De vakantie staat voor de deur. Een tijd waar veel mensen naar uit kijken. Even vrij, even bevrijd van alle druk en drukte. Een tijd om te genieten, om tot rust te komen, en op andere gedachten te komen. Misschien helpt het volgende verhaal. Alje Mulder vertelde het mij. 

Hij zei: Ken je dat verhaal van die pot met golfballen? Ik zei: nee, maar je maakt me wel nieuwsgierig. 

 Een pot golfballen 

Een professor stond voor zijn klas en had voor zich een aantal spullen liggen. Op het moment dat zijn les begon, pakte hij een grote, lege glazen pot en vulde deze met golfballen. Hij vroeg zijn klas of de pot vol was. En ja, zei de klas, de pot is vol. 

Vervolgens pakte de professor een doos met steentjes en gooide deze ook in de pot. Hij schudde de pot en de steentjes rolden de pot in en namen plaats op de lege plekjes tussen de golfballen. Weer vroeg hij zijn klas, is de pot vol? En ja, stemden zij in, de pot is vol. 

Toen pakte de professor zijn volgende doos, deze was gevuld met zand. En ook deze deed hij in de pot. Zoals je misschien begrijpt, de zandkorreltjes namen plaats in de lege ruimten die de pot nog had. Toen hij weer vroeg aan zijn studenten of de pot vol was waren zij het unaniem met elkaar eens, ja, de pot was nu echt vol. 

De professor haalde twee glazen gevuld met bier onder zijn bureau vandaan en gooide de hele inhoud in dezelfde pot. Het bier vulde de mini gaatjes die nog over waren gebleven. De studenten lachten. 

‘Stel je voor, zei de professor, dat deze pot jouw leven voorstelt. De golfballen zijn de belangrijkste dingen: je familie, je kinderen, je gezondheid, je vrienden en je grootste passies (je geloof [Symbool]). Als je al het andere zou kwijtraken en je alleen dit zou overhouden, dan was je leven nog steeds vol, compleet. De steentjes zijn de andere dingen die ook belangrijk zijn, zoals je baan, je huis en je auto. En het zand is de rest, de kleine dingen. 

Als je het zand als eerst in de pot doet,’ vervolgde hij, ‘dan is er geen ruimte meer over voor de steentjes en de golfballen. En in het leven werkt dat precies op die manier. 

Als je al je tijd en energie besteedt aan kleine dingen, dan zul je nooit meer ruimte hebben voor de dingen die echt belangrijk zijn. 

Focus je op de dingen die echt belangrijk zijn voor jouw geluk. Breng tijd door met je kinderen. Breng tijd door met je ouders. Ga op bezoek bij je grootouders. Neem je partner mee uit eten. Er is altijd nog tijd om het huis schoon te maken en het gras te maaien. Zorg eerst dat je de golfballen in je pot hebt zitten, de dingen die echt belangrijk zijn. De rest is alleen zand.’ 

Een van de studenten steekt haar vinger op en vraagt waarvoor het bier stond. De professor lachte en zei ‘Ik ben blij dat je het vraagt. Het bier laat zien dat het niet uit maakt hoe vol je leven ook lijkt, er is altijd ruimte voor een paar biertjes met vrienden. Een goede zomer gewenst.
Arjan Bouwknegt

 In een circus laten ze wel eens zien dat iemand zich vanuit grote hoogte laat vallen in de armen van mede artiesten. Je moet elkaar dan wel volledig vertrouwen, anders doe je zoiets niet. De toeschouwers houden toch elke keer de adem in, het blijft spannend om naar te kijken. Misschien ook omdat wij weten en zien dat het in het leven niet altijd zo gaat. Je kunt niet zomaar iedereen en alles vertrouwen. Dat vinden we naief. 

 In de reclame wordt trouwens dankbaar ge(mis)bruik gemaakt van hele of halve waarheden. Dat weten we en daarom gaan we niet over één nacht ijs en proberen er achter te komen of het  klopt. Dan googelen we wat op internet, maar die informatie is ook niet helemaal te vertrouwen en wat ons via andere media wordt voorgehouden is meestal zo ingekleurd dat de hele waarheid nauwelijks of niet te achterhalen is. Goedgelovige mensen worden makkelijk bij de neus genomen. (Ik vind het opvallend dat jongeren b.v. wikipedia zien als betrouwbaar. [Symbool])
Maar wie niemand en niets gelooft komt ook niet ver. Gelukkig kunnen verreweg de meeste kinderen vertrouwen op hun ouders en de mensen om hen heen. Maar we leven wel in een tijd met ‘fake- nieuws’ en een bombardement aan informatie waar generaties voor ons zich geen enkele voorstelling van konden maken. Voorzichtigheid en kritisch onderzoek heb je nodig. 

Maar waar en bij wie kun je daarvoor te rade? Bij mensen en organisaties die je zelf betrouwbaar vindt. En hoe weet je dat? Het begint met je eigen ervaring. Jezus zelf zei: Geen één vader geeft toch zijn zoon een steen als hij om een brood vraagt? Of een slang als hij om een vis vraagt?’ (Lucas 11 Basisbijbel). Maar zoek en je zult vinden, klop en er zal je worden opengedaan. Dat is het tweede advies van Jezus. Ga zelf op zoek, op onderzoek. En je zult vinden. Ook als het gaat over geloof in God, in Jezus als de Opgestane. Ook als het gaat over Pasen.
 

Dan zijn we bij Thomas, één van Jezus’ leerlingen, in goed gezelschap. Als hij anderen hoort vertellen over hun ontmoeting met de Opgestane, dan gooit hij dat niet meteen aan de kant als sprookjes of wartaal van verdrietige, wanhopige mensen. Maar hij gelooft het ook niet zomaar. Hij neemt de tijd om te zoeken naar wat hij zelf gelooft. En bij wie gaat hij op zoek? Hij begint met zijn maten, zijn vrienden die drie jaar lang met Jezus hebben opgetrokken. Hij kent ze. Hij hoort de vrouwen vertellen over hun ontmoeting bij het open graf, hij hoort Petrus over zijn ontmoeting met de Levende. Maar dat is voor hem niet genoeg. De meest betrouwbare die hij kende was Jezus zelf. Hij was er bij geweest, bij zijn kruisiging, bij zijn sterven. Thomas had het nodig om zelf Jezus te ontmoeten. Dan kan hij niet anders dan stamelen: Mijn Heer, mijn God! Ik denk dat velen van ons zichzelf herkennen in hem. Dank je wel Thomas. Jouw verhaal geeft ons vertrouwen. Ook wij mogen erop vertrouwen, wie zoekt zal vinden, zal Hem ontmoeten, de Opstane, de Levende.
 

ds. Arjan Bouwknegt

Jezus houdt open huis. En de vier vrienden van een verlamde man hebben het ook gehoord.

U kent het verhaal vast. Zij willen hun verlamde vriend bij Jezus brengen. Deze man heeft in ieder geval vier vrienden, die hem niet vergeten.

Jezus is in Kapernaüm. Hij was thuis, vertelt het verhaal. Of Jezus een eigen huis had, weten we niet. Misschien was het van hem of van iemand die hij goed kende, in ieder geval was hij er thuis. En Hij houdt ‘open huis’. Maar het was te klein om iedereen te herbergen die bij Jezus wilden zijn. De mensen staan buiten in de rij.

Dan komen ze er aan, de vier vrienden met hun verlamde vriend. Ze dragen hem. En dan zien ze al die mensen voor de deur. Geen doorkomen aan. Wat een teleurstelling. Ze hebben het vast gevraagd: ‘Mogen we er even langs, onze vriend hier is ziek, verlamd, we willen hem bij Jezus brengen.’ Je ziet de mensen hen aankijken: Ja, en ? Waarom denk je dat wij hier staan? Sluit maar achter aan’.

De toegang naar Jezus is geblokkeerd. Hij houdt open huis, maar ze stuiten op een muur van mensen. Het zijn andere mensen die een sta-in-de-weg zijn.

Wij willen als kerk ook graag een open huis zijn, een plek waar iedereen zich thuis voelt en waar je voelt dat je dicht bij Jezus bent, waar je Hem kunt ontmoeten.

Stel je voor dat één van ons iemand meeneemt naar de kerk, of dat er iemand nieuwsgierig binnen komt lopen. Benieuwd om te ontdekken hoe het bij ons is, zou dan die gast iets van Jezus proeven, een open huis?

Vaak zonder dat je het wilt of beseft, kunnen wij ook zomaar een blokkade vormen, een muur van mensen. Omdat we allemaal op ‘onze vaste plek’ zitten, omdat je niet zo goed weet hoe je contact maakt met een gast, omdat het nu eenmaal zo gaat als je elkaar al langer kent ‘ons kent ons’. Omdat we allemaal, zogezegd, Jezus in het oog willen houden, maar niet in de gaten hebben, dat je dan met de rug naar andere mensen staat.

En zo kan het niet alleen gaan op de zondagmorgen, maar net zo goed op maandagmorgen. Wij zijn ‘van de kerk’ , wij willen toch Jezus volgen, en wat merken andere mensen daar van? Wat stralen we uit? Hoe uitnodigend zijn we?

Running Diner

Ik wil graag afsluiten met een inspirerend positief voorbeeld, het Running Diner. De informatie daarover staat ook in het winterwerkboekje. Maar in het kort is het dit: Bij een Running Dinner eet je 3 gangen aan 3 verschillende keukentafels. Gewoon bij mensen thuis, want iedereen kookt en eet mee!

In het eerste weekend van oktober heeft een enthousiaste groep jongere gemeenteleden dit Running Diner georganiseerd voor iedereen van 25 tot ongeveer 50 jaar. We mochten maar liefst 50 (!) mensen welkom heten die hebben meegedaan. Allemaal mensen die hun huis open zetten voor elkaar. Dat was echt ‘Open Huis’. En het smaakt naar meer!

Ds. Arjan Bouwknegt

De vakanties zitten er weer op. Net als veel anderen hebben we genoten van twee weken ontspannen zomersfeer op een camping in Frankrijk. Maar als je aan de praat komt met de mensen om je heen dan is er voor mij elk jaar toch weer een lastig moment. 

Als mensen vragen: ‘Wat doe jij voor werk?’ Dan heb ik vaak de neiging om die vraag te omzeilen. Waarom…? 

Niet omdat ik – met de woorden van Paulus – mij het evangelie schaam [Symbool]. Maar omdat je vakantiegevoel dan soms gelijk weg is. Want een dominee was (is?) voor veel mensen toch wel een bijzonder wezen. Mensen gaan tegen je aanleunen of keren zich juist van je af. 

Ik kwam wel eens in de verleiding om te zeggen: ‘Ik werk bij de gemeente.’ En dat is nog waar ook…! 

 Een poosje geleden kreeg ik van iemand een humoristische en treffende tekst toegestuurd. Ik las het nog eens door en dacht: ‘Zo had ik natuurlijk ook kunnen antwoorden…!’ Ik geef het hieronder weer: 

‘Ik werk voor een grote onderneming met vestigingen in vrijwel alle landen van de wereld. In de meeste landen zelfs meerdere vestigingen per dorp of stad. Wij inspireren allerlei organisaties – of het nou om scholen gaat of om zorginstellingen – tot zorg in plaats van tot winst. We bieden ouderen educatie aan en we begeleiden jonge mensen. We steunen ouders bij het opvoeden van hun kinderen en je kunt bij ons ook muzikale vorming krijgen. We steunen mensen die het materieel of geestelijk zwaar hebben en we geven stervensbegeleiding. Iedere week organiseren we een feest, waarop referaten worden gehouden. Bij de ene vestiging duurt zo’n referaat een kwartier, bij een andere drie kwartier. Tijdens dit feest krijgen de mensen spontaan zangles en bieden we meditatieve momenten aan. Dankzij dit feest ontwikkelen de feestgangers vriendschappen en na afloop gaan ze goed gemutst de nieuwe werkweek tegemoet …’ 

 Stel dat ik zo geantwoord had. De mond van de vragensteller zou waarschijnlijk wijd openvallen: ‘Wow, hoe organiseren jullie dat?’ ‘Nou, mensen doen dit vrijwillig. In al die vestigingen brengen ze hun gaven en talenten in. Iedereen draagt zijn steentje bij. De een schenkt na afloop van het feest koffie. Een ander heet mensen welkom, zodat ze zich thuis voelen. Weer anderen vertellen kinderen spannende verhalen of laten ze knutselen. Ze moeten weliswaar het referaat missen, maar de ouders van deze kinderen weer niet. Weer anderen zorgen voor het onderhoud van het feestgebouw of nemen bestuurlijke verantwoordelijkheid. Deze mensen noemen we ambtsdragers. Ze dragen een ambt voor een aantal jaren en dan neemt een ander het weer over. Zo organiseren we dat …’ 

 Ja, zo had ik ook kunnen antwoorden. Het zou de vragensteller in ieder geval aan het nadenken gezet hebben. En misschien ook wel een reactie ontlokt hebben als: ‘Wow, wat een geweldige organisatie … !’ En ik moet eerlijk zeggen: het zet mij ook weer tot nadenken. De kerk … wat is het toch iets bijzonders. Een plek om tot rust te komen. Om geïnspireerd en bemoedigd te worden. Om contacten te leggen en te voelen dat je niet alleen bent. Een oase in de woestijn van het leven. Boven dit stukje schreef ik ‘De vakantietijd voorbij …’ Inderdaad, er is weer werk aan de winkel…! Werk om de kerk gaande te houden. Niet om de kerk zelf, maar om de boodschap die zij uitdraagt en die mensen gaande houdt. Ja toch…? 

Voor veel mensen blijft het vaag en ongrijpbaar: Pinksteren. Daarom heb ik op de Pinkstermogen n de kerk een LEGO-filmpje laten zien. In dat filmpje wordt het heel helder zo gezegd: De Heilige Geest is een Helper, en Hij heeft heel veel helpers. God gebeurt in mensen, dat is Pinksteren. Zo werkt God het liefst, via ons. Maar je kunt het wel zo mooi uitleggen en in een paar woorden vertellen. Alleen ben ik niet altijd zo enthousiast, we hebben niet altijd zin om te helpen of geholpen te worden. Het feest en de vreugde van Pinksteren en alle Pinksterbijeenkomsten worden zo gauw weer ingehaald door de weerbarstige alledaagse werkelijkheid.

En toch…

Pinksteren is voor mij ook het feest van het geheim dat God u en mij aanraakt, ook al is het soms vaag en ongrijpbaar. Het is voor mij ook het feest dat ons bepaalt bij ons zelf, bij kerk-zijn in de zin van gemeenschap van Jezus Christus. Het is een feest van inspiratie en bezieling, waarbij het ook gaat om je eigen persoonlijke geloof. Met Pinksteren worden we bepaald bij de fundamentele keuzes die je in je leven maakt. Waar je uit leeft en waar je voor gaat, zoals mensen het vaak zeggen.

Het doet me denken aan deze woorden:

“Ik weet niet wie – of wat – de vraag stelde. Ik weet niet wanneer zij gesteld werd. Ik herinner me niet dat ik antwoordde. Maar eens zei ik ja tegen iemand – of iets. Vanaf dat moment heb ik de zekerheid dat het leven zinvol is en dat mijn leven een doel heeft”.
Dit is een uitspraak van Dag Hammerskjöld, van Pinksteren (!) 1961. Hammerskjöld was secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Na zijn overlijden vond men aantekeningen die hij tijdens zijn drukbezette leven had gemaakt. Ze zijn uitgegeven onder de titel Merkstenen.

Op een bepaalde manier gaat het in het Pinksterverhaal ook over kiezen. Het verhaal van Jezus, de gekruisigde en opgestane Heer gaat verder en maakt mensen enthousiast, stelt je voor een keuze – meedoen of aan de kant blijven staan.

‘Wij zullen opstaan en met Hem meegaan’ (Evang. Liedbundel 475)

Maar wat mij raakt in de woorden van Hammarskjöld is: om onze keuzes hangt altijd een sfeer van onzekerheid, zeker als het gaat om de beslissende vragen van het leven – hoe je denkt over je zelf, over je levensdoel, je levensgeluk, over God, over leven en dood – bij zulke vragen is er altijd twijfel en aarzeling, van wagen, van toch maar doen, of juist niet.

Kiezen voor het geloof, kiezen voor God, is niet de uitkomst van een lijstje argumenten voor en tegen. Het is je toevertrouwen, het is de sprong wagen, met een Woord, met het verhaal van de Levende, met de Geest, die niemand ziet en niemand vangen kan, ongrijpbaar, maar toch – aanwezig, voelbaar, ervaarbaar. Adem die je draagt. Die jou draagt. God, het geheim van het leven, die gezicht heeft gekregen in Jezus, mens met de mensen.

‘Geest van hierboven, leer ons geloven, hopen liefhebben door uw kracht’ (Liedboek 675)
Ergens in je leven klinkt die vraag, die uitnodiging – om leerling te worden van Jezus. Om je leven op zijn weg te oriënteren. Misschien is het hele leven wel die vraag.

Zoals het met de echte keuzes in het leven gaat, uiteindelijk hebben ze geen grond. Natuurlijk zijn het geen blinde keuzes. Maar iedere echte keuze is altijd groter dan de verstandelijke argumenten die je kunt geven. Zo werkt het ook met het geloof. Je gelooft niet pas als je alles zeker weet. Je gelooft ook omdat je ervoor kiest. Zoals in dat citaat van Hammerskjöld.

Hoe en waar precies die keuze gemaakt wordt, dat is nooit helemaal exact te zeggen. Het dient zich altijd weer opnieuw aan, op een even onverwachte en verrassende manier als het leven zelf. En toch, zo verwoordt dit citaat, is er ergens een keuze gevallen. En vanaf dat moment is er een diep weten dat je leven zinvol is, dat het leven het waard is om geleefd te worden, omdat er een onlosmakelijke verbondenheid is met de bron van het leven, de Geest van den beginne, de Geest van Pinksteren.

1. AJB

Hebt u er even de tijd voor genomen om er goed naar te kijken, deze schets van Rembrandt?

Het heeft als titel ‘De drie Maria’s bij het helige graf’. En het is een prachtige verbeelding, gezien met heel andere ogen dan we doorgaans doen. De gedachten bij deze schets zijn van een collega van mij (ds. van den Berg). Ik deel ze graag met u.

Rembrandt vertelt ons over Pasen, niet met woorden, maar met een prachtig beeld.

We zien de vrouwen, die op de Paasmorgen naar het graf van Jezus gaan. Ze vinden niet meer wat ze zoeken, maar ze worden gevonden door hun Levende Heer. Het is een wonderlijke tekening met een ongewoon perspectief. Wat hier getekend wordt heb ik nog nooit bij een andere kunstenaar gevonden. De blik is van binnen uit het graf. Door de ronde opening, waar geen steen meer voor te zien is, zien we in de verte Jeruzalem en de drie kruisen, als achtergrond van de drie vrouwen.

Zij hebben kennelijk nog niet in de gaten hebben wat er is gebeurd. Ze zien het nog niet. Maar ze zien wel dat er iets vreemds aan de hand is. Het graf ligt open naar de morgen toe. En het bed waarop het dode lichaam van Jezus gelegd was na zijn sterven is echt leeg. Hun lieve Meester is nergens meer te vinden. Ze kijken alle drie op een andere manier. De voorste kijkt wat voorzichtig naar het bed. Ziet ze het echt goed, is Jezus daar niet meer? Hoe kan dat nou, waar is Hij nu?

De tweede vrouw kijkt onder het bed. Hij zal er toch niet afgevallen zijn, of door iemand onder dat doodsbed neergelegd? De derde vrouw durft eigenlijk niet te kijken. Ze houdt haar gezicht afgewend van dat ondenkbare feit dat Jezus’ lichaam nu weg is.

Maar tegelijk zie je aan haar ogen, haar blik dat ze wel kijken wil. Maar waar kan Hij nu toch zijn?

Wat heeft Rembrandt de verlegenheid en twijfel van de zoekende vrouwen, waar de evangelisten van spreken, op onnavolgbare wijze verbeeld!
Maar het meest bijzonder is het perspectief van de tekening. De schilder neemt de kijker vanuit zijn positie mee van binnen naar buiten. Vanaf de plaats waar deze vrouwen gezien worden.Door wie?

Door de engel die in dat graf plaats heeft genomen om de vrouwen in de naam van hun levende Heer te ontvangen. Zelf zien de vrouwen hem nog niet, maar in hun zoeken zijn ze gezien door de engel, en door de Heer van de engel. Rembrandt verplaatst zich als het ware met eerbied in de positie van de engelen, die niets liever doen dan zoekende zielen verrassen met de vreugde van Pasen.

‘Wat zoeken jullie de levende bij de doden, Hij is hier niet, Hij is opgewekt.’ Kijk maar goed naar de plaats waar ze Hem gelegd hadden, die is leeg!

De vrouwen hebben Hem niet gezien, maar ze zijn gezien. Wij zijn gezien.

Als je dat maar ziet, dat is ons geloof, dat is Pasen. Ziet u het, wat de engel zegt?

‘Hij is hier niet, Hij is opgewekt!

Vrijdag 20 januari was de inauguratie van Donald Trump, als presdient van Amerika. Een plechtig moment, een dag van een nieuw begin, een dag van verbinding. Dat zou het kunnen zijn. Maar het werd de dag van ‘alternatieve feiten’. Hebt u het ook gezien? Twee luchtfoto’s naast elkaar. Op de ene foto zie je hoeveel mensen er waren toen Obama beëdigd werd als president. Op de andere foto zie je hoeveel mensen er waren toen president Trump werd beëdigd. Het verschil is duidelijk te zien en in het voordeel van Obama. Maar de woordvoerder van president Trump kwam met, zoals hij zelf zei: ‘alternatieve feiten’. Hij liet geen ‘alternatieve’ foto zien, maar zei alleen dat er bij de beëdiging van president Trump de meeste mensen ooit waren. Period ! Dat is Engels voor: Punt! Dat is telkens weer wat machthebbers doen als iets hen niet bevalt: met alternatieve feiten komen. Want zij willen nummer 1 blijven. Punt !

Het lege graf

Dat deden de machthebbers in Israel ook toen ze hoorden van het lege graf. U kunt het nalezen bij Matteüs. (Matt. 28:11-15) Een paar van de soldaten kwamen naar de stad en vertelden alles wat er was gebeurd in de nacht van de opstanding. Ze maken een plan. In ruil voor veel geld moeten zij ‘alternatieve feiten’ bekend maken. Namelijk dat de leerlingen van Jezus het lichaam van Jezus gestolen hebben. Weet u, ik kan u niet de opstanding van Jezus uitleggen. Geen mens kan dat. Net zo min als een leven na de dood. Dat valt buiten onze kennis en wat wij niet kennen, dat kunnen we niet zeker weten met ons verstand.
Pasen een ‘alternatief feit!?

Maar er speelt nog iets anders mee. Het verhaal van de opstanding van Jezus is namelijk een mysterie. En een mysterie moet je niet gaan uitleggen, net zo min als je een mop moet gaan uitleggen. Wie een mop gaat uitleggen, maakt de mop stuk. Zo is het ook met de opstanding van Jezus. Als het uitgelegd wordt, snap ik het niet meer. Anders wordt het als ik aan een graf sta of bij een sterfbed en oude woorden uitspreek die me voorhouden dat we zijn geborgen in de handen van onze God, in tijd en eeuwigheid. Die woorden die alles te maken hebben met het mysterie van de opstanding van Jezus, daar kan ik wonen.
De opstanding van Jezus is een mysterie en een mysterie doet iets met je, als je het zien wilt. Met dat zien bedoel ik: als je je er aan wilt overgeven. Het is niet bedoeld voor je verstand, het is niet bedoeld om uit te leggen, maar het geeft zin aan je leven.

De grote vraag van Pasen is: durf je de sprong te wagen om je over te geven aan het mysterie dat de dood en het kwaad en de ellende niet het laatste woord heeft?
Dat klinkt absurd en dat is het ook. Want het kwaad maakt zich breed in onze dagen. Maar het Paasmysterie wijst een andere weg, en geeft daarmee hoop, dat het leven niet ophoudt, dat de weg van Jezus niet is afgebroken, maar springlevend is.
Je overgeven aan dat mysterie is een sprong, een keuze. Het geeft je een nieuwe kans, telkens weer een nieuwe kans, omdat het niet over en uit is maar je verder kunt.  Zo schrijft Johannes (Joh. 20 : 8): ‘Toen ging ook de andere discipel, die het eerst aan het graf was gekomen, naar binnen, en hij zag het en geloofde’.  ds. Arjan Bouwknegt

Als u deze Tsjerkelûden leest dan zitten we al midden in de tijd van Advent.

Ik kwam er een mooi klein verhaaltje over tegen. Een pasgetrouwd stel liep op hun huwelijksreis door de kunstenaarswijk in New York. Daar zagen ze op een gevel staan: ‘Love invents us’. En ik dacht: ja, dat is wat ik geloof. In drie woorden.

Deze woorden helpen mij om God beter te begrijpen. Als we iets zijn, komt het uit liefde voort. Wat niet uit liefde voortkomt, is leeg. God is overstromende liefde. Dat was de schepping. Gods Liefde kan zich niet meer beheersen en dan vindt hij ons uit, dan is er nóg meer liefde! Telkens als we meer onszelf worden, heeft de liefde ons weer een beetje meer verzonnen. Zo begint de bijbel: De aarde was leeg en donker. En God maakte in het begin met zijn liefde, het licht, het leven.

Je eerste liefde
Dan denken wij aan twee mensen die elkaar voor het eerst zien. En dan bloeit de liefde op. Met een bliksemflits, een liefde op het eerste gezicht, of een liefde die begint met een klein vonkje dat langzaam groeit tot warm vuur.
Maar het begin daarvan blijft bijzonder en maakt vaak pure gevoelens los, een hartstocht, waarvan je hoopt dat die liefde een leven lang mee gaat. Een leven lang je leven delen in liefde.
Wat je eerste liefde losmaakt aan energie en enthousiasme kun je trouwens op allerlei andere gebieden van het leven ook meemaken. Het eerste enthousiasme waarmee iemand zijn baan begint. Of het begin van een studie. Je eerste keer dat je zelf de vruchten oogst die je zaaide. Het eerste huis dat je bouwt. De eerste geslaagde les als meester of juf of een preek die je houdt. Het eerste schilderstuk of gedicht van een kunstenaar. Dat eerste gevoel: dit is het!

Maar juist dat eerste enthousiasme gaat nog al eens verloren. Ook in het geloof. De brief naar de gemeente van Efeze gaat erover: U hebt de liefde uit het begin losgelaten. (Openbaring 2 : 4)
De gemeenteleden zijn hun enthousiasme verloren. Het geloof is overgegaan in routine. Je doet nog wel geregeld mee. Maar de ontroering is eruit. De verwondering maakt plaats voor gewoonte en gewenning. En misschien kan dat ook niet anders. Herhaling is in het leven iets onvermijdelijks en zelfs onmisbaar. Uit de eerste verliefdheid groeit ook liefde.

Toch wil ik u aan het begin van dit nieuwe seizoen vragen: denkt u nog wel eens terug aan die eerste momenten dat geloof aansprak? Dat u aan Gods woorden iets beleefde? Dat u geraakt werd door iemand die oprecht christen wil zijn? Aan Gods liefde voor ons hoeven we niet te twijfelen. Wij zijn Zijn eerste liefde. Hij heeft er alles aan gedaan om dat te laten merken. Kijk maar naar Jezus, als twee druppels water lijkt Hij op de Vader.
Hij heeft die liefde niet opgegeven. Nu wij nog.

Sören Kierkegaard bad:

Gij hebt mij ’t eerst bemind,
o God.
De hele dag,
Het hele leven door
Bemint Gij mij het eerst.

(Lees meer in Liedboek blz 529)