleiding niet zouden kunnen weerstaan. Met andere woorden, het is toch ook wel een beetje zijn eigen schuld dat het fout ging?  Meer lezen over Waarom? 

Opdat we niet vergeten. Het zijn woorden die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden met de oorlog, de verschrikkingen die ermee gepaard gingen. Vergeten kan leiden tot pijnlijke gevolgen. In het groot, in het klein. 

 Ik raakte met haar aan de praat. Mijn interview met Durkje Posthumus zette haar aan het denken, vertelde ze. Ze zag zichzelf zitten, gekluisterd aan de keukentafel, haar uren slijtend met handwerken en knutselen. Gezien haar ziekte een niet ondenkbaar toekomstbeeld. Ze werd er niet vrolijk van en het benauwde haar. Ik was er stil van en dacht aan mijn goede voornemens. In dat scenario reserveer ik elke week een middag om deze en gene een bezoekje te brengen. Zoals het een goed christen betaamt. Omdenken en aandacht voor onze naasten, zodat ze niet in dat eenzame vergeethoekje belanden. Hoe moeilijk kan het zijn.  Meer lezen over Vergeten 

Oei, word ik gevraagd of ik Joost als columnist wil opvolgen voor ons kerkblad. Kijk, gaat het om versterking van een of ander zangkoor, dan is er niemand die op het idee komt mij te vragen. En terecht, zingen is een kwaliteit die in mijn geval louter binnenshuis tot zijn recht komt. Is er iets waar een pen aan te pas komt, dan is het een ander verhaal, dan sta ik redelijk hoog in de dorpshitlijst. Na meer dan 20 jaar Op ‘e Roaster en heel veel schrijfsels verder, misschien ook niet verwonderlijk. Ik heb me een jaar of zes geleden dan wel laten verleiden tot het bundelen van mijn columns in boekvorm, maar een column schrijven voor het kerkblad, dat is andere koek. In mijn beleving hoort daar wel een ‘christelijk sausje’ overheen. Ik heb niet de illusie dat ik onze Jan, alias Joost, kan evenaren. Waar haalt-ie het alle keren weer vandaan, is een gedachte die mij vaak bekroop bij het lezen van zijn spontane, humoristische schrijfsels met een boodschap. Wat ik nu zeg, heet zoiets niet een veer in de kont steken? Nou Jan, je hebt ‘em verdiend.  Meer lezen over Verwondering 

Onze voorganger van een aantal weken terug, de heer Ruben Koningsveld, memoreerde al aan het begrip tijd. Minuten, uren, dagen, weken, maanden en jaren. Begin je aan een nieuw jaar dan is het uitgerekend in seconden een astronomisch getal en lijkt het jaar daarop mijlenver weg! Toch is het soms niet te bevatten hoe snel de tijd gaat! Zo is het voor mij ook gegaan wat betreft de column die ik schrijf voor Tsjerkelûden. Na mijn besluit te stoppen met deze column wist mijn eindredacteur en verzorger van de illustraties bij mijn verhalen Wim Kuikman mij haarfijn te vertellen dat met het schrijven van deze laatste bijdrage precies vier jaar zijn verstreken!  Meer lezen over ER IS EEN TIJD VAN …… 

De tijd gaat  snel, alweer een jaar voorbij. Terugkijken is dan vaak het onvermijdelijke motto en het is tevens een periode van afronding en nog even de puntjes op de i. De balans wordt opgemaakt voor 2018. Bedrijven kijken terug naar het afgelopen jaar in cijfers en letters. Het nieuws, de sport en tal van andere takken uit de maatschappij maken een overzicht van wat dit jaar heeft opgeleverd. De kerk zal hetzelfde doen en een markering maken van waar het nu staat in een tijd waarin geloven niet meer vanzelfsprekend is. Toch, met de Kerst in aantocht is naast het terugkijken verwachtingsvol vooruitzien gelukkig eveneens belangrijk en waardevol! Immers de mens leeft ook van de verbeelding!

De Kerst, de periode waarin we de geboorte van Jezus vieren. Het is een tijd waarin licht, hoop en vertrouwen pijlers zijn in ons gejaagde bestaan waar vaak geen prominente plek meer is voor het geloof. De huidige Kersttijd wordt immers beheerst door gourmet, fondue en het traditionele familiebezoek en juist dan ervaar je pas dat het bezoeken van de Kerstdiensten een extra dimensie blijft geven in je leven en verfrissend werkt. Een mens wil niet alleen aantoonbare feiten op papier en een scherm, maar wil blijkbaar ook nog ergens in geloven! Het geeft ons weer even een “boost” om weer intenser met geloofszaken om te gaan. Meer lezen over EEN NIEUW BEGIN

Sinds kort heb ik er weer een nieuwe hobby bij, namelijk tochtjes maken op de racefiets. Zeer lichtjes aangestoken door een collega, maar in de verste verte niet meteen overtuigd en gegrepen door de noodzaak en het enthousiasme van deze bezigheid, was de start ronduit aarzelend. Nu een klein aantal tripjes verder verbaas ik me nog het meest over de mooie omgeving, verrassende paadjes en de soms schitterende luchtpanorama’s zo dicht bij huis! 

 Langs ‘s Heren wegen” en “kerkenpad” zijn dan voor mij de meest toepasselijke religieuze benamingen voor in dit geval, de schoonheid van alles waar wij in leven. De schepping van al dat mooie om ons heen. Zo lieflijk en rustgevend als de natuur hier kan zijn, zo weerbarstig is deze echter in de overzeese gebieden van wat wij op onze tv voorgeschoteld krijgen. Van orkanen in Amerika met bijna koosnaampjes als “Diana”en “Irma” tot de Tsunami op het Indonesische eiland Sulawesi . Meer lezen over KLIMAATSCHOMMELINGEN