Levi gaat op een dag buitenspelen met zijn vriendjes. Ze voetballen, klimmen in een boom en rennen achter elkaar aan. Op een gegeven moment stelt één van hen voor om verstoppertje te gaan doen. Levi is enthousiast; verstoppertje spelen is altijd leuk. Omdat hij zo enthousiast reageert, is snel besloten dat Levi zich als eerste mag gaan verstoppen. 

Terwijl zijn vrienden tot 100 tellen, rent Levi er vandoor. Hij weet meteen waar hij zich gaat verstoppen. Hij rent een steeg door, naar een klein parkje. Daar gaat hij van het pad af en springt hij in de struiken. Hij knielt tussen de struiken, terwijl hij in de verte hoort hoe z’n vriendjes roepen ‘100, we gaan zoeken!’ Levi is tevreden; hier gaan ze me nooit vinden! Minuten gaan voorbij. Levi kan vanuit zijn verstopplek zien dat zijn vriendjes nog niet het park in zijn gekomen. Hij hoort ze in de verte af en toe wel roepen, maar dat klinkt steeds verder weg.

Het duurt wel lang! Zijn z’n vrienden zo dom dat ze niet in het parkje gaan zoeken? De spanning slaat bij Levi om in verveling, en zijn verstopplek wordt steeds oncomfortabeler. Langzaam bekruipt hem een gevoel van eenzaamheid; hij zit hier maar alleen terwijl zijn vriendjes bij elkaar zijn. Maar ja, verstoppertje speel je om te winnen…

Op een gegeven moment vindt Levi het niet zo leuk meer. Hij gaat rechtop staan en kijkt om zich heen. Dan ziet hij zijn vriendjes op een grasveld in de verte. Ze zijn helemaal niet aan het zoeken; ze zijn met elkaar aan het voetballen! Hoe lang zijn ze al gestopt met zoeken?! Levi is boos en verdrietig, en rent naar huis. Daar vertelt hij snikkend aan z’n grootvader wat er gebeurd was; ‘ik was verstopt maar niemand ging mij zoeken!’ Zijn grootvader luistert aandachtig en zet Levi op schoot. ‘Levi,’ sprak hij zorgvuldig, ‘dit gevoel vertelt je iets over God. Hij is verborgen, maar wil graag gezocht worden. Maar de mensen zoeken Hem niet eens…’

Dit is (mijn bewerking van) een oud joods verhaal, dat volgens mij heel treffend verbeeldt hoe veel mensen in ons land met religie omgaan. De vraag of er een God is en alle grote vragen die daaraan verwant zijn, lijken steeds vaker beantwoord te worden met een onverschillig schouderophalen. ‘Vroeger’ was de samenleving ingedeeld in ongeveer 3 categorieën: theïsten (de overtuiging dat er een god is), atheïsten (de overtuiging dat er geen god is) en agnosten (de overtuiging dat we niks over god kunnen weten).

Recent is er een nieuwe term bedacht om aan dat rijtje toe te voegen: apatheïsten, een woordspeling van apathie (onverschilligheid) en theïsme. Apatheïsten zijn niet geïnteresseerd in de vraag naar een god. Om in termen van het verhaal van Levi te blijven: ze zijn gestopt met zoeken. De vraag naar God laat hen koud.

Nederland is de afgelopen decennia gigantisch veranderd als het gaat om kerkgang en geloof, dat weten we allemaal. Als reactie daarop heb ik een gedachte vaak voorbij horen komen: ‘mensen zijn nog net zo religieus, maar ze vinden nu hun antwoorden gewoon elders.’ Was het vroeger de kerk, dan is het nu een filosofische praatgroep of een spirituele reis naar Thailand. Mensen zoeken en verlangen nog net zoveel als altijd, maar nu op andere en uiteenlopende plekken.

Dat zou zo kunnen zijn. In dat geval is het aan ons als kerk om mensen te blijven uitnodigen in ónze zoektocht naar God. ‘Laten we samen zoeken! En hier heb je wat wij tot nu toe gevonden hebben.’ Wij zijn zelf ook zoekende naar die Verborgen God, en we hebben daarover nooit het laatste woord gezegd.

Maar als ik gesprekken voer, zeker met jongeren en jongvolwassenen, en als ik kijk wat er in het nieuws en op social media voorbij komt, twijfel ik nog wel eens of het zo simpel is. Zou het kunnen dat veel mensen in Nederland de zoektocht simpelweg gestaakt hebben? Dat de vraag naar spiritualiteit en de vraag naar God voor veel mensen niet meer relevant is? Is er nog bij iedereen een verlangen naar die zaken? Of hebben decennia van consumptiegedrag en individualisering dat ingebouwde verlangen naar God succesvol in de kiem gesmoord? Is de tijd van het apatheïsme aangebroken?

Stel dat dat zo is, en we niet langer bij iedereen een onderhuids verlangen naar spiritualiteit kunnen vermoeden, wat doen wij dan als kerk? Wij willen mensen graag helpen zoeken, we willen ook bepaalde antwoorden aandragen, maar wat als er geen vraag meer wordt gesteld? Of dichterbij: wat als je kinderen het niet met je oneens zijn over het bestaan van God, maar als de vraag hen gewoon niet boeit?

Ik blijf vasthouden aan het feit dat wij Gods schepsels zijn, gemaakt om op Hem gericht te zijn. Dat bekende beeld van een gat in ons hart dat alleen God op kan vullen. Er zal, hoezeer het ook ondergesneeuwd is, altijd een zintuig in ons zitten dat op God gericht is. In radicaal apatheïsme geloof ik dus niet. Maar allemachtig, wat kan het verlangen naar God diep ondergesneeuwd raken.

Wij gaan een nieuw tijdperk in van kerken in en vanuit het MFC. Daar gaan we publiek en openbaar zoeken naar de Verborgene, en soms vangen we een glimp van Hem op. Laten we hopen en bidden dat ons zoeken ook anderen er toe aanzet om weer mee te doen met het goddelijke verstoppertje. God is erg goed in het spel, maar stiekem wil Hij het liefst gevonden worden en zal Hij ons altijd hints geven.

98.. 99.. 100! Wij komen!

Ds. Rob Bergsma

“Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf” (Romeinen 12 vers 10)

Als ik deze woorden schrijf bedenk ik mij dat het nu ca 3 jaar geleden is dat vele activiteiten in onze maatschappij en dus ook in de kerk, ook in die van ons, kwamen stil te liggen ivm corona.  Een bijzondere tijd. Tegelijkertijd ook een tijd, en dat klinkt raar, om samen na te denken over wat er dan wel kon.  Samen met anderen (op redelijke afstand van elkaar!) nadenken over hoe gaan we als kerk hiermee om. Samen, dat woord komt ook veelvuldig in de bijbel voor.

Het begint al in het eerste bijbel-boek Genesis, de eerste mens Adam krijgt iemand naast zich, Eva. Samen!  Dat biedt perspectief.. Er zijn nog veel meer plaatsen te noemen in de bijbel waar het woord “samen” genoemd wordt.

Het kan niet anders dan te concluderen dat de boodschap hiervan is dat de ene mens de andere mens nodig heeft. Wat dat betreft is de bijbel duidelijk.

Dat geldt nog steeds. Ook in onze tijd hebben we elkaar nodig, in leuke maar ook in minder leuke tijden. Dat geldt voor een ieder van ons privé, maar ook in andere verbanden. Wat kan een voetbalclub zonder het gevoel van “samen”, wat kun je als collega’s op je werk zonder “samen”, wat kun je als kerk zonder “samen”?

Kortom, een mens heeft andere mensen nodig. In de bijbel wordt daar vaak naar verwezen. Je kunt anderen op verschillende manieren tot steun en troost zijn, ook in onze tijd. Dat zijn misschien wat  “zweverige woorden” maar ze willen gewoon zeggen:  let een beetje op elkaar!

De bekende psychiater Dirk de Wachter vat deze woorden samen:  “…in de aanwezigheid van de ander zijn”. Maar de boodschap van het Christelijk geloof is meer: er is iemand die voor ons geleefd heeft, Jezus!  Hij was er in de tijd dat Hij op aarde leefde voor de mensen van toen.

Hij wist dat Hij zou sterven aan het kruis en weer opstaan…..   En….Hij heeft belooft om terug te komen…. Een giga-verhaal in een notendop…..een verhaal wat we soms nauwelijks kunnen bevatten. Als kerk geloven we in dit verhaal….we hebben elkaar nodig om dit verhaal samen te delen. Dit verhaal is TE GROOT voor een mens alleen…samen delen is hier op zijn plaats.

Als kerk van Berltsum willen we samen handen en voeten geven aan dit verhaal, en het delen. In de afgelopen tijd zien we nieuwe dingen gebeuren zoals nieuwe initiatieven van de diaconie om mensen te  helpen op diverse manieren, nieuwe initiatieven richting jongeren zoals Seldsum, gespreksgroepen voor jong volwassenen, Running Dinner is er weer om ook op die manier dit verhaal te delen, Reflekt voor de Jopers, Blitz voor de kids, daarnaast zijn er nog volop activiteiten voor middenmoters en ouderen zoals o.a. Eten met een praatje, Ontmoetingsgroepen en noem maar op.  En dan heb ik het nog niet eens over de pastorale ondersteuning van predikant en het team van wijkouderlingen, wijkbezoekers en contactpersonen en een jongerenwerker en al die vrijwilligers die op één of andere manier meedraaien om dit verhaal samen te delen met anderen!

Ook is er elke week een gebeds-uur op de woensdagmorgen vanaf 10.00 uur en op de zondag is de wekelijkse eredienst. Zo maar een greep uit al die momenten waarop we “samen” komen om te ervaren en te delen wat dit giga-verhaal ons, mij, u, jou, jullie te zeggen heeft.

Samen kerk zijn. Yes! Dat geeft vertrouwen voor nu en vandaag maar ook voor morgen en de toekomst. Op die manier mogen we elkaar steunen en troosten of om een bijbels woord te gebruiken: we mogen elkaar tot zegen zijn.

Onderstaand gedicht geeft prima weer wat het betekent om samen elkaar tot zegen te zijn.

“Mag ik jou tot zegen zijn, naast je lopen op de reis?

Samen achter Jezus aan, gaan waar Hij ons wijst.

Laat ons delen in zijn liefde, voor elkaar de minste zijn.

Met elkaar het leven vieren, uitzien naar het koninkrijk.

Mag ik jou tot zegen zijn, jou aanvaarden zoals Hij?

Zoeken naar verbondenheid , dwars door alle strijd.

Laat ons wijze woorden spreken, zwijgen als dat nodig is.

Met elkaar een voorbeeld geven, leven als getuigenis.

Laten wij tot zegen zijn voor de mensen om ons heen.

Vol van liefde zoals Hij, open en gastvrij.

Laat ons delen, laat ons geven, geven wat de ander mist.

Elke stap is vol van leven, omdat Jezus bij ons is”.

(Anneke van Dijk-Quist, 2019)

Als jij, jullie nog ietwat onbekend zijn met onze kerk nodig ik je, jullie hierbij uit om contact te leggen. Bel of app mij via 06 29070303 en samen zorgen we er dan voor dat ook jij, jullie je thuis mogen voelen in onze kerk. Samen kerk zijn. Yes!

Sybren van Tuinen

Kol. 3: 12-14 (NBV’21) Omdat God u heeft uitgekozen, omdat u zijn heiligen bent en Hij u liefheeft, moet u zich kleden in innig medeleven, in goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld. Verdraag elkaar en vergeef elkaar als iemand een ander iets te verwijten heeft; zoals de Heer u vergeven heeft, moet u elkaar vergeven. En bovenal, kleed u in de liefde, dat is de band die u tot een volmaakte eenheid maakt.

“Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven wie ons iets schuldig is.” Zo klinkt dat vers uit het Onze Vader tegenwoordig, sinds we de versie uit de Nieuwe Bijbelvertaling volgen. Geen ‘schuldenaren’ meer. Bij het woord schuld denk ik nog vaak aan financiële schuld, zoals mijn studieschuld. Maar dit vergeven uit het Onze Vader gaat natuurlijk om veel meer dan alleen financiën. Een geldschuld bij iemand kwijtschelden is één van de makkelijkste vormen van vergeving die we kennen. Dat zijn vaak uiteindelijk maar cijfertjes. Maar iemand vergeven die jou iets heeft aangedaan, is zoveel moeilijker. Zo moeilijk kan het zijn, dat het soms haast onmenselijk voelt om iemand aan te moedigen om over vergeving na te denken. Toch schrijf ik dit stukje.

Ik loop nu een tijdje rond in het pastoraat, en ik heb al een aantal levensverhalen mogen aanhoren. Niet zelden komen er dan ook verhalen naar boven over beschadigd vertrouwen en verbroken relaties. Ruzies die nooit bijgelegd zijn, families die elkaar nooit meer spreken. Een deel ervan heeft ook te maken met de kerkelijke ontwikkelingen in Berltsum van de afgelopen 20 jaar (en daarvoor). Ik heb mij al enkele keren afgevraagd: zou vergeving hier nog een optie zijn? Is er nog een verlangen om weer tot elkaar te komen?

En ik schrik soms van het gemak waarmee mensen over anderen zeggen dat die ander het heeft verprutst en dat diegene nooit meer welkom is. Geen behoefte aan een gesprek, geen verlangen meer naar herstel, gewoon voor altijd over en uit. Laat staan dat die ander zomaar vergeven zou worden…

Vergeving is een mogelijke oplossing in een situatie waar de één de ander heeft benadeeld. Bijvoorbeeld: iemand slaat mij. Dat doet pijn en er was geen goede reden voor. Tussen die persoon en mij is er nu een ongelijke score; ik heb pijn en hij niet. Ik kan terugslaan, dan staan we weer quitte. Maar dat ‘wraaknemen’ gaat in onze ruzies ook vaak op een andere manier. Je hoort het soms mensen zeggen: ik kan die ander pas vergeven als hij eerst bij mij komt en sorry zegt. En het goedmaakt. En in alles laat zien dat hij spijt heeft. En mij voorlopig in alles gelijk geeft. En geduldig luistert terwijl ik een tirade houd over hoe fout hij is geweest. En de schade vergoedt. Dán, als de ander zich vernederd heeft en alles rechtgezet heeft, zou ik hem kunnen vergeven. Kun je dan nog spreken van vergeving?

Jezus laat ons zien wat echte vergeving is. Wij stapelen elke dag een schuld bij God op. We gaan tegen Zijn wil voor ons leven in, we beschadigen mensen en de wereld om ons heen. We zijn bot, lui, egoïstisch of trots. En misschien nog het ergst: we vergeten God voortdurend, terwijl Hij al onze aandacht verdient. Wat doet God? Hij slaat ons niet terug. Gelukkig maar, wij zouden meteen vergaan. Hij laat ons ook niet kruipen of Zijn vergeving verdienen (als dat mogelijk zou zijn). En hij laat het conflict tussen ons ook niet eindeloos voortsudderen. Hij koos de weg van vergeving: Hij incasseerde de pijn. De pijn die wij veroorzaken kregen we niet weer keihard in ons gezicht terug, maar Hij nam het op zich, aan het kruis.

Vergeving is nooit pijnloos. Het is niet net doen alsof er nooit iets gebeurd is. Het is niet de tand des tijds zijn werk laten doen. Vergeving is bewust besluiten de pijn van wat gebeurd is te accepteren; om de ongelijke rekening te laten bestaan. Wie doet zoiets? Waarom zou je dat doen? Om bevrijd te raken van eeuwige wrok, om relaties te kunnen herstellen die verbroken zijn, om met elkaar in vrede te kunnen leven. En: omdat Jezus het ook voor ons heeft gedaan, en hierin van ons vraagt om Hem te volgen.

Zullen wij als gemeente proberen om de vergevende liefde van Jezus naar waarde te schatten? Dat is de bron van waaruit wij ook onze onderlinge conflicten kunnen bijleggen. Laten we gevoelens van wrok en sluimerende boosheid dan geen plaats meer geven. Ze zijn een vergif dat ons van binnen opvreet.

Misschien lees je dit alles, en word je boos of gefrustreerd; schiet het je volkomen in het verkeerde keelgat dat zo’n jonge snotneus het over vergeving durft te hebben. ‘Wat weet hij nou over het leven, of over het leed dat mij is aangedaan?’ Neem dan alsjeblieft contact met me op. Het zit je duidelijk hoog; laten we het erover hebben.

Ds. Rob Bergsma

Lukas 2 vers 21  “…….en hij kreeg de naam Jezus….”.

Als ik dit schrijf is het wereldkampioenschap voetballen in volle gang. Een “beladen” toernooi. Letterlijk en figuurlijk. U, jij, jullie zal dit niet zijn ontgaan. Er gaat geen talkshow voorbij zonder dit onderwerp. Redacties van kranten en tijdschriften hebben “hoofdbrekens” gehad hoe ze verslag zullen doen.  Wat is waar en wat is niet waar.

Kortom, wereldwijd is voetbal de komende weken “in de hoek gedrukt”.  Mensen die liefhebber zijn van dit spel zijn  gevraagd of ze wel zouden gaan kijken en mensen die erbij wilden zijn werd gevraagd of ze zich “er wel goed bij zouden voelen”.  Ook op deze wijze worden vele mensen, jong en oud , ietwat in de hoek gedrukt. En dan loop ik op een middag in de stad, Sinterklaas is nog volop aanwezig. Toch zie ik hier en daar tot mijn verwondering dat Sinterklaas ook al wat in de “hoek gedrukt is” en ruimte moet geven aan dat grote, komende (winkel)feest: Kerst!  Waar of niet waar.

Ik schud een paar keer met mijn hoofd, ga ergens zitten en drink een kop koffie en kijk naar al die mensen die voorbij lopen. Kinderen kijken honderduit naar al die Sinterklaascadeaus, volwassenen kijken eveneens rond, anderen lopen in gedachten aan alles voorbij. Een beeld wat u, jij en jullie zeker herkennen. Waar of niet waar.

Op de tafel, waaraan ik zit en mijn koffie drink,  ligt een blad met daarin een kort artikel met als titel “Waar of niet waar van Kerst”  met een opsomming van enkele zaken die niets te maken hebben met Kerst.  Ik noem er enkele: *Jezus is niet echt geboren op 25 december; *nergens in de bijbel staat dat het om 3 koningen/wijzen gaat; *ongeveer rond het jaar 340 werd er voor het eerst op 25 december een feest gehouden; *de kerstboom heeft ook niets met kerstfeest te maken.

En toch worden we ondanks het voorgaande weer “opgewarmd” voor Kerst 2022. Alles wordt door de commercie en reclamebureaus uit de kast gehaald om dit onder de aandacht te brengen. Van jong tot oud!  We kunnen er niet omheen; als u, jij, jullie dit lezen is de campagne in volle gang! De kerst-economie krijgt weer een boost! Waar of niet waar.

En dan is daar het blad Tsjerkelûden van de kerk van Berltsum, huis aan huis zoals al jaren gebruikelijk, is met ook aandacht voor Kerst. Als kerk vieren we, en staan we stil bij de geboorte van Jezus, een gewone jongen, zoon van Jozef en Maria. Velen van ons zijn met dit verhaal opgegroeid, de kribbe, herders, engelen. Het verhaal is bij velen bekend. Hij groeit op, trekt de wereld in, heeft aandacht voor mensen, loopt letterlijk en figuurlijk met mensen mee, stelt mensen gerust maar zet ook mensen aan het denken.  Zijn leven duurt niet zo lang, ca. 33 jaar, dan sterft hij aan het kruis, volgens sommige mensen deed Hij er niet meer toe. Waar of niet waar.

Met kerst willen we als kerk stilstaan bij de geboorte van Jezus, wat heeft dit verhaal u, mij, jou en jullie nog te zeggen in een wereld die vol is van onzekerheid, bangheid, zorgen over financiën, werk, toekomst van onze kinderen, toekomst van de kerk?

In de Bijbel wordt al in het 1^e gedeelte (Oude Testament) voorspeld dat Jezus, de Messias, zou worden geboren, in het 2^e gedeelte (Nieuwe Testament) lezen we het verhaal van zijn geboorte en meer verhalen over zijn betekenis voor de mensen van toen. Lees maar eens het Bijbelboek Lukas, hoofdstuk 1 en 2. Uit al die verhalen blijkt 1 ding: Jezus wil er zijn voor mensen van alle tijden. Dus ook voor ons , mensen van 2022.  De vader en moeder van Jezus wisten al dat hij een bijzondere jongen was, Hij zou opgroeien en veel gaan betekenen voor de mensen die Hij zou ontmoeten. Hij, Jezus, is een mensenmens, iemand die Zijn ogen en oren open heeft voor uw, jouw en jullie verhaal. Met kerst vieren we als kerk de geboorte van Jezus om te laten “zien” dat ook ons eigen verhaal Zijn verhaal is!

Jezus, geboren, groot geworden, overleden en weer opgestaan. Kerst vieren.  Het klinkt ongelooflijk maar wordt eens stil, sluit je ogen eens, zeg eens dank je wel voor alle dingen en mensen die je blij maken,  zeg dank je wel tegen familie en vrienden, maar deel ook je vragen, verdriet, klein en groot. Maak op die manier letterlijk en figuurlijk ruimte om Jezus een plek te geven.

Kerst, een geboortefeest om te vieren, om samen te vieren, om samen Hem, Jezus, een plek te geven in ons leven!

Een feest waarbij niemand zich “in de hoek gedrukt hoeft te voelen”.  Jezus zelf gaat met u, jou en mij mee in de “wedstrijd van het leven”. Voor sommigen “waar” en voor anderen “niet waar”.  Het is een uitnodiging om mee te vieren.De kerk van Berltsum wenst jullie allemaal goede en zinvolle dagen toe en ……..Zijn verhaal staat in de Bijbel.

Een uitnodiging voor ons allen!  Waar of niet waar!?

Op het moment dat ik dit stukje schrijf ben ik bijna 4 weken als predikant actief en wonen we alweer bijna 2 maanden in Berltsum. Dat betekent dat we nu een aardige eerste indruk hebben van de gemeente waar we in terecht zijn gekomen, ook al is er nog heel veel wat we nog moeten zien en meemaken. Het leek me een goed idee om iets te delen van onze eerste indrukken. Misschien zijn ons dingen opgevallen waar u / jij als doorgewinterde Berltsummer kerkganger al lang niet meer van opkijkt.

Matteüs 5: 14 -16

14 Jullie zijn het licht voor de wereld. Een stad die op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. 15  Je steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, je zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. 16  Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, zodat zij jullie goede daden kunnen zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.

Allereerst is ons opgevallen dat deze gemeente het erg fijn lijkt te vinden om samen te zijn. Als er koffie geschonken wordt, zit er zo een hele groep mensen, en die gaan niet na één kop koffie weer naar huis. We merkten het bij de gemeenteavond voor de vakantie al, waar wij voor het eerst kennis maakten met veel van jullie. We waren pas om 12 uur thuis, en we gingen niet als laatste naar huis. Ook na de kerkdiensten wordt er enthousiast gekletst en zoekt men elkaar op. Is het een inhaalslag na corona? Wie weet. Wij zien het in elk geval als een erg goed teken, en het maakt het voor ons als ‘gasten’ ook makkelijk om er wat tussen te komen. En oh ja, voor wie dat niet weet: de kerkenraadsvergaderingen kennen hier ook een ‘derde helft,’ waardoor ik ook daarna pas om 12 uur thuis ben. En de vergadering stopt toch echt om 10 uur…

Die gezelligheid is des te mooier om te zien, wetend dat deze gemeente best een roerige tijd achter de rug heeft. De combinatie van een moeilijk vraagstuk rondom de Kruiskerk, een lange tijd zonder predikant én de coronatijd zou genoeg zijn voor veel gemeentes om in een blijvende crisis terecht te komen. Nu zal vast niet voor iedereen de lucht helemaal geklaard zijn, maar wij krijgen in elk geval het idee dat we met elkaar weer met goede moed verder kunnen.

Iets anders wat vooral mij is opgevallen in de één op één gesprekken die ik heb mogen voeren, is dat het geloof in het kerk zijn hier geen bijzaak is. En eigenlijk zou dat natuurlijk ook hartstikke vreemd zijn; waarom zouden we samen kerk zijn als we ons geloof in God niet belangrijk vinden? Maar toch is dat niet vanzelfsprekend. Het is mogelijk en het gebeurt op plekken dat het zingen, het samen zijn, het diaconaat, of andere onderdelen, zóveel aandacht krijgen dat je nog zou vergeten dat er een God is. Of men is zo schuw om nog over God te praten, dat je Zijn naam alleen nog vanaf de kansel hoort. Dat is hier niet het geval, zo lijkt het. Maar we mogen ons wel laten waarschuwen op dit punt; het is niet alleen aan de predikant of aan de kerkdienst om de aandacht op God gericht te houden; die verantwoordelijkheid hebben we allemaal.

Weer iets anders wat ons opviel is de activiteit in de gemeente. De kerkenraad is weer goed bemand, elke wijk kent wijkbezoekers, en er zijn ook op andere fronten allerlei vrijwilligers actief. En de dingen worden goed en nauwkeurig uitgevoerd. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar hoe prachtig deze Tsjerkelûden er weer uit ziet! Dat is alles behalve vanzelfsprekend. Ook in de tijd van vacant-zijn heeft deze gemeente niet afwachtend uitgekeken naar een nieuwe predikant. De verantwoordelijkheden werden opgepakt en serieus genomen, en de gemeente was volgens mij allerminst stuurloos. Dat maakt het voor mij ook makkelijker om in te stappen; veel dingen lopen al en lopen goed, daar hoef ik mij geen zorgen over te maken. Hulde daarom aan de kerkenraad en alle andere vrijwilligers die tijd en aandacht in de kerk investeren!

Dat waren zo eens een paar van onze observaties. Is PG Berltsum de perfecte gemeente zonder problemen en uitdagingen? Uiteraard niet. Maar er is wel heel veel om blij mee te zijn, veel waardevols, veel om dankbaar voor te zijn. We mogen weten dat we eigenlijk best een fijne club zijn met elkaar, en bovenal, dat we een heel bijzonde

r evangelie in ons midden hebben. Hoe meer we ons dat realiseren, hoe groter de wens in ons dat anderen daar van kunnen meegenieten, en hoe hartelijker onze uitnodiging naar hen zal zijn. Het is echt heel bijzonder hoor, zo’n kerk. Dat heeft Jezus mooi bedacht.

ds, Rob Bergsma

Psalm 68 : 20 “Geprezen zij de Heer, dag aan dag, deze God draagt ons en redt ons”

Als ik dit schrijf ben ik net enkele dagen thuis van een kort uitstapje naar Canada samen met mijn broer en een nicht. De reden lag in het feit dat onze tante Driek in het voorjaar was overleden en dat haar urn zou worden bijgezet in het graf van haar man.

Het vertrek van Schiphol richting Montréal verliep voorspoedig. Wat zijn er dan veel mensen onderweg ergens naar toe. Aangekomen in Montréal hetzelfde beeld. Om maar niet de vele andere vliegvelden in de wereld te noemen.

Daarna richting ons verblijf voor enkele dagen en nachten. Ook daar veel mensen die een overnachting hadden geboekt om de volgende dag weer verder te gaan. Als je dan ’s avonds richting je slaapplaats gaat dan komen alle indrukken van die dag weer boven. Indrukwekkend om te ervaren hoeveel mensen er “op reis” zijn. Al die mensen, van jong tot oud, verschillend van kleur en afkomst, verschillend van geloof en kijk op de wereld, ook de reden waarom al die mensen ergens naar toe op reis zijn is verschillend en ook: “wat speelt er zich allemaal af in het leven van al die mensen”.

Eén ding hebben we als mens gemeen, als we geboren worden dan begint onze reis in het leven. Een leven waar we de eerste jaren weinig besef van hebben maar dat besef komt. Dat is zeker en naarmate we ouder worden ervaren we leuke en minder leuke dingen, blijde en verdrietige momenten, we ervaren dat mensen soms verschrikkelijke dingen meemaken, we beleven het één en ander in ons werk, we staan vol bewondering te kijken naar iets dat ons boeit. Kortom, onze hersenen waarin dit allemaal wordt opgeslagen worden voller en voller. We slaan een enorme database op aan indrukken.

Dat geldt voor een ieder van ons, waar we ook wonen, welke kleur we hebben, hoe we in het leven staan en noem maar op. Jij, ik, wij zijn allemaal op reis in het leven van elke dag.

Dan sla ik de bijbel open en begin te bladeren bij Genesis, het 1^e bijbelboek en dan volgen vele bladzijden met verhalen over mensen die “op reis” zijn. Mensen die ook zijn opgegroeid met een God die er wil zijn en dan in het 2^e deel van de bijbel lezen we het verhaal dat ook zijn zoon Jezus geboren wordt. Ook hij begint aan zijn reis in het leven. Als hij volwassen wordt verteld hij de mensen dat hij er wil zijn voor een ieder.

We lezen van zijn vele ontmoetingen met mensen die blij zijn, verdriet ervaren, die vechten tegen onrecht, die bidden, die werken en die ook vol bewondering kijken naar de wereld om hen heen.

In de kerk horen we deze boodschap ook elke week, Jezus als mens geboren, op reis gegaan net als wij. Hij heeft zijn reis in de wereld op zeker moment zien eindigen…..hij stierf aan het kruis op Golgotha…..maar zijn boodschap ging verder en hij stond op….om te laten zien dat Hij veel meer is dan wij mensen. Hij wil er zijn voor mensen die zingen, die vechten tegen onrecht, die huilen om alles wat er gebeurt, die (blijven) bidden, die lachen en genieten als het kan, die werken aan een betere wereld en die kunnen bewonderen. Deze woorden worden ook gebruikt in het lied van Ramses Shaffy. Een tijdloos lied maar met een geweldige tekst waarin alles bijelkaar komt……

Ook in de kerk en in alle activiteiten die we als kerkgemeenschap doen en zullen gaan doen klinken deze woorden door. Jezus heeft het in zijn leven voorgedaan…….tijd nemen voor jezelf maar ook tijd nemen voor anderen. Want samen zijn we op reis. Op reis met Hem, soms zijn we Hem misschien even kwijt maar Hij heeft beloofd dat Hij u, jou, jullie en mij NOOIT uit het zicht verliest. Ongelooflijk…….niet te bevatten…

Ik blader de bijbel nog even door en begin zachtjes mee te zingen met de onsterfelijke woorden van Ramses Shaffy…….en wordt stil.

Hij gaat en is met elk mensenkind op reis…………met u, jou, jullie en mij.

Ook in het nieuwe kerkelijk jaar wat voor ons ligt. Hij staat klaar om met ons mee te gaan. Samen gaan we op reis. Hij gaat ons voor en wij lopen hoopvol mee……Toch?

Zoek het lied maar eens op en zing of neurie het maar:

“Voor degene in z’n schuilhoek achter glas,

voor degene met de dichtbeslagen ramen,

voor degene die dacht dat -ie alleen was…

Moet nu weten, we zijn allemaal samen.

Voor degene met ‘t dichtgeslagen boek,

voor degene met de snel vergeten namen,

voor degene met ’t vruchteloze zoeken….

Moet nu weten, we zijn allemaal samen.

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Niet zonder ons.

Voor degene met z’n slapeloze nacht,

voor degene die ’t geluk niet kan beamen,

voor degene die niets doet, alleen maar wacht…..

Moet nu weten, we zijn allemaal samen”.

Sybren van Tuinen

Psalm 74 vers 17 : “U hebt de grenzen van de aarde bepaald, zomer en winter – U hebt ze gevormd”

In de voorbereiding voor het schrijven van deze meditatie kwam het woord “zomer” een aantal keren in mijn gedachten. Persoonlijk heb ik altijd een grote voorkeur voor de periode lente en zomer (misschien zit daar de reden), ik vind dat een heerlijke en prachtige tijd……na de winter komt langzaam alles weer tot bloei, het groen van alle planten spruit uit, de dagen worden langer, het geeft veel plezier.  Ik weet zeker dat ik niet de enige ben al zullen er ook velen zijn die de andere jaargetijden als prachtig ervaren.

Het woord “ zomer” ingetypt bij google en een giga hoeveelheid informatie komt tot mij, liederen, gedichten, verhalen, ervaringen en noem maar op met als thema “zomer”. Zomer spreekt tot de verbeelding bij mensen. Het is een periode van genieten, buiten zijn, vakantie, vrijheid en noem maar op. Ik verfijn mijn opdracht met “zomer in de Bijbel”.  Ai, dat valt ietwat tegen.  Niet zo vaak komt de “zomer” in de Bijbel voor, laat staan de overige jaargetijden. Het lijkt er op dat de seizoenen een niet al te grote rol in de Bijbel spelen. Het lijkt wel of de schrijvers van de Bijbel er niet zo veel mee op hadden om iets over de seizoenen, en dan met name over de zomer, te schrijven. Toch worden de seizoenen een aantal keren genoemd in de Bijbel, al in Genesis (het 1^e Bijbelboek), in het 1^e hoofdstuk.  Noach krijgt te horen dat de verschillende seizoenen hun eigen functie hebben.  In het Oude Testament (zeg maar “de 1^e helft van de bijbel”!)  maar ook in het Nieuwe Testament (“de 2^e helft”) wordt het woord “seizoenen” genoemd.

Je zou kunnen zeggen dat wanneer we Pinksteren vieren we eigenlijk op de drempel naar de zomer staan. Als kerk staan we dan stil bij de Geest van onze Heer, die Geest geeft mensen, jong en oud, plezier om buiten te zijn, te genieten van het mooie weer, erop uit te gaan. Kortom, die Geest wil ons in beweging zetten. Een nieuw seizoen breekt aan: de zomer!

Zomertijd, een tijd om te genieten, ogen en oren (letterlijk en figuurlijk), de kost geven. Even wegdromen onder de parasol, in een beschut hoekje in de tuin, op je vakantieadres, in een andere omgeving verblijven. Andere mensen ontmoeten, kortom, even weg van het alledaagse. Het alledaagse.  Dat is voor een ieder die dit leest verschillend.  Mensen met zorgen over werk, bedrijf, gezondheid en noem maar op. We lezen van de problemen die er zijn in ons land zoals stikstof, toeslagen affaire, inflatie, ook over het kerkzijn maken velen zich zorgen.  Kortom, het is niet niks om in de zomerperiode “even weg te zijn van het alledaagse’. En toch mogen we de zomerperiode vieren. Dat wordt ook in de Bijbel gedaan, daar lezen we dat God de seizoenen heeft gemaakt zodat mensen voluit kunnen leven, een zegening voor de mensen, dus ook voor ons, voor u, jou, jullie en mij.

Ook in deze zomerperiode mogen we terugkijken op wat geweest is, tegelijkertijd mogen we als kerkelijke gemeente vooruit kijken naar de toekomst.  Aan het einde van deze zomerperiode wordt onze nieuwe predikant bevestigd (zondag 18 september),  en de week erna, de 1^e zondag van de herfst, zullen nieuwe kerkenraadsleden worden bevestigd.  Zomaar 2 zondagen in verschillende seizoenen die een zegen zijn voor ons allemaal.  Twee voorbeelden, maar kijk ook eens naar al die “zegeningen” in de andere seizoenen waarin we kerk mogen zijn. Ook u, jij, jullie en ik mogen die zegen ervaren. Een zegen dat er seizoenen zijn! Laten we ervan genieten. Dat geeft energie om te geloven. Te blijven geloven, soms met vallen en opstaan. Het hele kerkelijke en persoonlijke jaar door. Wat een zegen van boven.

De woorden van Lied 992 vers 1 en 4 troffen mij:

“Wat vraagt de Heer nog meer van ons, dan dat wij recht doen en trouw zijn en wandelen op Zijn weg? Het is de Geest die ons beweegt dat wij  Gods wil doen en omzien, naar alles wat er leeft”.

Wat een zegen om zo te bewegen. Zomerperiode 2022: geeft energie, voor u, jou, mij, jullie, voor iedereen. Energie voor ons geloof, soms klein, soms groot, soms uitbundig, soms minder. Die energie hebben we allemaal nodig voor elk seizoen, ook kerkelijk!

Met de Pinkstergeest de zomer in, maar ook elk ander seizoen! Samen met  Zijn “zomerse”  zegen mogen wij opgewekt élk seizoen in gaan. Ook de zomer van 2022.

Tot het volgende seizoen!

Sybren van Tuinen

Liet 975:  “Jezus wol hjir minsken moetsje”

We leven in een bijzondere tijd. Letterlijk en figuurlijk. Alles wat er in de wereld op dit moment gebeurt heeft ons in de “greep”.  De oorlog in Oekraïne, de gebeurtenissen in Afghanistan, de inperking van de nieuwsvrijheid in Rusland, de gebeurtenissen in het Midden Oosten, de gevolgen van dit alles voor de voedselproductie. De hogere prijzen  voor onze dagelijkse boodschappen, onze energiebehoefte.

Meer lezen over Als Pasen en Pinksteren…..

Jesaja 42 vers  1:  “Hier is mijn dienaar, hem zal ik steunen, hij is mijn uitverkorene, in hem vind ik vreugde, ik heb hem met mijn geest vervuld.

We leven in een tijd waarin dagelijks enorm veel informatie op ons “afkomt”.  Was het ca. 30 jaar terug nog via tv, radio, kranten en tijdschriften, anno 2022 is dat enorm veranderd.  Als er ergens in de wereld wat gebeurt dan is dat in no time de hele wereld over. Van minuut tot minuut staan we als moderne mensen letterlijk en figuurlijk met de “hele wereld” in contact. Via internet, Facebook, Instagram en noem alle moderne media maar op.  Van nature is de mens nieuwsgierig en we “zuigen” als het ware veel van deze informatie op.

Een heel verschil met de mensen die genoemd worden in de Bijbelverhalen. Mensen die alleen informatie ontvingen uit hun directe omgeving, genoeg, meer dan genoeg.  Soms kwam er extra “nieuws” door bijvoorbeeld mensen die op reis waren van de ene plaats naar de andere.  Dat gaf soms inspiratie om ook iets te ondernemen, andere dingen te doen. Inspiratie, afkomstig van het Latijnse woord “in spirare”, dat letterlijk betekent: “ inademen” of “inblazen”. Dat wil zeggen de ziel of de geest inblazen.  Van Dales woordenboek geeft als betekenis het woord “bezieling”.  Ook is het woord “spiritus” te herkennen, vertaald als geest of ziel.

De bijbel schetst ons een beeld van vele verhalen waarin mensen centraal staan. Verhalen die  ons een inkijk geven in het dagelijkse leven met al hun vragen, antwoorden en noem maar op. Jezus wordt geboren als kind en groeit op tot een mens met inspiratie. De mensen zijn nieuwsgierig naar hem. Hij heeft een verhaal te vertellen wat er toe doet, bij Hem moet je zijn om antwoord te krijgen over je eigen invulling van het leven. Als je in Zijn buurt bent krijg je inspiratie, je ademt zijn verhaal als het ware in, het wordt erin geblazen!

Velen van ons zijn opgegroeid met de verhalen uit de Bijbel, als kind heb je ze “ingeademd”. En ook in deze tijd zijn de verhalen uit de Bijbel nog steeds actueel.  Al die verhalen zitten vol  inspiratie al zien we dat soms niet zo 123.  Er zijn nog steeds mensen die geïnspireerd zijn en worden door het geloof, misschien bent u, ben jij wel zo iemand.  Je bent enthousiast over het geloof, je zou het graag ook anderen gunnen. Gedreven, vol vuur! Geloven in deze tijd. Door de vele informatie die op ons afkomt kan het gebeuren dat het ietwat op de achtergrond raakt.  Enthousiasme ebt wat weg.  En toch……

Gelukkig dat er altijd weer initiatieven zijn die inspiratie geven. Zoals bijvoorbeeld “de maand van de Bijbel’.  Musicus Hanna Rijken en Theoloog des Vaderlands, Thomas Quartier schreven elkaar brieven.

Deze brieven zijn gebundeld in het boek “Zing een nieuw lied”. Over inspiratie gesproken. Door Quartier is een nieuw lied geschreven, Rijken heeft de muziek gemaakt, over Jesaja 42 vers 1-4  en die luidt als volgt:

“Wie wij ook zijn en waar wij gaan

Gerechtigheid heeft steeds een naam

Die ieder heeft ontvangen

Zo  open wijd je eigen huis

Weersta gepraat en luid gebruis

En volg maar je verlangen.

Breek het geknakte riet niet af

Doof niet de vlam die leven gaf

Als mens mag geest je delen

Vestig het recht op aarde maar

Spreek uit wat goed is, schoon en waar

Het zal de mensen helen.

Als wezen op de vlucht te zijn

Vraagt moed en hoop, geeft nood en pijn

Op recht blijven vertrouwen

Gerechtigheid een stem te geven

Steeds kiezen voor eenieders leven

Een open huis te bouwen.

Wij zijn profeten voor elkander

Want iedereen ontmoet de ander

In heilig licht en zegen

Als dienaren  eenieder steunen

Op goede hulp steeds kunnen leunen

Draagt je op alle wegen.

Zo horen wij elkanders leer

Want niemand spreekt meer als weleer

Maar over wat hij hoort

Niet uit te doven en te breken

Maar om een goede toekomst smeken

Met Gods rechtvaardig Woord”

(Meer info op:  www.maandvandebijbel.nl )

Er komt heel veel informatie op ons af. Dat dit nieuwe lied er toe mag bijdragen dat ook u, jij en ik geraakt mogen worden. Zijn geest waait nog steeds in deze wereld. Ieder mens, u, jij en ik mogen en kunnen die geest “inademen” maar ook “inblazen” in onze omgang met anderen. Dát geeft inspiratie en vanuit die inspiratie mogen wij, samen, handen en voeten geven aan geloven in deze tijd!  Als een dienaar van Hem!

Sybren van Tuinen

Psalm 62 vers 2: “Hij alleen is mijn rots en mijn redding”

In de afgelopen jaren is het een goede gewoonte geworden om het kerkblad Tsjerkelûden van de Protestantse Gemeente Berltsum huis-aan-huis te bezorgen. Ook dit jaar, 2021.

Wanneer u, jij en jullie deze eerste paar woorden zijn begonnen te lezen, dan is dit het begin van een meditatie, iets om misschien nog eens te lezen, te bewaren, of om een gesprek op gang te brengen met partner, kinderen, familie of wie ook maar.

Ik weet dat voor sommigen het woord “meditatie” iets naar boven brengt in de trant van “extra stukje geloof”,  “laten weten aan anderen dat je gelooft” etc. Kortom, het kan soms negatieve gevoelens geven maar wees gerust.  Dat is het zeker niet!  Integendeel, het is  iets wat mij, als schrijver, bezighoudt.  Iets wat mij, anno december 2021, niet loslaat en wat ik graag in deze meditatie wil delen.

Onlangs las ik een interview in de krant met iemand die meer dan 25 jaar zitting had gehad in een bestuur. Niets bijzonders, zul je  denken, maar het tegendeel is waar.  Hij vertelde dat er in die 25 jaar vele momenten waren geweest waarin hij zich onzeker had gevoeld. Doe ik het wel goed genoeg, doen we samen genoeg om ons doel te bereiken. Als mens kun je je onzeker voelen, en  soms kan die onzekerheid van de  één een ander ook onzeker maken.

Als we als mensen terug kijken op de laatste twee jaar dan kunnen we met zekerheid vaststellen dat dit ook in ons eigen persoonlijk leven, maar ook in de maatschappij is gebeurd. We leven in onzekerheid.

Het corona-virus heeft ons “zekere bestaan”  losgewrikt, we zien een overheid die moeite heeft om het virus te bedwingen, medici maken overuren, ondernemers maken zich zorgen, het sociale, culturele, sportieve  en kerkelijke leven heeft haar zekerheid verloren. Onzekerheid staat met stip op plaats 1!

In de afgelopen maanden hebben we misschien in ons eigen leven geconstateerd dat deze onzekerheid ook kan leiden tot misverstanden, onbegrip en ongenoegen in familie-, vrienden- of werkkring. Onzekerheid raakt ons als mensen, het doet wat met je.  We kunnen het niet aan de kant schuiven, al hoe graag we dat zouden willen.

Als kerk zitten we ook in een onzekere periode, corona heeft ook hier haar stempel gezet. Als kerk in Berltsum proberen we, ook in deze onzekere tijd, handen en voeten te geven aan het geloof. Om de blijde boodschap uit te dragen, ook in coronatijd.

De vele Bijbelverhalen vertellen ons over mensen die ook in onzekerheid hebben geleefd. Denk maar eens aan Mozes, denk maar eens aan David, denk maar eens aan al die mensen die Jezus in zijn leven heeft ontmoet.  Onzekerheid troef.

Juist nu, anno december 2021, is het goed om die onzekerheid te onderkennen, ook in ons leven. Ga het niet uit de weg. Geef het een plek in je dagelijkse leven, breng het ter sprake, luister naar die ander met zijn of haar onzekere verhaal.

De bijbel met al zijn verhalen is een handleiding voor ons leven. We snappen lang niet alles wat er gebeurt in ons persoonlijke, maatschappelijke en kerkelijke leven.

Pak de bijbel maar eens en zoek maar eens Psalm 62 op, een psalm van David (voorvader van Jezus).  Hij heeft deze psalm geschreven toen hij zelf onzeker was en de wereld vol onzekerheid was.

Ik kwam  een gedicht tegen wat je zou kunnen helpen wanneer je voelt en ervaart wat die onzekerheid met je doet.

Momenten van onzekerheden

“Wanneer ik onzeker ben, ren ik snel naar mijn Vader.

Als ik twijfel over mijn zijn en kunnen, vind ik gauw weer rust bij de Schepper van hemel en aarde.

Ik besef dan dat ik niet meer onzeker hoef te zijn,

want Hij is mijn veilige haven.

Momenten van onzekerheden, brengen door God momenten van zekerheden”

 We mogen ook dit jaar kerst vieren, misschien anders dan we gewend waren. De geboorte van Jezus was een keerpunt, een aloude belofte kwam uit. Dit verhaal staat ook in de bijbel, een onzeker verhaal voor mensen, maar God had toegezegd dat Zijn Zoon zou worden geboren om er te zijn voor mensen van toen, maar ook voor ons, voor jou, jullie en mij.

We zijn op weg naar het einde van het jaar 2021.

We mogen de drempel over naar het nieuwe jaar 2022. Wie weet hoeveel onzekerheden we tegenkomen, maar bovenal mogen we geloven dat Hij volop zekerheid geeft: Hij is er voor u, voor jou, voor mij, ja voor ons allemaal.

Ook in het nieuwe jaar!

Dat iedereen deze zékere boodschap mag ervaren!

Sybren van Tuinen